Είναι ένα σοκ για τους ακραιφνείς ευρωπαϊστές αυτό που συμβαίνει. Η πλέον συγκροτημένη προσωπικότητα της Ιταλίας, ο «σούπερ Μάριο» Ντράγκι υπέβαλε την παραίτησή του, μετά από την υπονόμευση των λαϊκιστικών δεξιών κομμάτων. Χαράς ευαγγέλια στους αντισυστημικούς της Ευρώπης και της Ελλάδας, γιατί ηττήθηκε ο «άνθρωπος των τραπεζών».
Χαράς ευαγγέλια και για τον λαό της Ιταλίας, μια και ο Σαλβίνι υπόσχεται στο πόπολο φοροαπαλλαγές ύψους 50 δις. Και αυτά όχι από ίδιους ιταλικούς πόρους αλλά από τις παροχές των κουτόφραγκων, που έχουν επιμερίσει για την Ιταλία μέσω του ταμείου Ανάκαμψης, κονδύλια 200 δις. Όσο για τις αναπτυξιακές μεταρρυθμίσεις που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ευοίωνο αναπτυξιακό μέλλον για την Ιταλία, ας περιμένουν. Ο,τι θέλει ο λαός εδώ και τώρα…
Η αρχή στο ιταλικό θρίλερ ήταν αυτή. Η συνέχεια ενδέχεται να απεικονισθεί στο πρόσωπο της ωραίας Τζόρτζιας Μελόνι, ηγέτιδος του νεοφασιστικού κόμματος «Αδέρφια της Ιταλίας», που από τα τάρταρα του 3%, ως νέος Τσίπρας, απολαμβάνει δημοσκοπικού προβαδίσματος περί του 23%. Προς δόξαν της αντισηστιμικότητας πάντα.
Με την απομάκρυνση Ντράγκι θρυμματίζεται ο άξονας Ιταλίας -Γαλλίας που φιλοδοξούσε να αντικαταστήσει τον γαλλογερμανικό. Στη Γαλλία ο Μακρόν έχασε την πλειοψηφία στην εθνοσυνέλευση, ενώ βρίσκεται μεταξύ σφύρας και άκμονος, της ακροδεξιάς Λεπέν (με κάποια λείανση των ακραίων θέσεών της), και του Μελανσόν, που εξακολουθεί να είναι ο αντισυστημικός αρχηγέτης της Ευρώπης.
Στην Γερμανία ο άχροος και άοσμος Σολτς και το κόμμα του, καταποντίζονται στην τρίτη θέση των δημοσκοπήσεων, υπολειπόμενοι των Χριστιανοδημοκρατών και των Πρασίνων. Πολλοί τον συγκρίνουν αρνητικά σε σχέση με την Μέρκελ, ωστόσο είναι άτοπη η σύγκριση. Η πρώην καγκελάριος δεν βρέθηκε στη δίνη τέτοιων πολεμικών συγκρούσεων, όπως αυτή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Είχε ένα μεγάλο μαγαζί να συμμαζέψει σε καιρούς καθεστωτικής ηρεμίας, και το συμμάζεψε. Οικονομικά βρήκε άλλωστε και την εύκολη λύση, τη φτηνή ροή φυσικού αερίου από τη Ρωσία και από το φτηνό εργατικό δυναμικό μεταναστών.
Στην Ισπανία οι ιαχές για την συγκυβέρνηση σοσιαλιστών με τους πάλαι ποτέ ελπιδοφόρους Ποδέμος, κατασιγάζουν απογοητευμένες, καθώς ο λαός τους μέτρησε. Τώρα απειλούνται από την Κεντροδεξιά που θριάμβευσε στις εκλογές της Ανδαλουσίας. Αυτά στην ΕΕ, ενώ στην συγκυρία συνυπολογίζονται και τα πάθη του Μπόρις Τζόνσον, που ναι μεν δεν είναι πλέον στη ΕΕ, αλλά συμμετέχει στα μέτρα κατά της Ρωσίας και εξ αυτού επωμίζεται αναλογικά και το ευρωπαϊκό κόστος.
Δεν είναι πλήρης εξωτερική ανασκόπηση τα ανωρέτω, δεν είναι ο σκοπός μας ούτε καν η ειδικότητά μας. Απλώς είναι η διαπίστωση της διαταραχής του συστήματος το οποίο επέτρεπε στην ΕΕ να διατηρεί ένα στοιχειώδες θετικό ισοζύγιο θεσμικής και οργανωτικής λειτουργίας. Πλέον με τα ράφια λειψά, τις τιμές τροφίμων και ενέργειας να έχουν αφηνιάσει (60%), τα γεωργικά προϊόντα να βρίσκονται στο συν 30%, το κόστος παραγωγής να προοιωνίζεται περεταίρω εκτίναξη, τίποτε δεν θεωρείται δεδομένο.
