Σκόνη πολλή σηκώθηκε, αναβρασμός μέγας προκλήθηκε στα κόμματα της (κεντρο)αριστεράς αντιπολίτευσης από τη διακομματική πρωτοβουλία στελεχών τους να συζητήσουν τη δυνατότητα να υπάρξουν ενοποιητικές πρωτοβουλίες του ευρύτερου χώρου, οι οποίες και μόνες θα μπορούσαν να θέσουν υπό αμφισβήτηση την πολιτική ηγεμονία του πρωθυπουργού (το κόμμα του οποίου, υπό την αρχηγία του, πλησιάζει πια -γεγονός πρωτοφανές στον δημόσιο βίο της χώρας μας- μια ολόκληρη δεκαετία ξεκάθαρης δημοσκοπικής προήγησης, αενάως επιβεβαιούμενης και στις κάλπες). Μάλιστα και μόνο ο τίτλος της εκδήλωσης - πρωτοβουλίας «Απέναντι στον Μητσοτάκη ποιος;» συνιστά αποδοχή από τον αντιπολιτευτικό χώρο της απόλυτης σημερινής ηγεμονίας του εκ Κρήτης πολιτικού ηγέτη.
Η ηγεμονία αυτή, βέβαια, έχει ρίζες και αιτίες πολλές, αρκετές εκ των οποίων έχουν ήδη αναδειχθεί στον δημόσιο διάλογο. Στις ήδη πολυσυζητημένες, ωστόσο, θα ήθελα να προσθέσω δύο ακόμη: Τον πραγματισμό του πρωθυπουργού και τον «ευρυπιδισμό»…
Α. Πραγματισμός…
Η περίοδος 2015-2019, συνδυαζόμενη με την τριετία 2012-2015 που την προετοίμασε, δεν απαξίωσε και δεν απονομιμοποίησε μόνο την Αριστερά (έως τότε άμωμη, αμόλυντη, άσπιλη, κυρίως δε άφθαρτη και αλέκιαστη από την όποια επαφή με την πραγματικότητα της διαχείρισης των δημοσίων υποθέσεων και τις κυβερνητικές δυσκολίες). Απαξίωσε και απονομιμοποίησε συνολικά τον «Ιδεολογισμό», δηλαδή την πεποίθηση πως -οι όποιες- ιδεολογικές αρχές, αξίες και στοχεύεις θα μπορούσαν να αποτελέσουν πλοηγό και μπούσουλα μιας επιτυχημένης κυβερνητικής πορείας.
Τούτου δοθέντος, ο πραγματισμός, η πρόταξη της «μανατζίριαλ» λογικής, η έμφαση -χωρίς υπερβατικές στοχεύεις ή αναζητήσεις- στη διαχειριστική επάρκεια, άρα στην επαρκώς επιτυχή διαχείριση της καθημερινότητας, στοιχεία που χαρακτηρίζουν την προσωπικότητα, τη φιλοσοφία και τη λειτουργία του σημερινού πρωθυπουργού, κατέστησαν αυτόματα τεράστια πλεονεκτήματα. Για μια κοινωνία που έμαθε πλέον να μην επιζητεί του «καλύτερο δυνατό κόσμο», αλλά να επιδιώκει -και να αρκείται σε- «έναν κόσμο κατά το δυνατόν καλύτερο»… Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως ο Μητσοτάκης δεν υπερέχει μόνο έναντι των ηγετών της Αριστεράς, αλλά και έναντι του πολύ πιο «ιδεολογικά άκαμπτου» Σαμαρά…
Κατά δεύτερον δε…
Β. Ευρυπιδισμός…
Αν και η όλη δράση του δεν τον καθιστά «υπεράνω μομφών» -έστω και σε πολύ μικρότερο βαθμό από οποιονδήποτε άλλον άσκησε στο παρελθόν το ίδιο αξίωμα- δύσκολα μπορεί ο καλοπροαίρετος παρατηρητής να αρνηθεί στον σημερινό πρωθυπουργό πως διαθέτει «ανθρωπομετρική ικανότητα»:
Στις περισσότερες περιπτώσεις -πλην ίσως των «γόνων»- έκανε αναμφίβολα επιτυχημένες υπουργικές επιλογές. (Τα περισσότερα, δε, προβλήματα λειτουργίας του κράτους επί των ημερών του προέκυψαν μετά την αστόχαστη απόφασή του -και ως απότοκό της- να μετακινήσει, μετά τις τελευταίες εκλογές, σε άλλον τομέα ευθύνης όλα σχεδόν τα κυβερνητικά στελέχη. Ίσως δε δεν είναι τυχαίο πως τα σημαντικότερα προβλήματα δυσλειτουργίας εμφανίστηκαν στα υπουργεία με τις συχνότερες αλλαγές των επικεφαλής τους, δηλαδή στα υπουργεία Προστασίας του Πολίτη και Αγροτικής Ανάπτυξης…)
Ωστόσο στον, προς ώρας, νεότερο της «δυναστείας» Μητσοτάκη -πριν από τον Κωνσταντίνο υπήρχε και ο Αριστομένης, ίσως δε έπεται συνέχεια- δεν θα έπρεπε να πιστωθούν μόνο, ως εκδηλώσεις της «ανθρωπομετρικής ικανότητάς του», οι αρκετές επιτυχημένες επιλογές υπουργών. (Ειδικά αν τις συγκρίνουμε με τις επιλογές των αμέσων εκ της παρατάξεώς του προερχομένων προκατόχων του στο πρωθυπουργικό αξίωμα, ο ένας εκ των οποίων συμπεριέλαβε στο υπουργικό σχήμα τον Πάνο Καμμένο, ήδη γνωστό τότε ως «εξιχνιαστή» της 17Ν, ο δε άλλος τον εκ Πατρών εκπορευόμενο μνημονιομάχο/εθναμύντορα/θρησκειολάγνο, πλην «αναγεννησιακό», Νίκο Νικολόπουλο…)
Στον σημερινό πρωθυπουργό πρέπει αναμφίβολα να πιστωθούν και οι υπουργικές ΜΗ ΕΠΙΛΟΓΕΣ: Διάβασα τελευταία σε άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη πως η Εταιρεία Αττικό Μετρό είναι παγίως από το 2000 κερδοφόρος, με εξαίρεση το 2009 οπότε ο επί ολίγους προεκλογικούς μήνες διορισθείς από τον «μεσαίο» Καραμανλή ως επικεφαλής του εποπτεύοντος την Εταιρεία υπουργείου έκανε τόσους διορισμούς εν όψει των επικείμενων τότε εκλογών, διορισμούς πρωτίστως έως αποκλειστικά εκ της εκλογικής περιφερείας του (μάλιστα μεταγενέστερα ο συγκεκριμένος υπουργός δήλωσε και υπερήφανος γι’ αυτό), που κατάφερε σε χρόνο dt να την καταστήσει ζημιογόνο. Έτσι, αν και πρόκειται για πανίσχυρο τοπάρχη, πιθανότατα ισόβιο βουλευτή λόγω ειδικής τεχνογνωσίας των εκλογικών μηχανισμών (αλλά και λόγο μιας ιδιαιτερότητας του εκλογικού νόμου στις τριεδρικές περιφέρειες), ο Μητσοτάκης απέφυγε να του προσφέρει υπουργικό θώκο. Όπως και σε άλλους τοπάρχες με ανάλογο προφίλ…
