Τα εκλογικά αποτελέσματα της προηγούμενης Κυριακής οδήγησαν στο τέλος της πρώτης μεταπολιτευτικής περιόδου και στην αρχή της δεύτερης.
Στη μεταπολίτευση 2.0, η εποχή της οποίας μόλις ξεκίνησε, ο μόνος σταθερός πόλος τουλάχιστον για ένα χρονικό διάστημα θα είναι το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.
Το γεγονός πως τρία κόμματα στα δεξιά του κυβερνώντος κόμματος πέρασαν το όριο του 3% και εισήλθαν στη Βουλή (πρώτη φορά στη μεταπολίτευση) έκαναν τα μέσα μαζικής επικοινωνίας να εστιάσουν σε αυτήν την πλευρά του πολιτικού φάσματος. Εκεί όμως που αναμένουμε τη μεγάλη αναδιάταξη δυνάμεων είναι στα κόμματα και τους ψηφοφόρους στα αριστερά της Νέας Δημοκρατίας.
Σε αυτό το τμήμα της εκλογικής αγοράς η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ (είτε ήταν το τελικό αντίο, είτε έχει σκοπό να επιστρέψει), ήταν η πρώτη κίνηση από τους σημαντικούς παίκτες στη νέα μεταπολιτευτική εποχή.
Η απόφαση αυτή θα φέρει ντόμινο εξελίξεων και στρατηγικών κινήσεων εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ οι οποίες θα τελειώσουν μόνο όταν τα δεδομένα δείξουν τις νέες σταθερές της μεταπολίτευσης 2.0.
Για την ώρα ο πρώην διεκδικητής της εξουσίας ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται λαβωμένος από τα εκλογικά χτυπήματα, δίχως αφήγημα και ακέφαλος μέσα στη φουρτουνιασμένη εκλογική θάλασσα, στην οποία καραδοκούν οι ανταγωνιστές που εποφθαλμιούν τις διάφορες ομάδες ψηφοφόρων του για να του κλέψουν μερίδιο αγοράς.
Όσο διάστημα παραμένει ακέφαλος τόσο μεγαλύτερο κίνδυνο θα διατρέχει.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου που αντικατέστησε το Γιάνη Βαρουφάκη στη Βουλή θέλει να του αρπάξει το αντισυστημικό κομμάτι ψηφοφόρων που έχει μείνει στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ (κομμάτι από αυτό το κοινό μπορούν να διεκδικήσουν ακόμα και οι «Σπαρτιάτες»).
Από την άλλη μεριά η ΝΔ καραδοκεί για να του πάρει ψηφοφόρους που ψηφίζουν έχοντας στο μυαλό τους τις πιθανότητες κυβερνητικής προοπτικής, ενώ το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να περάσει στο μυαλό των ψηφοφόρων ως κόμμα που μπορεί να βρεθεί στη δεύτερη θέση και να έχει ελπίδες να διεκδικήσει την εξουσία στο μέλλον. Έτσι θα προσπαθήσει να πάρει κι αυτό ψήφους εξουσίας από το ΣΥΡΙΖΑ και ιδίως τους ψηφοφόρους που θέλουν να δώσουν την ψήφο τους σε «μη δεξιό» κόμμα ώστε να μπορέσει να διεκδικήσει την κυβέρνηση.
Το 31% που έγινε 17% μέσα από δυο απανωτές εκλογικές διαδικασίες κινδυνεύει να βρεθεί ακόμα πιο χαμηλά καθώς ψηφοφόροι μπορούν να φύγουν προς πάσα κατεύθυνση.
Τα κρίσιμα ερωτήματα για το επόμενο διάστημα είναι το ποιος θα εκλεγεί αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, ποια κατεύθυνση θα δώσει στο κόμμα (θα στρίψει το κόμμα προς τη μεταρρυθμιστική κεντροαριστερά ή θα παραμείνει στυλωμένος στην αριστερά της διαμαρτυρίας;), τι αφήγημα θα έχει και τέλος εάν μπορεί να κρατήσει το κόμμα ενωμένο.
Είναι δεδομένο πάντως πως μια κίνηση προς τη σοσιαλδημοκρατία δε μπορεί να γίνει δίχως ένα ολικό rebranding.
Από τις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα θα εξαρτηθούν και οι κινήσεις των άλλων παικτών της εκλογικής αγοράς.
Τα σενάρια είναι πολλά και μένει να φανεί το ποια από αυτά στην πορεία προς τη σταθεροποίηση του πολιτικού σκηνικού θα καίγονται και ποια θα επιβεβαιώνονται. Είμαστε ακόμα στην αρχή μιας διαδικασίας που θα πάρει, θεωρώ, χρόνο και κατά τη διάρκεια της οποία ένα είναι το μόνο σίγουρο: Δε θα πλήξουμε.
*Ο Απόστολος Πιστόλας είναι πολιτικός αναλυτής
