Του Γιάννη Σιδέρη
Παλιό αξίωμα (τα αξιώματα είναι αναπόδεικτα) που διέπνεε τον κόσμο της Αριστεράς είναι το «είμαι αισιόδοξος γιατί είμαι αριστερός» - που σημαίνει ότι κάποτε νομοτελειακά θα επικρατήσει επί γης η παγκόσμια ειρήνη, η δικαιοσύνη, η ισότητα, μεταξύ των ανθρώπων, των κρατών των εθνών.
Στο αξίωμα αυτό παραπέμπει και το «μήνυμα αισιοδοξίας» που προσπαθεί να στείλει ο πρωθυπουργός με συνέντευξή του σήμερα στην κυριακάτικη Αυγή - εκτός αν πρόκειται απλώς περί …άσκησης αυθυποβολής.
Ο κ. Τσίπρας δηλώνει στους Νίκο Παπαδημητρίου και Φοίβο Κλαυδιανό, ότι «έχουμε μπροστά μας τρεις μεγάλες προκλήσεις: Την αξιολόγηση, το ζήτημα του χρέους και το προσφυγικό. Θα τα διαχειριστούμε –λέει -όλα με τον πιο αποφασιστικό τρόπο. Όταν τα μέτωπα αυτά θα κλείσουν -και θα κλείσουν σύντομα - η Ελλάδα θα έχει γυρίσει σελίδα».
Παράλληλα διαμηνύει σε …αυστηρό τόνο στους δανειστές, να πάψουν να κωλυσιεργούν, αφού «δεν έχει νόημα ολόκληρη η Ευρώπη να καθυστερεί συζητώντας πάνω σε στόχους που όλοι γνωρίζουν ότι δεν είναι ρεαλιστικοί, ενώ επαναδιατυπώνει την δέσμευση ότι δεν θα υπάρξει καμιά μείωση στις συντάξεις, και φυσικά με αυτοπεποίθηση τονίζει ότι η Ελλάδα θα γυρίσει σελίδα με την κοινωνία όρθια!
Σε ποιους τα λέει;
Φυσικά είναι εύκολος ο αντίλογος στους πρωθυπουργικούς ισχυρισμούς. Και μόνο το ότι η αναιμική ανάπτυξη του πρώτου εξαμήνου μετετράπη σε 1,9% ύφεση στο δεύτερο, με την ευγενή συνδρομή των capital controls, το επικείμενο κλείσιμο των συνόρων, η ανάληψη του Αιγαίου από το ΝΑΤΟ, η βαλτώδης κατάσταση του μεταναστευτικού, το άρθρο Τόμσεν, κλπ, αποτελούν εύγλωττα και εύχρηστα αντεπιχειρήματα. Ωστόσο έχουν γραφεί και αναλυθεί κατά κόρον από πλείστα Μέσα, μεταξύ των οποίων και το Liberal.
Τη στήλη, κατά παρέκβαση, απασχολεί η σκοπιμότητα της συγκεκριμένης συνέντευξης και το εικαζόμενο ακροατήριό της.
Τον πρωθυπουργικό λόγο διαπνέει μια αυτοπεποίθηση στα όρια του λεονταρισμού, (λες και βρισκόμαστε στις παλιές μέρες της αντιπολίτευσης ή τις λαμπρές πρώτες ευέλπιδες μέρες της πρώτης φοράς Αριστεράς), μια αυτοπεποίθηση που δεν συνάδει με τα αποτελέσματα της κυβερνητικής πολιτικής.
Αυτή σε μια …ποιητική προσομοίωση θα μπορούσε να περιγραφεί με τους στίχους του Καβάφη «Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν, μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων…. τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει…»
Ο πρωθυπουργός, όπως κάθε άνθρωπος της εξουσίας ,που γίνεται περίκλειστος σε ένα ευνοϊκό και «ευγενές» περιβάλλον συνεργατών (μην στενοχωρείτε τον πρόεδρο έλεγαν κάποιοι κάποτε, όταν στελέχη τολμούσαν να πούνε στον Ανδρέα «Δεν πάμε καλά πρόεδρε»), ίσως δεν έχει κατανοήσει ότι τα κοινωνικά ακροατήρια του ΣΥΡΙΖΑ έχουν συρρικνωθεί μέχρις αποδεκατισμού.
Η οργανωμένη κομματική του βάση ούτως ή άλλως ήταν πάντα ισχνή αριθμητικά. Με τη διάσπαση το μεγαλύτερο μέρος της ακολούθησε τον Λαφαζάνη. Οι ψηφοφόροι που παραμένουν είναι κάποιοι κομματικοί πατριώτες με κομματικό σταχανοβιτισμό και η πλειοψηφία, των καλομαθημένων πασόκων, που από απελπισία ή ωφελιμισμό, ήλπισαν ότι θα ξαναζήσουν τις ένδοξες μέρες του παρελθόντος. Οι τελευταίοι έχουν αρχίσει να αποσκιρτούν, παραμένοντες προς το παρόν ανάεροι, χωρίς να επιστρέφουν στην παλιά «αγκάλη». Αυτό δείχνουν οι κάποιες έρευνες, τις γνωρίζουν στο Μαξίμου, όπως τις γνωρίζουν και οι δημοσιογράφοι.
Κοινωνικές ομάδες όπως οι αγρότες, οι συνταξιούχοι, οι …γραβατάκηδες, πνέουν μένεα και συγκροτούν ένα ισχυρό κοινωνικό αντέρεισμα, οι επιχειρηματίες ούτως ή άλλως δεν είναι φιλικοί, οι άνεργοι, απογοητευμένοι, αδιαφορούν.
Το τοπίο στα «μίντια» δεν είναι φιλικό όχι μόνο εξαιτίας του πρόσφατου νόμου για τις τηλεοπτικές άδειες, αλλά και γιατί τα μεγάλα «μίντια» ακολουθούν τον πελάτη, δηλαδή την κοινωνία, άρα εκφράζουν την δική της δυσαρέσκεια.
Ήθος και έθος της Αριστεράς η ξεχασμένη αυτοκριτική
Ο μόνος ακροατής του πρωθυπουργού παραμένει ένα μικρό στελεχιακό δυναμικό και φυσικά η κοινοβουλευτική του ομάδα η οποία «όσο βιώνει τον πόλεμο - από τη διαπλοκή - γίνεται σαν μια γροθιά», κατά πως είπε.
Ίσως τελικά και το τελευταίο, να ήταν ο στόχος και το μήνυμα της πρωθυπουργικής συνέντευξης, ενόψει των ψηφοφοριών που έρχονται…
Ωστόσο αναρωτιέται κανείς: Μήπως ο πρωθυπουργός θα άγγιζε ευρύτερα ακροατήρια αν αντί της μεγαλοστομίας, της ατεκμηρίωτης αυτοπεποίθησης, της απόκρυψης μέρους της πραγματικότητας (π.χ. και να πάρουμε την αξιολόγηση θα μας μείνουν οι φράχτες στα Βόρεια και οι μετανάστες στα στρατόπεδα), επιδιδόταν σε μια γενναία αυτοκριτική και απηύθυνε στο λαό ένα γενναίο συγνώμη;
Στο κάτω – κάτω, η αυτοκριτική έθος και ήθος τη Αριστεράς είναι, και συχνά παρέχει άφεση…
