O Αλέξης Τσίπρας το 2016 ως πρωθυπουργός προώθησε την απλή αναλογική ευελπιστώντας ότι έστω και από τις μεθεπόμενες εκλογές θα μπορούσαν να δημιουργηθούν συνθήκες επιστροφής στην εξουσία μέσα από συμμαχίες και συνεργασίες. Μόνο που το σύστημα που ψηφίσθηκε τότε, παρά το πλαφόν του 3%, ανοίγει την όρεξη σε μορφώματα - παραμάγαζα και της Χρυσής Αυγή που συνεχίζει να εκκολάπτει το αβγό του φιδιού πατώντας και στην κρίση της πανδημίας όπως φάνηκε στις περιπτώσεις των επεισοδίων - ξυλοδαρμών σε σχολεία της βόρειας Ελλάδας και αλλού.
Η χαλαρότητα της ψήφου κρίθηκε, από την πρώτη φορά αριστερά, κυβέρνηση ότι εξυπηρετεί στο πλαίσιο και του διαχρονικού αιτήματός της για τον σχηματισμό κυβερνήσεων συνεργασίας αδιαφορώντας για το γεγονός ότι στην Ελλάδα τα σχήματα αυτά δύσκολα μακροημερεύουν εφόσον δημιουργηθούν καθιστώντας την ακυβερνησία ως κυρίαρχο συστατικό των αποτελεσμάτων των εκλογικών διαδικασιών με αυτή την εκλογική μέθοδο.
Το σκεπτικό είναι απλό. Με την απλή αναλογική δύναται να ενισχυθεί η εκλογική δεξαμενή της Αριστεράς. Με ποιόν τρόπο; Μα με ψήφους πολιτών που δεν θα θεωρούν ότι η ψήφος τους θα είναι χαμένη αφού ουσιαστικά το κόμμα που θα επιλέξουν δύναται να είναι κυβερνητικό μέσα από την είσοδό του στη βουλή.
Μόνο που αυτό δεν είναι δρόμος μιας κατεύθυνσης. Το ίδιος ακριβώς που μπορεί να συμβεί στην αριστερά μπορεί να συμβεί και στην άλλη άκρη προς τα δεξιά, αναβιώνοντας ενδεχομένως εφιάλτες του πρόσφατου παρελθόντος που επέφερε δραματικές αρνητικές επιπτώσεις στην ελληνική πολιτική σκηνή, αλλά και στην κοινωνία συνολικά.
Το μόρφωμα της Χρυσής Αυγής μπορεί να τέθηκε εκτός νόμου και οι επικεφαλής να βρίσκονται στη φυλακή, ένοχοι για τη σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, εν τούτοις αυτό δεν σημαίνει πως οι πυρήνες και τα στελέχη εξαφανίσθηκαν. Το γεγονός πως το 2019 δεν κατόρθωσε, οριακά, να εισέλθει στο ελληνικό κοινοβούλιο, έλαβε όμως ένα ποσοστό της τάξεως του 2,93%. Και αυτό με τους επικεφαλής να βρίσκονται με το ένα πόδι στη φυλακή.
Άλλωστε η απώλεια χιλιάδων ψήφων σύμφωνα με τις ενδείξεις οφείλεται εν μέρει στη γενική κατακραυγή. Όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά. Αυτή που καταγράφει τα διάφορα εσωκομματικά ζητήματα που ανέκυψαν στη Χρυσή Αυγή, τις κόντρες μεταξύ στελεχών και τις κατηγορίες κατά του επικεφαλής για οικογενειοκρατία. Η αρχή του τέλους ξεκίνησε στις ευρωεκλογές και ολοκληρώθηκε στις εθνικές. Η δίκη και η καταδίκη επικύρωσε απλά το αποτέλεσμα που όμως αφορά το συγκεκριμένο μόρφωμα όχι τις παραφυάδες του.
Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Απλά ότι το αβγό του φιδιού παραμένει και εκκολάπτεται μέσα από τις διαδικασίες που η άλλη πλευρά επιχειρεί να επιβάλει στο πολιτικό σκηνικό. Τους υψηλούς τόνους και κυρίως την πρόκληση οργή και αγανάκτησης κατά της κυβέρνησης και της πολιτείας με αφορμή την πανδημία, την κρίση και τις επιπτώσεις.
