Εβδομάδα συσπείρωσης και οργανωτικής διάταξης για τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς την Τρίτη συνεδριάζει η Πολιτική Γραμματεία και το διήμερο Παρασκευής και Σαββάτου η Κεντρική Επιτροπή. Το ακροατήριο του κόμματος αναμένει με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την ομιλία του Αλέξη καθώς σημειολογικά σηματοδοτεί την έναρξη της μακρόχρονης προεκλογικής περιόδου. Με ενδιαφέρον αναμένονται και υπευθυνότητες τομέων που θα ανατεθούν.
Ωστόσο, αυτά αφορούν τον στρατευμένο εσωτερικό του μικρόκοσμο, δεν έχουν αντανάκλαση στην κοινωνία. Και μένουν απορημένοι ηγεσία και στελέχη γιατί οι δημοσκοπικοί δείκτες παραμένουν οριζοντιωμένοι εν μέσω των τόσων προβλημάτων που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση.
Εν τη αριστερή αυταρέσκεια τους θεωρούν ότι όταν ο κόσμος μαστίζεται από προβλήματα είναι μοιραίο να στρέφει οφθαλμόν ελπίδας στην Αριστερά - λες και υπάρχει κάποια κοινωνική νομοτέλεια που το ορίζει, και όχι η ασταθής κίνηση του κοινωνικού εκκρεμούς.
Δεν αντιλαμβάνονται δύο παραδοχές. Η μία είναι ότι ο κόσμος δεν αποδίδει στην κυβέρνηση την οικονομική του δυσπραγία, ή την αποδίδει ελάχιστα, καθίσταται επιφυλακτικός προς την κυβέρνηση αλλά η επιφυλακτικότητα αυτή δεν έχει τέτοια βαρύτητα ώστε να μετατοπίσει τις επιλογές του προς την αντιπολίτευση.
Ως παράδειγμα αναφέρουμε ότι την οικονομική κρίση και το σοκ που υπέστη από τα μνημόνια, είχε κάπου να τα αποδώσει.
Οι ΝΔτες στα δάνεια του ΠΑΣΟΚ, οι ΠΑΣΟΚοι στην αβελτηρία του κατοίκου της Ραφήνας που έβλεπε τη χώρα να εκτροχιάζεται και όχι μόνο δεν έπαιρνε κανένα μέτρο για επαναφορά της στην τροχιοδρόμηση, αλλά επεξέτεινε αφρόνως την οικονομική εκτροπή. Οι αριστεροί και γενικώς «τα καφενεία» (ήτοι οι μη ενταγμένοι πολιτικά που πάντα τους φταίνε οι πολιτικοί), απέδιδαν την κατάρρευση στα δύο κόμματα που ως τότε είχαν κυβερνήσει, και τα οποία «κατέστρεψαν την Ελλάδα».
Η δεύτερη παραδοχή που δεν αντέχουν, ή δεν τους περνάει από το μυαλό γιατί δεν έχουν αυτογνωσία (λόγω αριστερής φιλαρέσκειας που προείπαμε), είναι ο εαυτός τους. Ξεχνούν το παρελθόν τους και παρουσιάζονται στον λαό ως «τάμπουλα ράσα», ως λευκή σελίδα. Ότι δεν έχουν ιστορία, πεπραγμένα, ατέλειες και πολιτικές αήθειες. Απλό παράδειγμα: Διοχετεύουν ότι το ΠΑΣΟΚ πρέπει να δεχθεί την «προοδευτική διακυβέρνηση» και να μην ξαναπροδώσει την ιδεολογία του και τον λαό συνεργαζόμενο με τη Δεξιά (περίπτωση Σαμαρά-Βενιζέλου). Και τα διοχετεύουν αυτοί που πρόδωσαν την ιδεολογία τους συνεργαζόμενοι με τον Πάνο Καμμένο (το λες και μέγα θράσος…).
Ωστόσο, ο λαός που συχνά ξεχνά, αυτή τη φορά επειδή είναι πρόσφατη η θητεία του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τάμπουλα ράσα. Στα αποτελέσματα των τωρινών δημοσκοπήσεων αθροίζει την συνολική πορεία της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Τα προγράμματα της Θεσσαλονίκης που έγιναν φύλλο και φτερό, το προδομένο δημοψήφισμα, την συμπεριφορά προς τους κατοίκους του Ματιού (Ο Πρωθυπουργός που έλεγε και να σου έδινα 2.000 θα τα σπατάλαγες βρίσκει λίγα τα 50 δις που έδωσε η κυβέρνηση), η εξοντωτική φορολογία της μεσαίας τάξης (επί της οποίας μίλησε για σεξουαλική πράξη ο Πολάκης), οι πορείες εν μέσω πανδημίας για τα μη νόμιμα αιτήματα Κουφοντίνα, η αντίθεση τους στην πανεπιστημιακή αστυνομία (γιατί κάθε γονιός που ξοδεύεται και στέλνει το παιδί του στο πανεπιστήμιο, το μόνο που ονειρεύεται είναι να γίνει αγωνιστής της Αριστεράς με στειλιάρια), η παράλογη τακτική του όχι σε όλα και γενικώς η έλλειψη συνέπειας και σοβαρότητας.
Ενδεικτικά: Ο ξάδερφος Γιώργος Τσίπρας, που… καταπολεμώντας την οικογενειοκρατία, από άγνωστος βρέθηκε επί κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ανώτατος αξιωματούχος υπουργείου και τώρα βουλευτής, καταλόγισε στον αρθογράφο των Financial Times (ο οποίος κατέταξε την Ελλάδα στα 7 οικονομικά θαύματα του σήμερα), ότι «Ή ναρκωτικά πήρε ή πληρώθηκε! Ένα από τα δύο». Τα λένε αυτοί που επί θητείας τους είχαν ως Ευαγγέλιο κάτι θετικό που έγραφε η συγκεκριμένη εφημερίδα. Αυτοί που κάνουν προπαγανδιστική παντιέρα ό,τι μεροληπτικό, αν όχι ψευδές, γράψει ο κάθε αλληλέγγυος δημοσιογράφος σε ξένο έντυπο (π.χ. Politico, Spiegel, Channel 4) για το μεταναστευτικό.
Αυτό είναι το βασικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ. Η έλλειψη σοβαρότητας και αυτογνωσίας για τα πεπραγμένα και την ασυνέπειά του, που τον ωθεί σε κομπορήμονη επιθετική ρητορική, σαν να μην έχει παρελθόν. Και νομίζει ότι οι ψηφοφόροι το ξεχνούν.
