Το ΚΚΕ άλλοτε ήταν κόμμα επαναστατικής αμφισβήτησης της αστικής τάξης πραγμάτων, όπως επίσης και της δημοκρατίας που το ίδιο χαρακτήριζε ως «αστική» (απεδείχθη δε από την ιστορική πορεία πως είναι η μόνη δυνατή και εφαρμόσιμη μορφή του δημοκρατικού πολιτεύματος).
Όμως εδώ και χρόνια, από το 1974 και εντεύθεν, δεν αποτελεί πλέον μια δυνάμει επαναστατική απειλή για το αστικό σύστημα. Συνιστά μια διαρκή -αλλά όχι ιδιαίτερα απειλητική, τόσο ως προς τις δυνατότητες όσο και ως προς τις προθέσεις του- εστία ανομίας ΕΝΤΟΣ της εγκαθιδρυμένης και δημοκρατικά νομιμοποιούμενης «αστικής» νομιμότητας. Χαρακτηριστικά: Διαχειρίζεται το δημόσιο χρήμα, αρνούμενο τον κρατικό έλεγχο νομιμότητας για τον τρόπο διάθεσής του… Υποδαυλίζει τον «εκμπαχαλισμό» σχολείων, σχολών και -κυρίως- πανεπιστημίων, συνήθως χρησιμοποιώντας μηχανοκίνητα «φοιτητόμορφα» στρατεύματα, προκειμένου να δημιουργούνται στις συνελεύσεις τεχνητές υπέρ των καταλήψεων «πλειοψηφίες» (κάτι που, υπονομεύοντας τη δημόσια παιδεία, διευρύνει τις ανισότητες υπέρ όσων έχουν εναλλακτικές δυνατότητες -ιδιωτικά σχολεία ή σχολές, ιδιαίτερα μαθήματα, οικογενειακές βιβλιοθήκες κοκ- πρόσβασης στο αγαθό της γνώσης…).
Κάνει παράλληλα, σχεδόν σε καθημερινή βάση, επαναστατική γυμναστική, οργανώνοντας αενάως πορείες και καταλήψεις δημοσίων οδών, καταλυτικές ακόμη και της προσφάτως θεσπισμένης από την κυβέρνηση Μητσοτάκη νομοθεσίας (η οποία, μόνο επί τέτοιων εκδηλώσεων οργανούμενων από τριτοβάθμιους συνδικαλιστικούς φορείς επιτρέπει την ολοσχερή κατάληψη δρόμων και οδοστρωμάτων). Πρακτική η οποία εν πολλοίς καταστρέφει -σε κάποιο βαθμό, δε, κατ’ επιθυμητή και συνειδητή στόχευση του Κόμματος ενδεχομένως «προλεταριοποιεί» εργαζόμενους, μισθωτούς και αυταπασχολούμενους, στον εμπορικό ιστό των μεγάλων αστικών κέντρων…
Και όμως…
Ουδεμία αντίδραση υπάρχει εκ μέρους όσων εκπροσωπούν και είναι εντεταλμένοι να εκφράζουν τη δημόσια εξουσία του αστικού κράτους και τις αξίες του αστικού κοινωνικού συστήματος απέναντι στις έκνομες αυτές πρακτικές…
Γιατί άραγε;
Μήπως οι εκφραστές της αστικής τάξης πραγμάτων (και της ευνομίας που αυτή εμπεριέχει) ουσιαστικά βολεύονται με την ήπια, εγκοιτωμένη, εγκιβωτισμένη, ελεγχόμενη, οριοθετημένη αμφισβήτηση; Την οποία εκλαμβάνουν ως ενεργοποιούσα -επιθυμητές- ασφαλιστικές δικλείδες για το όλο «σύστημα»;
Μήπως βλέπουν, επιπρόσθετα, τους υποκινητές -και ελεγκτές- αυτής της ήπιας και οιονεί ατύπως «θεσμοποιημένης» αμφισβήτησης -το μονοπώλιο της οποίας οι εν λόγω όχι απλώς διεκδικούν αλλά και επιτυχημένα επιβάλλουν- ως μια δύναμη οριοθέτησης και ελέγχου και καταστολής άλλων πιο πρωτόγονων, πρωτόγνωρων, ανεξέλεγκτων και αχαλίνωτων εξεγερσιακών μορφών κοινωνικής αμφισβήτησης από πολιτικούς δρώντες πολύ λιγότερο ενσωματωμένους και ενσωματώσιμους;
Μήπως, σε τελική ανάλυση, η κρατική ανοχή ακόμη και των πιο συντηρητικών κομματικών εκφραστών του αστικού κράτους προς αυτή τη -περίπου άσφαιρη- επαναστατική γυμναστική, την οιονεί θεσμοποιημένη ανομία, που μόνο ταλαιπωρεί αλλά ουσιαστικά δεν απειλεί την κοινωνία και την αστική ευταξία, αυτή η ανοχή μήπως γίνεται αντιληπτή ως το αναγκαίο τίμημα, το χαμηλού κόστους ασφάλιστρο, το καταβαλλόμενο στους διαχρονικούς διαχειριστές της «ξεθυμασμένης επαναστατικότητας», προκειμένου τα αστικό σύστημα και κράτος να εξασφαλίζονται έναντι πιο ουσιαστικών απειλών;
Φυσικά, δεν είμαι στο μυαλό ούτε του Μητσοτάκη ούτε των προηγούμενων πρωθυπουργών. Ωστόσο, δε θα απέκλεια απριόρι αυτή την ανάγνωση και ερμηνεία της αδράνειας των αστικών κυβερνήσεων προς την πιο «ρουτινιασμένη» μορφή αμφισβήτησης που έχει παραγάγει -και ανεχτεί- η διαμορφωθείσα κατά τη Μεταπολίτευση ανεκτική τάξη πραγμάτων. Μπορεί δηλαδή να τη βλέπουν ως τη σχεδόν απαραίτητη αταξία, ανομία και εντροπία για τη διατήρηση του μείζονος…
