Η πολιτική αντιπαράθεση για το πλαίσιο λειτουργίας των μη κερδοσκοπικών παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων στην Ελλάδα αναδεικνύει εμφατικά την ύπαρξη δύο διαμετρικά αντίθετων πολιτικών φιλοσοφιών και αντιλήψεων για την πρόοδο της χώρας και την κοινωνική ευημερία.
Η κυβέρνηση, με νωπή την ισχυρή λαϊκή εντολή προχωρά στην υλοποίηση μιας εκ των εμβληματικότερων προγραμματικών της δεσμεύσεων. Με συνέπεια και τόλμη ξεπερνά ιδεοληψίες και αγκυλώσεις που για δεκαετίες κρατούσαν τη χώρα πίσω και ανταποδίδει την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού, ο οποίος την εξέλεξε και την επανεξέλεξε ως τη μόνη μεταρρυθμιστική δύναμη.
Ίσως, δε χρειάζεται να έχει κανείς διδακτορικό στις Πολιτικές Επιστήμες για να παρατηρήσει ότι οι πολιτικοί συσχετισμοί που διαμορφώθηκαν στις πρόσφατες εκλογές και η συνεχιζόμενη δημοσκοπική παρακμή κομμάτων της αντιπολίτευσης, που κάποτε κυβέρνησαν τη χώρα, ταυτίζονται με τις θέσεις που σήμερα διατυπώνουν, αλλά και το ύφος του λόγου τους.
Ένα ατέρμονο «όχι» σε όλα. Μία ρητορική μηδενιστική, ένας παρωχημένος λόγος, συνθήματα κενά περιεχομένου. Μία άρνηση για την πραγματικότητα και κυρίως ένα πρόβλημα απέναντι σε κάθε προτεινόμενη λύση.
Συντάσσονται οι κατ’ ευφημισμό προοδευτικές δυνάμεις απέναντι στον κακό δράκο, τον εκ προοιμίου κακό ιδιώτη, που θα αλώσει το δημόσιο πανεπιστήμιο. Γιατί να κουράζονται να μελετήσουν το 70% των άρθρων του νομοσχεδίου, που αναφέρονται στην ενίσχυση του δημόσιου πανεπιστημίου... Δε φαίνεται, άλλωστε, να τους απασχολεί ούτε και ότι μέσα από την εργαλειοποίηση του νομοσχεδίου υποδομές του δημόσιου πανεπιστημίου έχουν γίνει ορμητήρια κουκουλοφόρων μπαχαλάκηδων.
Προτάσσουν ένα ταξικό αφήγημα, ότι όσοι έχουν την οικονομική ευχέρεια θα έχουν και πρόσβαση στα μη κρατικά πανεπιστήμια. Και ταυτόχρονα κάποιοι πανηγυρίζουν για τα χαμένα εξάμηνα των καταλήψεων τις οποίες υπερασπίζονται. Ποιον νομίζουν ότι κοροϊδεύουν; Σίγουρα όχι τους γονείς που καλούνται να πληρώσουν τον λογαριασμό. Άλλοι οδύρονται για εκείνους που έμειναν εκτός ΑΕΙ λόγω ΕΒΕ, αλλά τους φαίνεται λίγη η ΕΒΕ αν το πανεπιστήμιο δεν είναι δημόσιο. Άλλοι προτιμούν την επιλεκτική αμνησία για θέσεις τις οποίες χρόνια υποστήριζαν, θέτοντας ζήτημα κομματικής πειθαρχίας σε όσους από το κόμμα θυμούνται.
Θλίψη; Όπως και να αισθάνεται κανείς παρακολουθώντας αυτό το θέατρο του παραλόγου η πραγματικότητα είναι ότι η κοινωνία προχωρά και τους προσπερνά. Μα ποτέ δεν είναι αργά να αναγνωρίσει κανείς την πραγματικότητα και να αλλάξει. Θα ήταν ευχής έργο να το κάνουν.
* Ο Νίκος Παπαϊωάννου είναι Καθηγητής και π. Πρύτανης Α.Π.Θ.
