Έκλεισαν και επίσημα δεκαπέντε χρόνια μετά την επίσημη πτώχευση της χώρας και οι κατά τα λοιπά λαλίστατοι πολιτικοί πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής, όπως ο Κώστας Καραμανλής, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Αντώνης Σαμαράς, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο Αλέξης Τσίπρας και άλλοι, δεν βρήκαν τον απαραίτητο χρόνο να προβούν σε μια δήλωση ή σε μια παρέμβαση.
Δεν βρήκαν τον χρόνο για να προβούν σε μια αποτίμηση τόσο της κορυφαίας αρνητικής στιγμής της μεταπολίτευσης και όσο και της πορείας της χώρας από εκείνη την ημέρα μέχρι σήμερα. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι φανερό ότι στρουθοκαμηλίζει. Αντί να αναδείξει εμφατικά τα αίτια της πτώχευσης και να εγγυηθεί ότι οι πολίτες δεν θα ξαναζήσουν μια τέτοια περιπέτεια που διέλυσε τον κοινωνικό και οικονομικό ιστό της χώρας, αποφεύγει να αντικρίσει ακόμα και τις μνήμες, τις οποίες άφησαν πίσω τους τα γεγονότα εκείνης της εποχής.
Και έτσι, ενώ όλοι βλέπουμε ότι κινδυνεύουμε να βυθιστούμε σε ένα νέο εθνικό πολιτικό διχασμό με την «πάνω και κάτω πλατεία» να ακονίζει τη λαϊκιστική οργή της, τον παραλογισμό και τη χυδαία προπαγάνδα, οι πολιτικοί που είχαν σημαδέψει εκείνες τις κρίσιμες μέρες σιωπούν. Και αυτό είναι περίεργο. Αφού οι ίδιοι με κάθε ευκαιρία παρουσίασης βιβλίων, ομιλιών σε ιδρύματα και βραβεύσεων, μας έχουν συνηθίσει να σχολιάζουν και να καταγγέλλουν την κυβέρνηση, να ομιλούν με γενικότητες για το μέλλον της Ελλάδας, της Ευρώπης και του κόσμου, προσπαθώντας να προωθήσουν τη δική τους ατζέντα. Και κυρίως να δηλώνουν ότι είναι παρόντες και ενεργοί, αναζητώντας ρόλους. Εμφανιζόμενοι ως θεματοφύλακες των αξιών του έθνους που δήθεν καταρρέουν, ως υπερασπιστές της πατρίδας που δήθεν ξεπουλιέται και χάνεται και ως μοναδικοί σωτήρες σε ένα δύσκολο πολιτικό σκηνικό.
Ωραία όλα αυτά κύριοι, αλλά τότε τι κάνατε; Έχετε καταλήξει στις αιτίες που μας οδήγησαν στην πτώχευση; Έχετε εντοπίσει τις τραγικές ευθύνες σας; Έχετε σκεφθεί εάν αυτή η κρίση θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί; Έχετε προβεί στην αυτοκριτική σας; Έχετε αποτιμήσει τις πολιτικές σας αποφάσεις που σφράγισαν εκείνες τις κρίσιμες ημέρες; Έχετε σχεδιάσει έστω και ένα μικρό πινακάκι με τα «συν» και «πλην» των πράξεων σας, εκείνη την περίοδο; Έχετε σκεφτεί για ποιο λόγο η κρίση στην Ελλάδα είχε μεγαλύτερη διάρκεια από τις αντίστοιχες της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας; Τι έχετε να πείτε για αυτά τα 15 χρόνια που έχουν μεσολαβήσει;
Η απάντηση στο ερώτημα, του ποιος φταίει για τη δόμηση μιας πλαστής ευημερίας και μιας οικονομίας βυθισμένης στα δημόσια χρέη, είναι η σιωπή. Η απάντηση στο ερώτημα, του ποιος φταίει για το γεγονός της μη υιοθέτησης ενός εγχώριου ιδιόκτητου μνημονίου, είναι επίσης η σιωπή. Η απόλυτη σιωπή. Λες και η πτώχευση της χώρας ήταν θεόσταλτη, ή ήταν μια από τις δέκα πληγές του Φαραώ, ή ήταν ένα φυσικό φαινόμενο.
Χειρότερη όμως και από τη σιωπή, η οποία αποτελεί απόλυτο δείγμα ενοχής, είναι η διαιώνιση του παραλογισμού του «αντιμνημονιακού αγώνα» μαζί με την κυριαρχία του οικονομικού ανορθολογισμού και της συνωμοσιολογίας. Είναι οι καταστροφικές οικονομικές συνταγές του ΠΑΣΟΚ οι οποίες έχουν επανεμφανιστεί στο προσκήνιο. Είναι οι «Ζαππειάδες» που έχουν αφήσει ζωντανά τα ίχνη τους. Είναι η πολιτική οκνηρότητα του 2004-2009 της οποίας οι πρωταγωνιστές βρίσκονται ακόμα στο απυρόβλητο. Είναι η άποψη ότι η δραχμή εξακολουθεί να αποτελεί εναλλακτική λύση. Είναι τέλος ο μύθος, ότι για όλα φταίνε από κοινού οι «αριθμοί του Ανδρέα Γεωργίου» της ΕΛΣΤΑΤ και οι «κακοί οι ξένοι» που ήρθαν για να μας αρπάξουν τον πλούτο.
Σαν να μην διδαχθήκαμε τίποτα όλα αυτά τα χρόνια.
Δεκαπέντε χρόνια μετά την επίσημη πτώχευση της χώρας, οι πολίτες θα πρέπει να αρνηθούν να δοκιμάσουν εκ νέου τα λαϊκίστικα πειράματα, τις μαγικές συνταγές και τα μαντζούνια και να γυρίσουν την πλάτη στους λαϊκιστές. Σε διαφορετική περίπτωση δεν είναι απίθανο να ξαναζήσουμε τα ίδια, αφού η αλήθεια δεν έχει ακουστεί, οι ένοχοι της πτώχευσης και των χειρισμών μνημονίου είναι βυθισμένοι στη σιωπή τους και οι μαθητευόμενοι μάγοι είναι έτοιμοι να σύρουν έναν επικίνδυνο χορό.
