Του Σάκη Μουμτζή
Έγραφα στο χθεσινό άρθρο μου πως η Νέα Δημοκρατία αυτήν την στιγμή είναι παντοδύναμη. Σήμερα συμπληρώνω πως παίζει και χωρίς αντίπαλο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται, και θα βρίσκεται για πολύ καιρό ακόμα, σε κατάσταση αφασίας. Δεν είναι μόνον επειδή ηττήθηκε στις εκλογές, κατά τρόπο συντριπτικό, αλλά κυρίως γιατί βρίσκεται σήμερα χωρίς εναλλακτικό αφήγημα. Χωρίς πειστική ολοκληρωμένη αντιπρόταση.
Βέβαια, είναι νωρίς ακόμα για να μπορέσει να συνέλθει και να αντιπολιτευθεί δομικά. Θέλει τον χρόνο του. Αυτό όμως καθιστά την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας απόλυτα κυρίαρχη του παιχνιδιού.
Αυτό έχει τα αυτονόητα θετικά του, εγκυμονεί όμως και κινδύνους. Και ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι –καθώς ο πήχης πλέον έχει μπει ψηλά— η κυβέρνηση να περάσει κάτω από αυτόν.
Έχει γραφτεί κατ΄επανάληψη πως η Νέα Δημοκρατία δεν υποσχέθηκε πολλά, κάτι που είναι ομολογουμένως θετικό. Όμως πλέον δεν θα κριθεί από αυτό, αλλά θα κρίνεται από την δυναμική που ανέπτυξε τους δύο πρώτους μήνες της θητείας της, που είναι όντως εντυπωσιακή. Θα πρέπει δηλαδή, να έχει μια σταθερή απόδοση, για να διατηρήσει αυτήν την θετική εικόνα που εκπέμπει στους πολίτες. Μετά τους δύο πρώτους μήνες διακυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας υπάρχουν αυξημένες απαιτήσεις, γιατί η κυβέρνηση έδειξε πως έχει και πρόγραμμα και σοβαρότητα και μέθοδο.
Μάλιστα, αν λάβουμε υπ΄όψη πως κάποιοι υπουργοί βρίσκονται σε φάση προσαρμογής και δεν έχουν ανάψει ακόμα τις μηχανές τους, φαίνεται πως μπορεί η κυβέρνηση να είναι αποτελεσματική και παραγωγική, συγχρόνως.
Βέβαια, όταν ένα κόμμα κυβερνά χωρίς ουσιαστική αντιπολίτευση μπορεί εύκολα να παρουσιάσει σημάδια αλαζονείας κατά την άσκηση της εξουσίας. Ελπίζω, τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας να έχουν αντιληφθεί πως, για τους πολίτες, όσο σημαντική είναι η παραγωγή κυβερνητικού έργου, άλλο τόσο σημαντική είναι η χρηστή άσκηση εξουσίας.
Ίσως τα παθήματα της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ επ΄αυτού, να έχουν γίνει μαθήματα για την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.
Με απλά λόγια, σήμερα, ο μοναδικός, εν δυνάμει, αντίπαλος της Νέας Δημοκρατίας είναι ο κακός εαυτός της. Δεν υπάρχουν πλέον βουλευτές της αντιπολίτευσης που να πέφτουν πάνω στις πόρτες των λιμανιών.
Ούτε συνδικαλιστές που να εναντιώνονται στις ιδιωτικοποιήσεις. Ούτε δήμαρχοι που να αποτελούν επενδυτική τροχοπέδη.
Και το κυριότερο: μέσα στην Νέα Δημοκρατία δεν υπάρχει άλλη άποψη. Ο χρόνιος κρατισμός που την βασάνιζε, έχει εξαλειφθεί.
Η Νέα Δημοκρατία έχει γίνει ένα φιλελεύθερο κόμμα, που επαγγέλλεται την «ανάπτυξη για όλους», ένα σύνθημα σοφό, που αντιπαρατέθηκε με επιτυχία στο σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ για την «ανάπτυξη των πολλών.»
Φυσικά, σε αυτήν την πορεία παραγωγής κυβερνητικού έργου θα υπάρξουν και λάθη και καθυστερήσεις και πιθανόν και αλλαγές προσώπων. Δεν είναι αυτό το πρόβλημα.
Το ζητούμενο είναι η κυβέρνηση να εκπέμπει πάντα ένα σαφές ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα, στο οποίο θα είναι ενταγμένες όλες οι δραστηριότητες της.
Να προσφέρει στον πολίτη ένα ηγεμονικό «παράδειγμα» διακυβέρνησης. Να μην χάσει ποτέ την μεγάλη εικόνα από τα μάτια της.
Ώσπου να ανασυγκροτηθεί ο αντίπαλος έχει όλο τον χρόνο να καταστήσει το αφήγημα της κυρίαρχο και μη αναστρέψιμο.
