Του Γιάννη Σιδέρη
Στο ίδιο έργο θεατές! «Η ελληνική κυβέρνηση το επόμενο διάστημα θα εξαντλήσει κάθε δυνατότητα σε όλα τα επίπεδα με στόχο στο προσεχές EG να έχουμε μια καθαρή λύση», δήλωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δ. Τζανακόπουλος, χθες. Όπερ σημαίνει ότι ως τις 15 Ιουνίου θα ξαναρχίσουν τα ατελεύτητα, αντιπαραγωγικά και αναποτελεσματικά τηλεφωνήματα του πρωθυπουργού προς τους αρχηγούς κρατών, όπως αυτά των προηγούμενων ημερών με τη Merkel η τον Macron, τα οποία τελικώς ουδέν απέδωσαν τη Δευτέρα.
Τα τηλεφωνήματα αυτά στην αρχή εξελήφθησαν - γιατί προπαγανδίστηκαν έτσι - ως «υπερήφανη» πολιτική του πρωθυπουργού, ως μια νέα πρακτική κατά την οποία κοιτούσε τους ομολόγους του ισοϋψώς, διεκδικώντας αυτά που ο ίδιος και το επιτελείο του φαντάζονταν ως «δίκαια της χώρας». Στην πορεία του χρόνου έγινε κατανοητό ότι δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ασκήσεις επικοινωνιακής πολιτικής για εσωτερική κατανάλωση. Και φυσικά δεν είχαν τίποτε το υπερήφανο, αφού παρακαλούσε εκεί που πριν απαξίωνε, όπως στον Ολαντρέου (αλλιώς το λέει ο λαός).
Πέραν των τηλεφωνικών επαφών ο κ. Τσίπρας θα έχει την ευκαιρία να θέσει το ελληνικό πρόβλημα κατά την αυριανή Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, όπου πέραν του αμυντικού προϋπολογισμού, κυρίαρχο θέμα θα είναι η τρομοκρατίας του ISIS και ο ρόλος της Συμμαχίας ως προς αυτή. Καυτά θέματα που έχουν και το γκροτέσκο στοιχείο τους. Οι ομιλίες θα έχουν διάρκεια μόλις 4' της ώρας, για να μην… αποσπασθεί η προσοχή του αμερικανού προέδρου, δεδομένου ότι και εξοικειωμένος δεν είναι με αυτά τα ζητήματα, και τα θεωρεί βαρετά ως γραφειοκρατικά!
Εκεί ο κ. Τσίπρας θα συνυπάρξει, συν τοις άλλοις, με την Angela Merkel και τον Emmanuel, ενώ θα προσπαθήσει να συνομιλήσει με τον κ. Trump, σε σχέση με τη στάση του ΔΝΤ, γεγονός που εδώ θα αναγγελθεί με τυμπανοκρουσίες. Ωστόσο το βεβιασμένο χρονικό περιθώριο, και η μη εμβάθυνση του κ. Trump σε δύσκολα θέματα, προλέγουν ότι η συνάντηση θα είναι ελάχιστα κάτι παραπάνω από ένας απλός χαιρετισμός.
Απροετοίμαστοι στη Σύνοδο
Το πρόβλημα αυτής καθεαυτής της Συνόδου του ΝΑΤΟ, από ελληνικής πλευράς, είναι ότι ουδείς γνωρίζει με ποια θέση πηγαίνει η ελληνική κυβέρνηση. Η ίδια, ακόμη και αν έχει κάποιες θέσεις – εννοούμε θέσεις πέραν των γενικόλογων αγαπησιάρικων περί ειρήνης και αγάπης στην περιοχή – δεν τις αναφέρει. Ίσως για να μη φανεί στο εσωτερικό ακροατήριο ως φιλοατλαντική και φιλοαμερικανική.
Από την άλλη η αντιπολίτευση, παγιδευμένη στα της αξιολόγησης και του χρέους, δεν κάλεσε την κυβέρνηση να εξηγήσει τους σχεδιασμούς της, ή έστω να ζητήσει συζήτηση στην αρμόδια επιτροπή Εξωτερικών και Αμυνας της Βουλής, τη στιγμή που δεν είναι απίθανο να εμπλακούμε σε επικίνδυνες καταστάσεις.
Οι αμερικανοί έχουν ζητήσει να αναλάβει το ΝΑΤΟ τον πόλεμο κατά του ISIS στην Συρία, αλλά η Ευρώπη (με πρωτοστατούσα τη Γερμανία), φρονίμως - αλλά και πονηρώς - ποιούσα, αντιδρά. Το πονηρώς αναφέρεται στο γεγονός ότι θα πρέπει να συμμετάσχουν κατά 2% του ΑΕΠ τους στη συμμαχία, ποσοστό που μόνο η Ελλάδα και η Βρετανία εκπληρούν. Το φρονίμως, στο γεγονός ότι αν αναλάβει το ΝΑΤΟ, θα υπάρξει μεγαλύτερο λουτρό αίματος, γιατί θα εκληφθεί ως νέα σταυροφορία, και οι σταυροφορίες δεν είναι παλιά ιστορία, αποτυπωμένη στα σχολικά βιβλία των Αράβων, αλλά εσαεί μεταφερόμενη αγανάκτηση στις νέες γενιές - σχεδόν ζων μύθος – που εν τοις πράγμασι επιβεβαιώνεται στα μάτια τους, με τις σύγχρονες δυτικές επεμβάσεις.
Πέραν αυτού, θα διασαλευτούν περισσότερο οι γεωπολιτικές ισορροπίες, καθώς η Ρωσία αντιδρά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αφετέρου το Ιράν θα δει το ΝΑΤΟ να εισέρχεται στην «αυλή» του. Όσον αφορά τα καθ΄ ημάς, εάν αναλάβει το ΝΑΤΟ την επίθεση κατά του ISIS εμπλέκεται πιο άμεσα η Σούδα, αλλά αναγκαστικά και ο ελληνικός στόλος.
Μπορεί η Mekrel να λέει ότι σε και τέτοια περίπτωση ΝΑΤΟικής ανάληψης οι γερμανικές ένοπλες δυνάμεις δεν θα εμπλακούν περισσότερο απ΄ ότι τώρα εμπλέκονται, (πχ τα σταθμευμένα στην Τουρκία AWAKS), μπορεί να επικαλεστεί το ίδιο και η ελληνική πλευρά, αλλά η στοχοποίηση της χώρας θα αναβαθμιστεί εκ μέρους του μαχόμενου ισλαμισμού.