Με αυτόν τον τρόπο άλλωστε μέσα σε τρία χρόνια, από το 2009 έως το 2012, ο εφιάλτης έγινε πραγματικότητά και η ελληνική βουλή κλήθηκε να... φιλοξενήσει ένα ναζιστικό μόρφωμα με ψήφους που έφτασαν και τις 600000 εκφράζοντας πολίτες που ήθελαν να «δώσουν ένα μάθημα» στους πολιτικούς και το λεγόμενο... σύστημα. Με τον ίδιο τρόπο συνεχίζεται ο προσηλυτισμός αρχής γενομένης από τα σχολεία με επίκεντρο πάντα τη βία.
Οι νεοναζί στη Σταυρούπολη έγιναν δεκτοί με διθυραμβικά σχόλια τον Οκτώβριο του 2021 από τη νεολαία της Χρυσής Αυγής αλλά και την Propartia που έχει αναλάβει δράση τα χρόνια της πανδημίας με αναφορές όπως «Η Νεολαία δείχνει τον δρόμο και η νεολαία είναι το μέλλον πόσο μάλλον η Εθνική νεολαία που αγαπάει και πολεμάει για την Ελλάδα».
Στη βόρεια Ελλάδα, όπου η Χρυσή Αυγή είχε καταφέρει να συγκεντρώσει υψηλά ποσοστά, όπως και στην Αττική, δραστηριοποιούνται επτά ακροδεξιές ομάδες. Συνολικά όμως επιχειρούν σε όλη τη χώρα, άδραξαν την ευκαιρία που τους δόθηκε από τις οργανώσεις και τις συγκεντρώσεις των εμβολιαστών, ηγετικά στελέχη των οποίων έχουν ανοιχτά δηλώσει προθέσεις για κάθοδο στις εκλογές κάνοντας την κρίση ευκαιρία, όπως συμβαίνει άλλωστε πάντα με τα άκρα.
Το αν το ένα κομμάτι θα απορροφήσει το άλλο δύσκολο να διευκρινιστεί. Όμως η πρόθεσή τους να προκαλέσουν οργή και αγανάκτηση τείνει να ακουμπήσει στην άλλη πλευρά που επίσης θεωρεί την κρίση ως ευκαιρία χαϊδεύοντας τα αφτιά των ανεμβολίαστων.
Σε κάθε περίπτωση το θέμα που ανακύπτει είναι πως η όποια προσπάθεια δημιουργίας ενός νέου κύματος αγανακτισμένων, που σημειωτέον δεν έχει σταματήσει, δύναται να έχει πολλαπλώς δυσμενή αποτελέσματα και στο πολιτικό σκηνικό, αφού στις πλατείες τότε υπήρχαν δύο πλευρές. Η πάνω και η κάτω...
Οι υψηλοί τόνοι δημιουργούν συνθήκες έντασης που επενδύουν στην πίεση που δέχεται η κοινωνία και στα προβλήματα που δημιουργούνται ή θα δημιουργηθούν μέσα από τις επιπτώσεις της πανδημίας. Ωφελεί τους εν ενεργεία πυρήνες που εκπροσωπούν νεοναζιστικές αντιλήψεις ως μορφώματα και παραμάγαζα της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής.
Το ενδεχόμενο να επιστρέψει ο εφιάλτης δεν μπορεί να αποκλειστεί ειδικά με την εκλογική διαδικασία της απλής αναλογικής, τη χαλαρή ψήφο και τη δυνατότητα που δίνεται στους πολίτες να εκφράσουν την «οργή» και την «αγανάκτηση» που έντεχνα καλλιεργούνται από διάφορες πλευρές. Το ποσοστό της Χρυσής Αυγής του 2019 είναι τέτοιο που προκαλεί προβληματισμό.
Την ίδια στιγμή πάντως και αυτοί που επιδιώκουν έναν... ξεσηκωμό ώστε να δημιουργηθεί εκείνο το «κίνημα» που θα απομακρύνει την κυβέρνηση λέγοντας μεταξύ άλλων ότι «Ήρθε η ώρα οι πολίτες να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να φύγουν μία ώρα αρχύτερα» ή ότι πρέπει οι Ελληνίδες και οι Έλληνες «να διεκδικήσουν τα συνταγματικά τους δικαιώματα» και να απαιτήσουν την παραίτηση της κυβέρνησης ρίχνουν νερό στον μύλο νεοναζιστικών μορφωμάτων που αναζητούν την επάνοδό τους στη Βουλή μέσω κομματικών σχηματισμών που θα αξιοποιήσουν μια ψήφο αγανάκτησης μεταξύ αυτών που θα είναι πιο... χαλαρές λόγω απλής αναλογικής.
