Του Γιάννη Σιδέρη
Η κομμουνιστική Αριστερά εγκαθίδρυσε τον υπαρκτό σοσιαλισμό. Η ελληνική ριζοσπαστική αριστερά τον υπαρκτό σουρεαλισμό. Ο τραγέλαφος του Σαββάτου με τον Πρωθυπουργό να εγκαινιάζει ένα ανύπαρκτο Μετρό στη Θεσσαλονίκη, κατέδειξε εν πλήρη ιλαρότητι την ποιότητα της πολυδιαφημισμένης «τακτικής δεινότητας» του πρωθυπουργικού επιτελείου, η οποία ουδέποτε υπήρξε.
Σε ένα λαό σαστισμένο, καλομαθημένο και εκφυλισμένο από την ευμάρεια της δανειακής πασοκικής οικονομικής μεγέθυνσης, οι υποσχέσεις περί επικείμενης εσόδου στη αριστερή γη της επαγγελίας, δεν απαιτούσε και καμιά τακτική δεινότητα. Αρκούσε η εύκολη μεγαλοστομία και η έφεση στη διαστρέβλωση των οφθαλμοφανών.
Η τακτική «δεινότητα» εκφράστηκε μόνο δια της kolotoumbas. Έτερον ουδέν επί τετραετία, πέραν της ακηδίας, των παιδαριωδών ψεμάτων, της οικονομίας που σέρνεται σαν τη φυματική σαρανταποδαρούσα του Τσακαλώτου και της υποτακτικής παράδοσης τις γεωπολιτικές ορέξεις του αλλοπρόσαλλου Τράμπ.
Η χρονιά που έρχεται θα είναι εκ των πραγμάτων αποκαλυπτική. Την σηματοδοτεί πρωτίστως η δυσοίωνη δήλωση Σημίτη ότι στην ΕΕ θεωρείται βέβαιο ότι η Ελλάδα μετά το 2018 θα προσφύγει γρήγορα τον δανεισμό από το ESM. Αναπόφευκτη συνέπεια θα είναι η επιβολή νέων όρων στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης.
Δεν έχει σημασία αν κάποιος ταυτίζεται ή όχι ιδεολογικοπολιτικά με τον Σημίτη. Ούτε αν αποτιμά θετικά ή αρνητικά την πρωθυπουργική του θητεία. Το πρόσβαρο της προειδοποίησης κατοχυρώνεται από μια παλιότερη προειδοποίηση: Ηταν ο μόνος που κατά την συζήτηση του Προϋπολογισμού εν έτει 2008, είχε γίνει εξάγγελος επερχόμενων δεινών, προειδοποιώντας ότι οι εταίροι προβλέπουν πως η Ελλάδα θα χρειαστεί να καταφύγει στο ΔΝΤ.
Ουδείς τότε είχε προβληματιστεί. Ούτε φυσικά ο «δακτυλιδοφόρος» και αγωνιών για την κατάληψη της πρωθυπουργίας διάδοχός του, που έβλεπε ότι λεφτά υπάρχουν. Και φυσικά ούτε τα ΜΜΕ, που εθισμένα στην ελαφρότητα αδιαφόρησαν να ασχοληθούν με την προειδοποίηση. Εστίασαν να καταμετρήσουν αν και πόσες φορές κατά την ομιλία του ο πρώην Πρωθυπουργός ανέφερε το όνομα Παπανδρέου, έτσι ώστε να έχουν συναρπαστικό υλικό για να προβάλουν τον «εμφύλιο στο ΠΑΣΟΚ», το «σχίσμα» κλπ. Τα περισσότερα ούτε καν για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας. Κίνητρο η εντυπωσιοθηρία.
Σε κινούμενη άμμο
Η χώρα υποδέχεται το νέο χρόνο κατ' ακριβή απεικόνιση του Σαλονικιότικου Σαββάτου. Καθηλωμένη σε ένα σταθμό όπου δεν περνά κανένα τρένο ουσιαστικής ανάπτυξης, με ένα Πρωθυπουργό περιστοιχιζόμενο από υπουργούς βουλευτές και στελέχη, να γιορτάζουν το οφθαλμοφανώς ανύπαρκτο, και με την κομματική υποψήφια, χωρίς αίσθηση του αστείου, να «τουιτάρει» ότι το Μετρό της Θεσσαλονίκης δεν είναι πια ανέκδοτο. Απλώς ανέκδοτο ήταν η όλη τελετουργία. Οι μετρ της τακτικής δεν συναισθάνθηκαν το ιλαρόν της παράστασης.
