Πίσω από το πληκτρολόγιο, πάνω στον καναπέ και απέναντι από την τηλεόραση, γίνεσαι για μια ακόμα φορά γνώστης των πάντων. Έχεις ακλόνητη πεποίθηση για το τι κρύβεται πίσω από τις πυρκαγιές, γνωρίζεις απολύτως πότε και πώς έπρεπε να σβηστούν, πόσοι πυροσβέστες και εναέρια μέσα χρειάζονται. Νομίζεις πως οι απόψεις σου είναι σωστές. Κι όμως, δεν είναι.
Δεν είναι γιατί δεν έχεις καμία σχέση (και) με τις πυρκαγιές, όπως δεν έχεις με την πανδημία, με το πρόγραμμα των σχολείων, με δεκάδες άλλα θέματα της επικαιρότητας για την οποία εκφέρεις άποψη χωρίς να δέχεσαι τον αντίλογο. Οι άλλοι είναι συλλήβδην πουλημένοι, δεν ξέρουν τι τους γίνεται, κομματικώς υποκινούμενοι, ή, απλώς, ηλίθιοι και σανοφάγοι. Εν τω μεταξύ, έχεις φάει τόσο σανό από θεωρίες συνωμοσίας και έχεις καταπιεί τόσο δυσώδη σχόλια -ακόμα και όσων εύχονται να υπάρξουν νεκροί- που έχεις φτάσει στο μη περαιτέρω.
Κάτσε στον καναπέ σου και αναμάσα ό,τι σου σερβίρεται από πλευράς κάποιων κομμάτων. Προς Θεού, όμως, μην ξυπνήσεις. Μην ξαναγίνεις άνθρωπος. Μη σκεφτείς όσους έχουν χάσει σπίτια, περιουσίες, ό,τι είχαν και δεν είχαν. Μην ασχοληθείς με το τι θα γίνουν τα ζωάκια, δεσποζόμενα και μη, που έχουν εγκαύματα ή επηρεάστηκαν από τις φωτιές. Μην ενδιαφερθείς αν οι πυροσβέστες και οι εθελοντές πυροσβέστες έχουν νερό ή κάτι φαγώσιμο. Μην πάψεις να είσαι τιμητής, αλλά παντελώς αδιάφορος. ‘Η οπαδός.
Μέχρι στιγμής, μόνο η Εκκλησία της Ελλάδος ανήγγειλε πως μπορεί να περιθάλψει πυρόπληκτους θέτοντας τις δομές της στην υπηρεσία τους. Προφανώς, οι τοπικοί δήμοι έχουν κάνει το ίδιο. Δεν αρκεί όμως και το γνωρίζουμε όλοι. Ιδιώτες και επιχειρήσεις σπεύδουν να προσφέρουν νερό και ξηρά τροφή. Ούτε αυτό αρκεί. Εθελοντές κτηνίατροι στέλνουν μηνύματα για να μεταφερθούν σε αυτούς τραυματισμένα ζώα. Πάνω-κάτω, μόνον αυτά.
Πού είναι οι ΜΚΟ, οι σύλλογοι, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι οργανώσεις που περιθάλπουν -και καλά κάνουν- πρόσφυγες; Πού είναι τα στέκια αλληλεγγύης; Τα κοινωνικά ιατρεία; Πού είναι όσοι έχουν την κοινωνική ευαισθησία να συντρέχουν τους ναρκομανείς και τους άστεγους; Κάπου πάει το μυαλό μου, αλλά δεν είναι της παρούσης. Οι ευθύνες του καθενός, αφού σβήσουν οι φωτιές, αφού περάσει η εθνική τραγωδία.
Έχουν πολλή δουλειά να κάνουν από μόνοι τους, θα πείτε. Είναι και Αύγουστος. Αλλά εδώ έχουμε πόλεμο που μας έχει φέρει αμέτρητους ξεσπιτωμένους ανθρώπους, χωρίς, καν δεύτερη αλλαξιά, χωρίς «μαντίλι για να κλάψουν». Που θέλουν στέγη, ενδεχομένως περίθαλψη, νερό, φαγητό, στοιχειώδη είδη καθαριότητας. Έτσι θα τους αφήσουμε; Θα τους γυρίσουμε την πλάτη; Δεν θα ξεσηκώσουμε τον κόσμο ώστε να γίνουν κινήσεις που μπορούμε να κάνουμε εθελοντικά;
Δεν είναι απλό και δεν είναι εύκολο, το ξέρω. Όμως χωρίς αλληλεγγύη τώρα, ακριβώς μέσα σε πολεμικές συνθήκες, δεν μπορούμε να έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας. Ας μπουν λοιπόν κάποιοι μπροστά, και ας ξεκινήσουν εκστρατείες συγκέντρωσης αγαθών και αλληλεγγύης. Με οποίο τρόπο μπορεί ο καθένας. Από το πληκτρολόγιο (κοινοποιήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης) μέχρι ένα μπουκαλάκι νερό, ένα σαπούνι, μία πάνα, μέχρι την ενεργή συμμετοχή μας σε ένα δίκτυο αλληλεγγύης που οπωσδήποτε πρέπει να δημιουργηθεί. Αρκεί να μην κάνουμε πως τίποτα δεν συμβαίνει.
Υστερόγραφο: Μη χασκογελάτε όταν εκνευρισμένοι ή πληγωμένοι, ή εξοργισμένοι άνθρωποι μιλάνε άσχημα στους ρεπόρτερ μπροστά στις κάμερες. Οι συνάδελφοι, καίγονται στη φωτιά για να μεταδώσουν τα γεγονότα. Παίζουν κορώνα- γράμματα ακόμα και τη ζωή τους. Σίγουρα επηρεάζουν την υγεία τους. Ακούν τα σχολιανά τους από τα στούντιο, δεν χρειάζεται να τους απαξιώνετε κι εσείς. Αν δεν σας αρέσουν τα κανάλια, πατήστε το κουμπάκι off. Αλλά σκεφτείτε αν εσείς ή το παιδί σας ήταν στη θέση τους, πόση αγωνία θα είχατε. Και δεν κάνουμε όλοι για τέτοια ρεπορτάζ, μόνο κάποιοι που το αισθάνονται. Πάει πολύ να επιχαίρουμε.
