Μετά από 10 χρόνια επώδυνης κρίσης, με 3+1 μνημόνια, με απώλεια του 1/4 του ΑΕΠ της χώρας, με βαριές περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, με την ανεργία στο 27% και με πολλά άλλα περιοριστικά μέτρα, θα περίμενε κανείς ότι κοινωνία και πολιτικό προσωπικό θα ωρίμαζαν έστω και βίαια, έστω και καταναγκαστικά και ειδικά, οι πολιτικοί θα ήταν πλέον φειδωλοί σε υποσχέσεις.
Αλλά ένα μόλις χρόνο μετά την έξοδο από την επιτήρηση των δανειστών, και ενώ η χώρα, παρότι έχει μπει στις ράγες της ανάπτυξης, δεν έχει εν τούτοις επανέλθει ακόμα στα πρότερα μεγέθη, προκαλεί κατάπληξη να βλέπει κανείς πολιτικούς να πλειοδοτούν ανεύθυνα σε μαξιμαλιστικά αιτήματα, αγνοώντας παντελώς τις δημοσιονομικές επιπτώσεις, απλά και μόνο για να γίνουν αρεστοί σε συγκεκριμένες συντεχνίες και επαγγελματικές ομάδες, αν όχι και στο σύνολο της κοινής γνώμης.
Δεν είναι μόνο οι 2.500 παρακαλώ, εποχικοί δασοπυροσβέστες που απαιτούν να γίνουν μόνιμοι με το σιγοντάρισμα πολιτικών της αντιπολίτευσης.
Είναι, κυρίως, η στήριξη σε κάθε αίτημα, δίκαιο η άδικο, απλά για πρόσκαιρο πολιτικό όφελος, κι ας φορτωθούν τα βάρη οι επόμενες γενιές, αρκεί κάποιοι να επανεκλεγούν στις επόμενες εκλογές.
33.000 δάσκαλοι και καθηγητές διορίστηκαν στα σχολεία τα τελευταία 5,5 χρόνια, 11.500 γιατροί και νοσηλευτές στα νοσοκομεία και τα κέντρα υγείας και χιλιάδες άλλοι στο Λιμενικό, τις Ένοπλες Δυνάμεις, τη φύλαξη των συνόρων, την Πυροσβεστική.
Φτάνουν; Κατά την αντιπολίτευση, όχι.
Θέλουν κι άλλους, χωρίς να αναρωτιούνται αν αντέχει δημοσιονομικά η χώρα αλλά κι αν αυτοί οι άλλοι θα καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες.
Ταυτόχρονα, όμως, οι ίδιοι άνθρωποι απαιτούν και μείωση φόρων και εισφορών, και αύξηση μισθών και επιδομάτων, τη στιγμή που με διάφορα προσχήματα αντιτίθενται στην αξιολόγηση και σε οποιαδήποτε γενικώς προσπάθεια μεταρρύθμισης στο Δημόσιο.
28% ανέβηκε ο κατώτατος μισθός από το ‘19 και μετά και θα ανεβεί κατά 46% συνολικά μέχρι το τέλος της τετραετίας. Ούτε αυτό τους ευχαριστεί, θα ήθελαν πολύ παραπάνω, αλλά το αν αντέχουν η οικονομία και οι επιχειρήσεις, τους αφήνει παγερά αδιάφορους.
Άλλωστε, οι περισσότεροι, είτε είναι ανεπάγγελτοι και παιδιά του κομματικού σωλήνα, είτε σιτίζονται απ' το Δημόσιο και δεν έχουν ιδέα από αγορά και πραγματική οικονομία.
Παλιά συνταγή και δοκιμασμένη για να γίνεται κανείς ανέξοδα αρεστός και ευχάριστος προς άγραν ψήφων.
Και όταν -και αν - αναλάβουν ποτέ τη διακυβέρνηση της χώρας;
Ε, τότε θα πουν το γνωστό παραμύθι ότι παρέλαβαν «καμμένη γη» και δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν αυτά για τα οποία ψηφίστηκαν. Ή στην καλύτερη περίπτωση, θα πουν ότι οι υποσχέσεις θα γίνουν πράξη «σε βάθος τετραετίας», για να παραπεμφθούν κατόπιν στις καλένδες.
Με λιγοστές εξαιρέσεις, κάπως έτσι πορεύεται η χώρα αυτή τα τελευταία 50 χρόνια.
Και απορούμε μετά γιατί δεν βλέπουμε χαΐρι.
*Ο Κυριάκος Μπερμπερίδης είναι μέλος της Γραμματείας Προγράμματος και των Τομέων Υγείας & Πολιτικής Υποστήριξης της Νέας Δημοκρατίας.
