Του Γιάννη Σιδέρη
Άντε πάλι! φτου κι από την αρχή, τα ίδια και τα ίδια!
Οι παρελάσεις χάνονται στην αυγή του χρόνου, στην προϊστορία της ανθρωπότητας, στα πρώτα οργανωμένα σύνολα ανθρώπων, στα «Κλαν», όταν αυτά όρισαν δική τους γη, περιχαράχτηκαν με σύνορα και αποφάσισαν να τα υπερασπιστούν.
Οι παρελάσεις αρχικά ξεκίνησαν ως η παράταξη των πολεμιστών ενός περιχαρακωμένου τόπου, για να δει ο αρχηγός και ο άμαχος λαός πόσο δυνατοί, αποφασισμένοι, γενναίοι, ετοιμοπόλεμοι, είναι οι υπερασπιστές του, και να νιώσουν ασφαλείς και περήφανοι.
Οι παρελάσεις ήταν το «Άμμες δε γ'' εσσόμεθα πολλώ κάρρονες», η υπόσχεση των νιάτων, εκπαιδευμένων, αποφασισμένων, με πλήρη αυταπάρνηση, να δώσουν τη ζωή τους για την πατρίδα τους.
Σαφώς στην πορεία του χρόνου, με την ανάπτυξη των κρατών εξέλαβε μορφή προπαγάνδας, με την κάθε εξουσία να τις εκμεταλλεύεται και να επικεντρώσει σε αυτό που είχε ανάγκη να προπαγανδίσει: Τη δόξα της Αρχαίας Ρώμης ας πούμε εκ μέρους των αυτοκρατόρων, την ανωτερότητα του Σοβιετικού συστήματος και του «Νέου τύπου Ανθρώπου» στην σταλινική Σοβιετική Ένωση με τις γιγαντιαίες παρελάσεις, την «ανωτερότητα και καθαρότητα» της Αρίας φυλής στη ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ, ή το εθνικοπατριωτικό ιδεώδες ημών επί Μεταξά.
Σήμερα σχεδόν όλες οι χώρες του πλανήτη έχουν καθιερώσει παρελάσεις για να θυμούνται ένδοξες στιγμές τους, όχι μόνο πολεμικές (π.χ. γαλλική επανάσταση) και να νοηματοδοτούν την ιστορική ή ιδεολογική τους συνέχεια, τις αξίες που διέπουν την κοινωνία τους και στις οποίες προσβλέπουν στο μέλλον.
Σαφώς δεν είναι μαθητικές οι παρελάσεις αυτές.
Η μαθητική παρέλαση μάλλον ως αναχρονισμός συνεχίζεται στη χώρα μας, και με νηφάλιο πνεύμα θα πρέπει να συζητηθεί για το αν θα πρέπει ή όχι να καταργηθούν. Ο γράφων ταυτίζεται με την συγκεκριμένη άποψη, αλλά όχι και με τον λόγο που προβάλλεται: Ότι δήθεν οι παρελάσεις… στρατιωτικοποιούν τη νεολαία (σιγά την στρατιωτικοποίηση, πανηγυράκι και χαβαλές είναι για τα παιδιά).
Η παρέλαση από εθνική εκδήλωση… πολυπολιτισμική ατραξιόν
Η παρέλαση των μαθητών βρέθηκε, μεταπολιτευτικά, υπό αμφισβήτηση. Μάλιστα ο τότε βουλευτής του ΣΥΝ και νυν αντιπρόεδρο της Βουλής Τάσσος Κουράκης, είχε με ομάδα συντρόφων του, προσπαθήσει να εμποδίσει μαθητική παρέλαση στη Θεσσαλονίκη, για να γλυτώσει τα παιδιά από την… στρατιωτικοποίηση (παρεμπιπτόντως είχε δηλώσει και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργήσει τις παρελάσεις, αλλά με υπουργό Πάνο στην συγκυβέρνηση, κάτι τέτοιο δεν συζητάται καν!).
Τη χαριστική βολή στο πνεύμα της παρέλασης είχε δώσει ο υπουργός Παιδείας του ΠΑΣΟΚ Πέτρος Ευθυμίου, με την περίφημη υπόθεση του Αλβανικής υπηκοότητας, Τσενάι. Μετέτρεψε την σημαία σε… μαθητικό έπαινο, και όρισε να γίνεται σημαιοφόρος ο καλύτερος μαθητής, έστω και αν δεν ήταν ελληνικής υπηκοότητας. Προς τιμήν του βέβαια ο Τσενάι, επειδή ήταν σοβαρό άτομο, σοβαρότερο από τον κ. υπουργό και τους κάθε λογής εν ελλάδι υποστηρικτές του, είχε την τιμή να δηλώσει ότι πρώτα ένιωθε αλβανός και μετά Ελληνας!
