Του Γιάννη Σιδέρη
Ο χειρισμός της ελληνικής γλώσσας δεν ευτύχησε κατά την τριήμερη συζήτηση για την πρόταση μομφής της ΝΔ. Σαφώς υπήρχαν ελάχιστοι βουλευτές που είχαν την ευρύτερη κουλτούρα, να αρθρώσουν ενδιαφέροντα λόγο με αξιοπρόσεκτη ή έστω αξιοπρεπή επιχειρηματολογία. Φευ λίγοι. Υπήρξαν και κάποιες ομιλίες διαμαντάκια. Λίγες όμως, και δεν τις αναφέρουμε για να μη αδικήσουμε κάποιους που ενδεχομένως μας διέφυγαν, παρότι παρακολουθήσαμε την διαδικασία με σταχανοβιστική υπομονή.
Οι ομιλίες όμως της πλειοψηφίας των βουλευτών, παρότι γραπτές, ήταν στεγνές, επίπεδες, με λόγο λειψό, αμήχανο, ενίοτε και καφενόβιο. Κάθε Βουλή και χειρότερα…
Το θέμα το Σκοπιανού τελειώνει με την μονογραφή της εις βάρος μας συμφωνίας στις Πρέσπες. Η σημειολογία είναι εντυπωσιακή. Η υπογραφή σε ελληνικό έδαφος, η επινίκια γιορτή σε σκοπιανό. Μα φυσικά, αφού αυτοί δικαιούνται να γιορτάζουν.
Εχουν ειπωθεί για το θέμα «τα πάντα όλα», και όλα κρίθηκαν εις βάρος μας Δεν έχει νόημα η επανάληψη. Από σήμερα βρισκόμαστε στην επόμενη ημέρα, που θα είναι μακρόσυρτη καθώς θα περιμένουμε την υλοποίηση των ελάχιστων υποχρεώσεων που ανέλαβαν οι σκοπιανοί. Η κύρωση της συνθήκης έχει μπροστά της βάθος χρόνου, ουδείς γνωρίζει ποια κυβέρνηση και ποια Βουλή θα κληθεί να την επικυρώσει, σε ποια κατάσταση θα είναι η χώρα μας, πόσο η συμφωνία θα έχει ήδη δημιουργήσει κεκτημένο για τα Σκόπια, και πόσο θα έχουν βολευτεί Αμερικανοί και Ευρωπαίοι, έχοντας διαγράψει ένα πρόβλημα από τη ατζέντα τους.
Οι κυβερνητικοί, χαρίεντες και υπερήφανοι, ύψωναν σαν λάβαρο τα καλά λόγια ξένων αξιωματούχων και δημοσιευμάτων. Δεν θα αναφερθούμε στο γνωστό. Ότι τους χειροκροτούν αυτοί που τους χαρακτήριζαν ως κατακτητές και τους οποίους θα άλλαζαν.
Υπάρχει κάτι χειρότερο. Ελλειψη επίγνωσης. Δεν κατανοούν ότι για τη Δύση απλώς είμαστε τα καθυστερημένα Βαλκάνια, αγκυλωμένα σε αραχνιασμένους, ξεπερασμένους, εθνικοτοπικιστικούς μύθους, που βρίσκονται εκτός πλαισίου σύγχρονης εποχής. Τους δυτικούς τους ενδιαφέρει μόνο η γεωστρατηγική διευθέτηση, που θα είναι επ' ωφελεία τους και μόνο.
Δεν νοιάζονται οι Δυτικοί για την ιστορία και για τα εθνικά δίκαια των βαλκανικών λαών. Το απέδειξαν στο παρελθόν με την στρατοκρατική αποικιοκρατική συμπεριφορά και τις βόμβες που έριξαν στην Γιουγκοσλαβία. Τα Βαλκάνια γι αυτούς είναι τριτοκοσμικοί τόποι που πρέπει απλώς ν' ακολουθούν τις εντολές τους.
Υπάρχει η έκφραση το «το «αν» το έσπειραν και δε φύτρωσε», και εννοεί το γνωστό ότι η ιστορία δεν γράφεται με «αν». Παρόλα αυτά, ως υπόθεση εργασίας θα το αποτολμήσουμε, λέγοντας. Αν ο κ. Τσίπρας δεν διέπετο από την μικροπολιτική κουτοπόνηρη στόχευση να διασπάσει τη ΝΔ, αν είπε επιδιώξει διακομματική συνεννόηση (εγκολπώνοντας όλη τη θεσμική πείρα διαπραγμάτευσης των προηγούμενων ), αν είχε αντιμετωπίσει το Σκοπιανό σαν εθνική υπόθεση (που είναι) και όχι σαν μια διεκπεραίωση που ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ την θεωρούσε παρωχημένη (αφού κατά ΣΥΡΙΖΑ οι βόρειοι γείτονες είχαν το δικαίωμα του «αυτοπροσδιορισμού»), αν δεν αντιμετώπιζαν με τέτοια ιδεοληπτική μετανεωτερι(στι)κή ανωριμότητα τα αιωνόβια προβλήματα των Βαλκανίων, ίσως η χώρα να είχε είχε πετύχει περισσότερα. Η τουλάχιστον να είχε ηττηθεί λιγότερο…
Απέτυχαν στο κεντρικό τους στόχο, τη διάσπαση της ΝΔ. Πέτυχαν δική τους αποδυνάμωση με την διαγραφή Δημήτρη Καμμένου. Το αντίτιμο ήταν η νίκη των Σκοπιανών στη διένεξη. Απέτυχαν και στον δευτερεύοντα στόχο τους. Να προσελκύσουν το ΚΙΝΑΛ στη δική τους στρατηγική. Εγινε το ακριβώς αντίθετο. Απομάκρυναν τη Φώφη Γεννηματά, η οποία βρέθηκε να έχει ώσμωση στο συγκεκριμένο θέμα με τον ορκισμένο τους εχθρό, τον Βαγγέλη Βενιζέλο!
Φυσικά ήλκυσαν τον Σταύρο Θεοδωράκη, ο οποίος όμως εξ αυτού βρέθηκε κοντά στην πόρτα εξόδου από το ΚΙΝΑΛ. Σαφώς με την στάση του ο Σταύρος έχασε κάθε εναπομείνουσα επαφή με τη βάση του ΠΑΣΟΚ. Δε νομίζουμε ότι τον νοιάζει ιδιαίτερα, γιατί, για τους εκλεπτυσμένους Ποταμίσιους, η βάση αυτή αποκαλείται «Πασοκαρία»). Μόνο που ο ίδιος επέλεξε να συμβαδίσει με την «Πασοκαρία», και στις ψήφους της ευελπιστούσε την επιβίωση το κόμματός του, καθότι οι δημοσκοπήσεις είναι δυσοίωνες για το Ποτάμι.
Εκτός αν βρει πολιτικό απάγκιο στον ΣΥΡΙΖΑ. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα ήταν αναιμική νίκη για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά παράλληλα βαριά ήττα για τις φιλελεύθερες ιδέες των οπαδών του Ποταμιού.
