Του Σάκη Μουμτζή
Τις τελευταίες ημέρες προβεβλημένα στελέχη της παράταξης διατυπώνουν την άποψη, δημοσίως, πως η αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ θα είναι και ιδεολογική, κάτι που απέφευγαν μέχρι τώρα να το υποστηρίξουν. Γιατί;
Γιατί ένα σημαντικό τμήμα του στελεχικού δυναμικού της Νέας Δημοκρατίας εμποτισμένο με την βλακώδη στρατηγική του «μεσαίου χώρου», τιμούσε τους αγώνες της Αριστεράς, προκαλώντας ιδεολογική σύγχυση στην βάση της παράταξης.
Ιδεολογική αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει μετωπική σύγκρουση στον χώρο των ιδεών, της φιλελεύθερης ιδεολογίας με τις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς. Σημαίνει πως, η μέχρι σήμερα ασυλία που απολάμβαναν τα ιδεολογήματα της Αριστεράς από την Μεταπολίτευση και μετά, τερματίζεται.
Αυτό προφανώς δεν βολεύει στην Αριστερά, καθώς για πρώτη φορά μετά από σαράντα τέσσερα χρόνια θα αμφισβητηθεί και θα απειληθεί η ηγεμονία της. Έτσι, χρησιμοποιώντας όλα τα προπαγανδιστικά της όπλα έχει κατορθώσει να προσδώσει στον αντικομμουνισμό, που οφείλει να χαρακτηρίζει κάθε φιλελεύθερο πολίτη, το στοιχείο της ηθικής απαξίας. Αυτό είναι ο ορισμός της ιδεολογικής τρομοκρατίας.
Μια φυσιολογική και απαραίτητη πάλη που διεξάγεται στον χώρο των ιδεών προσλαμβάνει την μορφή ενός αγώνα του καλού (κομμουνισμός) με το κακό (αντικομμουνισμός), με ανιστόρητες αναφορές στην προδικτατορική περίοδο, όπου για πολύ συγκεκριμένους λόγους η αντιμετώπιση του κομμουνισμού δεν γινόταν με ιδεολογικό αγώνα, αλλά με διοικητικά μέτρα.
Να υπενθυμίσω πως σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο ο αντικομμουνισμός είναι η άλλη όψη του φιλελευθερισμού. Τελεία, παύλα.
Αλλά σε τι συνίσταται αυτή η ιδεολογική πάλη; Μα, φυσικά στην επικράτηση ενός συνόλου αρχών, που είναι αδιάρρηκτα δεμένες μεταξύ τους, όπως οι έννοιες της ιεραρχίας, της αξιολόγησης, της πειθαρχίας, του νόμου και της τάξης, του ανταγωνισμού και της παραγωγής πλούτου, του σεβασμού της σημαίας και των συνόρων της πατρίδας μας.
Παραδείγματος χάρη: η ιεραρχία δεν είναι μια ιδεολογικά ουδέτερη έννοια. Δεν είναι μια τεχνική διαχείρισης καταστάσεων. Απεναντίας, φέρει βαρύ ιδεολογικό φορτίο, καθώς είναι άμεσα συνδεδεμένη με την αξιολόγηση. Πώς θα γίνουν σεβαστά τα αποτελέσματα της αν δεν υπάρχει σεβασμός στους ιεραρχικά προϊστάμενους που αξιολογούν τους υφιστάμενους τους; Και πώς θα εφαρμοσθούν στην συνέχεια τα πορίσματα της αξιολόγησης αν δεν υπάρχει η πειθαρχία;
Βλέπουμε λοιπόν πως μέσα από ένα σύνολο αξιών οικοδομείται ένας από τους πυλώνες της φιλελεύθερης κοινωνίας που είναι η ηθική της εργασίας. Δουλεύω, αποδίδω, αξιολογούμαι, αμείβομαι.
Προφανώς, σε μια κοινωνία των τεμπέληδων, των μπαχαλάκηδων και των κρατικοδίαιτων σκουπιδιών, αυτές οι έννοιες είναι αιρετικές και καταδικαστέες. Σε μια κοινωνία όπου το βιογραφικό εμπλουτίζεται όχι από τίτλους σπουδών, αλλά από «κοινωνικούς αγώνες» και αφισοκολλήσεις, τότε η ισοπέδωση είναι η μόνη άμυνα των μετρίων απέναντι σε αυτούς που ξεχωρίζουν.
Γι΄αυτό υποστηρίζω πως η νίκη της φιλελεύθερης παράταξης δεν αρκεί να είναι μόνον πολιτική. Πρέπει να είναι και ιδεολογική. Όλα όσα χαρακτηρίζουν την Αριστερά, όπως το μπάχαλο, η ήσσων προσπάθεια, ο φθόνος προς τους άριστους και η ισοπέδωση, θα πρέπει να συντριβούν στον χώρο των ιδεών.
Αν θέλουμε να βαδίσει μπροστά η κοινωνία μας δεν αρκεί ο φιλελεύθερος χώρος να πάρει ένα 45% στις εκλογές. Θα πρέπει να το κατακτήσει αναπτύσσοντας πλήρως όλο το ιδεολογικό του οπλοστάσιο, ώστε ο πολίτης να μην καταψηφίζει, αλλά να ψηφίζει συνειδητά αρχές και αξίες.
Αν δεν συμβεί αυτό, η Αριστερά πολύ σύντομα θα επανακάμψει.