Στην χθεσινή παρέλαση εμφανίστηκε ως παραστάτης μαθήτρια με ισλαμική μαντήλα, και άρχισε ο συνήθης κακός χαμός. Οι υπέρμαχοι της πολυπολιτισμικότητας έβριζαν ως Χρυσαυγίτες, όσους εναντιώνονταν στην συγκεκριμένη παρουσία.
Πλέον το κέντρο βάρους του προβλήματος μετατίθεται από την παρέλαση, την υποτιθέμενη στρατιωτικοποίηση των μαθητών, και όλα όσα συνόδευσαν την σχετική φιλολογία κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, σε ζέοντα σύγχρονα προβλήματα.
Η ομοιομορφία της εμφάνισης στην παρέλαση, η στολή όσων παρελαύνουν, σημαίνει ότι εντάσσονται σε ένα πνεύμα ισότητας και ομοιότητας, έχοντας κοινές ιστορικές αναφορές, κοινά εθνικά ιδανικά (αφού πρόκειται περί εθνικής παρέλασης). Παράλληλα τα μίνι των μαθητριών, σχεδόν… θεσμοθετημένα πλέον, συμβολίζουν εκ των πραγμάτων τη γυναικεία απελευθέρωση και αυτοδιάθεση. Είναι όμορφα νιάτα και το δείχνουν.
Αλλά: η μαντήλα και μάλιστα ως παραστάτης (η συμβολική έννοια του παραστάτη είναι ότι και αυτός δίπλα στον σημαιοφόρο, είναι έτοιμος να θυσιαστεί για τη σημαία) σηματοδοτεί μια τεράστια οπισθοχώρηση σε όσα έχουμε κατακτήσει συλλογικά ως κοινωνία: Στην απελευθέρωση και αυτοδιάθεση της γυναίκας, στην ισότητά της, στην επίδειξη της ομορφιάς της χωρίς να ενοχοποιείται γι' αυτή, την επίδειξη του ερωτισμού της.
Ας πληροφορηθούν οι υπερασπιστές της συμμετοχής της μαθήτριας με τη μαντήλα, ότι η μαντήλα είναι το κατ΄ εξοχήν δείγμα γυναικείας υποταγής που έχει επιβάλει η μουσουλμανική μισανθρωπία απέναντι στις γυναίκες (μετά από αυτό η μπούρκα).
Ναι είναι παράδοση, αλλά είναι παράδοση υποταγής των γυναικών. Η μαντήλα έχει επιβληθεί προκειμένου να κρύψει τα μαλλιά, τα οποία αποτελούν αισθητικό-ερωτικό στοιχείο καθώς συμπληρώνουν την ομορφιά του γυναικείου προσώπου. Η μαντήλα επιβάλλεται για να κρύψει την ομορφιά του προσώπου, καθότι η γυναίκα ως κατώτερο ον, για τους μουσουλμάνους , δεν δικαιούται να έχει και να εκπέμπει ερωτικά ερεθίσματα.
Είναι τόσο λάβροι οι υπερασπιστές της μαντήλας και της παράδοσης (της παράδοσης των άλλων ), στην παρέλαση, αλλά δεν γνωρίζουν αυτή την απλή αλήθεια!
Το επεισόδιο με την μαντήλα στην παρέλαση, αναδεικνύει ευρύτερα προβλήματα που ενσκήπτουν στο άμεσο μέλλον. Θα υποταχθεί η κοινωνία μας στον οπισθοδρομισμό ανθρώπων που έρχονται μαζικά τη χώρα μας και είναι φορείς άλλων πολιτισμικών αντιλήψεων, που δεν συνάδουν και ακυρώνουν τις δικές μας κατακτήσεις, ή θα αντισταθεί μέσω της συντεταγμένης Πολιτείας και των θεσμών της;
Μη ξεχνάμε ότι και η κλειτοριδεκτομή, και η θεσμοποιημένη κακοποίηση της γυναίκας, παράδοση είναι...