Αν τα εντοπίζουμε αυτά δεν είναι για να θρηνολογήσουμε την «αποτυχία» του ευρωπαϊκού εποικοδομήματος, ούτε να συντονιστούμε με τις χαιρέκακες νότες των αντιευρωπαϊστών. Άλλωστε όλα περνούν και φέρνουν άλλα. Πριν λίγα χρόνια ήταν μοδάτος ο αριστερός αντιευρωπαϊσμός, τώρα γίνεται ο φιλικός ο ακροδεξιός. Κάποια στιγμή θα επέλθει η ισορροπία. Μόνο που αυτή μπορεί να αργήσει πολύ, και ως τότε η Ευρώπη θα ταλανίζεται αγρίως.
Εκείνο που μοιάζει ακατόρθωτο είναι αυτό που ονειρεύονται οι ακραίοι ευρωπαϊστές: Η Ευρώπη να γίνει μια ενιαία χώρα. Μπορεί αυτό να ήταν συμφέρον για τους Ευρωπαίους, καθώς ο νέος πολυπολιτικός κόσμος που διαμορφώνεται εμπεριέχει μεγάλες οντότητες, γεωγραφικά, αριθμητικά και οικονομικά. ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία, Ινδία με τους ακολούθους τους στα Brics. Όμως Η Ευρώπη έχει ένα αξεπέραστο χαρακτηριστικό. Τα πολλά εθνικά κράτη.
Και οι εθνικοί λαοί δεν θα παραδώσουν την αυτονομία τους, τον αυτοπροσδιορισμό τους και το μέλλον τους σε μια κεντρική διοίκηση, όπως γίνεται π.χ. στις ΗΠΑ. Εκεί εισέρευσαν μεμονωμένοι άνθρωποι και εντάχθηκαν σε ένα νέο έθνος, του οποίου εδώ και διακόσια χρόνια προσπαθούν να δημιουργήσουν το αφήγημά του.
Τα ευρωπαϊκά έθνη έχουν ιστορία αιώνων, διατηρήθηκαν μέσα από θυσίες αίματος. Οι πολίτες τους στον παρόντα χρόνο δεν θα γίνουν «άγραφο χαρτί», δεν θα απορρίψουν ταυτότητα και ιστορία, για να εναποθέσουν τις τύχες τους σε μια πολιτική υπερδιοίκηση. Άλλωστε και αυτή από εθνοτικές καταγωγές θα απορρέει, κρατικά συμφέροντα πρωτίστως των δικών της κρατών θα υπηρετεί (γιατί σαφώς η πολιτική υπερδιοίκηση θα προέρχεται από τις μεγάλες χώρες).
Εξ αυτού δεν κατανοούμε τις οιμωγές γιατί η Ευρώπη δεν γίνεται ενιαία, δεν έχει ενιαία οικονομική πολιτική ή ενιαία άμυνα. Γιατί δεν μπορεί να έχει. Η ευρωπαϊκή ενοποίηση είναι μια διαδικασία που απαιτεί δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, χρόνια ωρίμανσης. Προς το παρόν είναι μια οικονομική ένωση και τέτοια θα παραμείνει για καιρό. Αρκεί να προετοιμάσει τουλάχιστον μια στοιχειώδη εξωτερική πολιτική.
Δεν είναι αλήθεια ότι απέκτησε ξαφνικά ενιαία πολιτική και ότι ύψωσε το ανάστημά της στους Ρώσους. Οι ΗΠΑ, ο Μπάιντεν, το αποφάσισαν, και η Ευρώπη απλώς ακολούθησε, χωρίς καν να κατανοήσει και να προσμετρήσει τις επιπτώσεις.
Αλλά αυτές οι επιπτώσεις θα επιφέρουν την αύξηση της αντισυστημικότητας. Καλομαθημένοι λαοί, πλήρεις υλικών δικαιωμάτων, που αρχικά όφειλαν την οικονομική τους άνθηση στις αποικίες και στην συνέχεια στην τεχνολογική εξέλιξη, αρχίζουν να βλέπουν ότι η κοινωνία της αφθονίας συρρικνώνεται. Αυτά που θεωρούσαν δεδομένα σταδιακά χάνονται. Ως απελπισμένη αντίδραση ακολουθούν τους πολιτικούς κήρυκες του τσαρλατανισμού και τα κάθε λογής λουλούδια των εξωτικών και ατελέσφορων πολιτικών λύσεων, που άρχισαν να ανθίζουν στο φως της κρίσης.
Γι’ αυτό το πρώτιστο που αφορά την ώρα μας είναι η εσωτερική της συνοχή, το εθνικό οικονομικό σχέδιο, η κοινωνική προστασία και η στρατιωτική ενδυνάμωση. Η Ευρώπη ό,τι ήταν να μας δώσει τόσα χρόνια το έδωσε. Λεφτά με το τσουβάλι που τα σπαταλήσαμε αντιπαραγωγικά. Ακόμη μας δίνει με το ταμείο Ανάκαμψης, αλλά κάποια στιγμή και αυτό θα έχει τέλος. Και θα μείνουμε εμείς με το κράτος που θα έχουμε οικοδομήσει.
