Είναι πραγματικά δύσκολο σε ανθρώπους μονήρεις (μη έχοντες -λόγω συνθηκών, ηλικίας, γεωγραφικής απομόνωσης κ.λπ.- τη δυνατότητα ευρείας συναναστροφής με άλλους) να φανταστούν τον βαθμό που η περί τον γάμο ομοφύλων* συζήτηση μονοπωλεί το κοινωνικό ενδιαφέρον, επισκιάζουσα κάθε άλλο θέμα. Αυτό, τη στιγμή που τα τεκταινόμενα σε Ερυθρά Θάλασσα και Περσικό Κόλπο επιτρέπουν την προεξόφληση φοβερών επιπτώσεων στο επίπεδο ζωής των Ευρωπαίων και πρωτίστως των Ελλήνων πολιτών, ενώ τα μόλις δημοσιοποιηθέντα στοιχεία για τα δημογραφικά δεδομένα νομιμοποιούν κάθε υπαρξιακή αγωνία για το μέλλον των -αν όχι γονιδιακά, πάντως πολιτισμικά- απογόνων των συμπατριωτών του Περικλή και του Πλάτωνα.
Η άποψη, δε, που κατεξοχήν δεσπόζει στους ανά την επικράτεια καφενέδες -οι θαμώνες των οποίων προφανώς διάγουν, κατά πλειοψηφία, προχωρημένη δεκαετία της ζωής τους- είναι πως ο γάμος έχει τεκνοποιό ουσία και λειτουργία, συνιστά -όπως έλεγε το παλιότερο οικογενειακό δίκαιο- «ένωσιν ανδρός και γυναικός, συγκλήρωσιν του βίου παντός, θείου τε και ανθρωπίνου δικαίου κοινωνίαν»… Και επομένως ο γάμος, για ορισμένους ο «γάμος», δύο ομόφυλων είναι contra naturam, αφού καταργεί τη «φυσιολογική» λειτουργία των φύλων. Ωστόσο…
Αν ισχύει πράγματι κάτι τέτοιο -η οιονεί κατάργηση της ιδιαιτερότητας των φύλων και η ώθηση προς κάτι που προσεγγίζει τη συγχώνευσή τους-, αυτό δεν συντελείται ξαφνικά με την επικείμενη θεσμοθέτηση του γάμου ομοφύλων. Η συγκεκριμένη θεσμική τομή συνιστά απλώς την επίστεψη μιας αργής εξελικτικής διαδικασίας. Η οποία, εδώ και πολλά χρόνια, τείνει σχεδόν να καταργήσει τα όρια διαφοροποίησης και τις διακριτές λειτουργίες των φύλων. Ειδικότερα…
Υποτίθεται πως η διαφοροποίηση ρόλων γινόταν -και- με κριτήριο τη μεγαλύτερη σωματική ρώμη των ανδρών. Όπως, επίσης, με βάση την υπεροχή των γυναικών σε άλλα στοιχεία. Από τη στιγμή που υπάρχουν γυναίκες παλαιστές και αρσιβαρίστες και όχι μόνο (φίλη διευθύντρια ψυχιατρικής στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας ζήτησε ψυχιατρικούς νοσοκόμους ικανούς να περιδέσουν ψυχασθενή σε μανιακή έξαρση, της έστειλαν νοσηλεύτριες, όχι όλες μεγαλόσωμες, με το σκεπτικό πως δεν επιτρέπονται διαφοροποιήσεις…). Από τη στιγμή που άνδρες -προφανώς στερούμενοι της γυναικείας ευαισθησίας και συναισθηματικής νοημοσύνης και υπομονής- γίνονται νηπιαγωγοί ή παιδαγωγοί προσχολικής ηλικίας… Οι, έως πρόσφατα διακριτοί, λειτουργικοί ρόλοι των φύλων είχαν ήδη αρχίσει να ομοιομορφοποιούνται… Επίσης…