Η πολιτική «κομέντια ντελ άρτε» θα έχει και άλλα επεισόδια στο εγγύς μέλλον. Το Ποτάμι ενδέχεται (βασικά θέλει) να υπερψηφίσει τη συμφωνία των Πρεσπών (υπέρ κυβέρνησης) αλλά και ενδεχόμενη πρόταση μομφής που εάν υποβάλει ο Μητσοτάκης (κατά κυβέρνησης). Εκ του αντιθέτου οι ΑΝΕΛ θα καταψηφίσουν την Συμφωνία (κατά κυβέρνησης) αλλά θα καταψηφίσουν την πρόταση μομφής (υπέρ κυβέρνησης).
Η εμμονική προσκόλληση στην εξουσία - και - με την ελπίδα να ανατραπούν σε βάθος χρόνου τα δυσμενή για την κυβέρνηση, περιπλέκει την ευχέρεια κινήσεων του Πρωθυπουργού. Τον τοποθετούν σε τοπίο κινούμενης άμμου όπου η κάθε κίνηση τον αιχμαλωτίζει περισσότερο.
Εάν φέρει την Συμφωνία αμέσως μόλις περάσει από τη Βουλή των Σκοπίων (όπως είναι υποχρεωμένος από την ίδια την συμφωνία, και όπως αναμένουν εταίροι) κινδυνεύει - εάν δεν περάσει - να βρεθεί αναγκασμένος να κηρύξει πρόωρες εκλογές. Κατά κοινή παραδοχή - και του Μαξίμου - θα τις χάσει, οπότε θα βαδίσει ηττημένος στις εκλογές του Μαΐου, όπου οι εντυπώσεις θα είναι καταλυτικές, μια και προαλείφεται ήττα και των κομματικών υποψηφίων στους τρεις μεγάλους δήμους . Εάν κάνει εκλογές και κερδίσει ο Μητσοτάκης, αυτός θα αλλάξει τον εκλογικό νόμο για τις αυτοδιοικητικές, οπότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξαφανιστεί από τον χάρτη της Τ.Α. καθώς οι ισχνές δυνάμεις του θα μείνουν εκτός, και δεν θα μπορούν να δυναμιτίζουν, ή έστω να δυσχεραίνουν, τις αποφάσεις των πλειοψηφικών συνδυασμών
Εάν περάσει η Συμφωνία, πάλι θα πάει στις εκλογές του Μαΐου ως όμηρος αυτής, οπότε ο καταποντισμός θα είναι ορμητικότερος. Τα δωράκια όπως το καθυστερημένης εισπραξιμότητας επίδομα θέρμανσης, η αύξηση του βασικού μισθού, τα αναδρομικά, το κοινωνικό μέρισμα, οι δύο μήνες παράταση του νόμου Κατσέλη, δεν είναι αρκετά για να γείρουν την πλάστιγγα. Η εμπειρία από το '74 δείχνει ότι ο λαός αργεί να αλλάξει τάση (με μέτρο σύγκρισης τις αναμονές των επαγγελματικώς ενασχολούμενων με την πολιτική), αλλά όταν αλλάξει αυτή είναι αμετάκλητη.
Πολύ περισσότερο που τα προεκλογικά δωράκια συνήθως έχουν δυσμενή υποδοχή. Το παράδειγμα Σημίτη τη ΔΕΘ του 2003, όταν άνοιξε το πουγκί των αρκετών δις, όπως και το «καλύτερα παπάκι παρά τον Μητσοτάκη», θα έπρεπε να τους έχουν παραδειγματίσει – όσο μπορούν να παραδειγματίσουν μια κυβέρνηση που(πέραν κάθε προσμονής) έχει υιοθετήσει τις χειρότερες των συμπεριφορών του παλαιοκομματισμού.
Το 2019 θα είναι το έτος εκλογικής αποκαθήλωσης του ΣΥΡΙΖΑ. Και ύστερα θα έρθουν οι εξεταστικές...
