Του Τάσου Ευαγγελίου
Στις 3 Ιουλίου του 2015 ο Πάνος Καμμένος παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας δήλωνε ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις «διασφαλίζουν τη σταθερότητα στο εσωτερικό». Χθες ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Γ. Δραγασάκης αποκάλυψε πως οι λόγοι της υπαναχώρησης δεν ήταν οικονομικοί! Πόσο κοντά έφτασαν τη χώρα σε καταστάσεις μη ελεγχόμενες, πριν ο Αλέξης Τσίπρας αποφασίσει με «καθαρό μυαλό»;
Ο κ. Δραγασάκης μίλησε χθες για «χάος», το οποίο θα μπορούσε να προέλθει αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επέλεγε την συνολική ρήξη. Τόνισε, μάλιστα πως οι εξελίξεις δεν θα μπορούσαν να ελεγχθούν «με δημοκρατικά μέσα» καθώς και ότι θα οδηγούσαν σε «απονομιμοποίηση της κυβέρνησης και τους αριστερού εγχειρήματος για ίσως πολλά χρόνια».
Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια κυνική παραδοχή ότι σχεδίαζαν να επιβάλλουν ολοκληρωτικό καθεστώς στην Ελλάδα.
Αποκαλύπτοντας εμμέσως πλην σαφώς σκέψεις και σχεδιασμούς που δεν συνδέονταν άμεσα με την οικονομική κρίση και που όπως όλα δείχνουν τελικά δεν εφαρμόσθηκαν υπό τον φόβο των συνεπειών, αλλά κυρίως μετά την δραματική παρέμβαση σύσσωμου του ευρωπαϊκού-δημοκρατικού τόξου των κομμάτων της αντιπολίτευσης στη χώρα, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και κορυφαίο στέλεχος και την περίοδο του 2015, έδειξε ότι το plan B της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε βάση μόνο την οικονομία.
«Ο λόγος που απορρίψαμε το ενδεχόμενο συνολικής ρήξης ή μάλλον την παράταση της συνθήκης ρήξης στην οποία βρισκόμαστε δεν ήταν στενά οικονομικός», είπε ο κ. Δραγασάκης «αλλά ήταν ο κίνδυνος να δημιουργηθεί μια κατάσταση τόσο χαοτική που να μην μπορεί να ελεγχθεί με δημοκρατικά μέσα».
Με απλά λόγια, ο κ. Δραγασάκης μας λέει ότι αν πηγαίναμε σε συνολική ρήξη και έξοδο της Ελλάδας από την Ε.Ε. και το ευρώ, δεν θα υπήρχε άλλη πολιτική λύση για να διαχειριστεί η κυβέρνηση τις συνέπειες, πλην του να επιβάλει μια «αριστερή δικτατορία».
Το ενδεχόμενο ρήξης ήταν στις συζητήσεις των κλειστών κύκλων του Μαξίμου μέχρι τελευταία στιγμή. Ο φόβος της αντίδρασης και της «απονομιμοποίησης της κυβέρνησης και του Αριστερού εγχειρήματος για ίσως πολλά χρόνια» ήταν η αιτία που οδήγησε σε αλλαγή πλεύσης.
«Αριστερά, Κυβέρνηση και Ρεαλιστικές Ουτοπίες» ήταν το θέμα της εκδήλωσε που παρέστη ο κ. Δραγασάκης ο οποίος οφείλει πλέον να διευκρινίσει κατά πόσο αποτέλεσε μια ρεαλιστική ουτοπία αυτό τοplan b και κατά πόσο η δήλωση τότε του Πάνου Καμμένου έδειχνε έναν άλλο δρόμο που είχε τεθεί προς συζήτηση αλλά τελικά η χώρα γλύτωσε την τελευταία στιγμή. Κυρίως μέσα από τα σαφή μηνύματα που έλαβε ο Αλέξης Τσίπρα από τους τα κόμματα του ευρωπαϊκού τόξου στην Ελλάδα και από τους Ευρωπαίους σε εκείνη την πολύωρη διαπραγμάτευση.
Η ομιλία Δραγασάκη έδειξε την άλλη πλευρά του νομίσματος. Και επαναφέρει στο προσκήνιο μια συζήτηση γύρω από πρακτικές και σχεδιασμούς που σήμερα, Μέγαρο Μαξίμου και Κουμουνδούρου ξορκίζουν και αποφεύγουν να αναφέρουν στηλιτεύτοντας και εκθέτοντας με κάθε τρόπο όσους εκ των πρώην συντρόφων τους αναφέρονται στην περίοδο εκείνη. Και στις επαφές με Ρωσία, Κίνα, Βενεζουέλα και άλλες χώρες για στήριξη σε ενδεχόμενη ρήξη.
Την ίδια στιγμή, όμως η παραδοχή Δραγασάκη ότι στον ΣΥΡΙΖΑ είχαν προβλέψει τις συνέπειες των «ελεγχόμενων ρήξεων» στις οποίες προχώρησαν το 2015, είναι και μια κυνική ομολογία ενοχής για την καταστροφή που προκάλεσαν οι κυβερνητικοί χειρισμοί στην κοινωνία και την οικονομία όλα αυτά τα χρόνια.
Ο κ. Δραγασάκης μας αποκάλυψε πως όχι μόνο τα μέλη της κυβέρνησης γνώριζαν, αλλά και σχεδίασαν εκ των προτέρων με πλήρη επίγνωση των συνεπειών, τις ενέργειες εκείνες που μέσα σε λίγους μήνες οδήγησαν σε ένα διχαστικό δημοψήφισμα, σε άτακτη φυγή κεφαλαίων από τις τράπεζες, σε επιβολή capital controls, σε μια ακόμη ανακεφαλαιοποίηση που είχε ως συνέπεια την απίσχναση της συμμετοχής του Δημοσίου στις τράπεζες, και εν τέλει σε ένα τρίτο αχρείαστο μνημόνιο το οποίο αύξησε κατακόρυφα το δημόσιο χρέος και ισοπέδωσε μέσω της φορολογίας τους πολίτες και τις επιχειρήσεις.
Όλα αυτά, συμπεριλαμβανομένης της καθήλωσης της οικονομίας σε καθεστώς στασιμοχρεοκοπίας, και της ενεχυρίασης της δημόσιας περιουσίας υπέρ των δανειστών για τον επόμενο αιώνα, ήταν σύμφωνα με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και υπουργό Ανάπτυξης, «προβλέψιμες ρήξεις με προβλέψιμες συνέπειες», οι οποίες προτιμήθηκαν έναντι μιας συνολικής ρήξης με χαοτικές συνέπειες.
Η «ρήξη» με τη μία ή την άλλη της μορφή, ήταν σε κάθε περίπτωση εξ αρχής στον σχεδιασμό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Δικαιούμαστε έτσι να συνάγουμε το συμπέρασμα πως ό,τι έγινε το 2014 και το 2015, δεν έγινε τυχαίο, ότι η χώρα δεν έφτασε στο χείλος του γκρεμού από στιγμιαία λάθη ή προχειρότητες ερασιτεχνών πολιτικών, ότι δεν υπήρχε άγνοια κινδύνου και λανθασμένες εκτιμήσεις, αλλά ένα οργανωμένο σχέδιο που βασίστηκε στο ψέμα, και την παραπλάνηση των πολιτών.