Υποτίθεται πως ο άντρας ήταν πάντα ο κυνηγός, ο πολεμιστής, ο διεκδικητής, ο εξολοθρευτής. Σήμερα έχουμε γυναίκες στρατηγούς των Ενόπλων Δυνάμεων (όχι μόνο στον υγειονομικό κλάδο), πιλότους βομβαρδιστικών, πιθανότατα οδηγούς τεθωρακισμένων, βεβαίως δε γυναίκες που παίρνουν την πρωτοβουλία στην ερωτική τους προσέγγιση με το άλλο φύλο. Χαρακτηριστικό του πώς εξελίχτηκαν εν προκειμένω οι επί του θέματος αυτού αντιλήψεις είναι, προ αρκετών 10ετιών, φίλος δικηγόρος -μακαρίτης σήμερα- σχολίαζε ως εξής την τάση μιας Εφέτου, ίσως προέδρου Εφετών, να επιβάλει συχνά θανατική ποινή: «Είναι δυνατόν γυναίκα, που δίνει τη ζωή, να θέλει να την αφαιρέσει;»
Μάλιστα την έναρξη αυτής της -κοινωνικοψυχολογικοβιολογικής- διεργασίας, προς την κατάργηση των διακριτών ταυτοτήτων και ρόλων, την είχε συλλάβει προ πολλών ετών ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς (του οποίου οι όποιες εμμονές δεν αναιρούν την οξυδέρκεια της σκέψης), που τότε -πάνω-κάτω, από μνήμης αναπαράγω- έγραφε: «Η απόλυτη έκφραση της ασάφειας ρόλων και ταυτοτήτων της εποχής μας είναι ο Μάικλ Τζάκσον. Ούτε άνδρας ούτε γυναίκα, ούτε μαύρος ούτε άσπρος, ούτε μεγάλος ούτε παιδί»…
Αν λοιπόν η νομιμοποίηση του γάμου ομοφύλων, εμπεριέχει το θετικό -άλλο ζήτημα η οπωσδήποτε προβληματική τεκνοθεσία- της κατάργησης διακρίσεων εις βάρος ανθρώπων με κάποια απόκλιση από την πλειοψηφία, οι οποίοι έως πρόσφατα υφίσταντο δυσμενείς διακρίσεις, ακόμη και ποινικές διώξεις σε κάποιες χώρες, όπως μέχρις εσχάτων στην ΕΣΣΔ (άλλωστε παλαιότερα δυσμενείς διακρίσεις, ακόμη και από τους εκπαιδευτικούς μηχανισμούς, υφίσταντο ακόμη και οι αριστερόχειρες…), δεν παύει η θεσμική αυτή τομή να συνιστά ένα ακόμη βήμα προς την πλήρη κατάργηση ταυτοτήτων και ρόλων, που θεωρούσαμε ερειδόμενους στην ίδια τη φύση…
* Ορισμένοι «εγγράμματοι», αναφερόμενοι στον Μπαμπινιώτη, υποστηρίζουν πως ο σωστός όρος είναι «ομοφυλόφιλοι» (αφού «ομόφυλοι» σημαίνει οι ανήκοντες στην ίδια φυλή), άρα η πολιτεία θα νομιμοποιήσει τους γάμους των ομοφυλοφίλων. Και όμως… Μόνο των ομοφύλων -των ανηκόντων στο ίδιο φύλο: η γλώσσα εξελίσσεται- μπορεί να νομιμοποιήσει τον γάμο η πολιτεία. Δεν μπορεί να ξέρει αν όλοι οι ομόφυλοι, που θα έρχονται σε γάμου κοινωνία, θα είναι και ομοφυλόφιλοι. Είναι πιθανόν -και φοβάμαι πως σε κάποιες περιπτώσεις θα συμβαίνει- να προχωρούν σε εικονικό γάμο ομόφυλοι μεν, ετεροφυλόφιλοι δε, κυρίως σε μεγάλες ηλικίες, προκειμένου να διασφαλίσουν στον πιο αδύναμο εκ των δύο δικαιώματα συνταξιοδοτικά ή/και κληρονομικά (με ευνοϊκότερους όρους φορολόγησης της κληρονομιάς…).
Ο καθηγητής Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι συγγραφέας του έργου «ΧΩΡΙΣ ΣΤΕΜΜΑ, Η Αβασίλευτη του Μεσοπολέμου», που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη
