Ήταν πονηρή αλλά και ευτυχής η σχεδόν ταυτόχρονη επανεμφάνιση των Αλέξη Τσίπρα και Πάνου Καμμένου πριν από λίγα 24ωρα. Οι εταίροι, του πλέον ανάρμοστου κυβερνητικού και πολιτικού συνεταιρισμού του 2015, με τις παρεμβάσεις τους επέδειξαν εκ νέου τη συμβατότητα τους, που έκανε εφικτό τον πολύχρονο ανέφελο γάμο τους, πριν τα σπάσουν με αφορμή τη συμφωνία των Πρεσπών.
Στο «παρών» που δηλώνει συντονισμένα και προσεκτικά εδώ και μήνες ο πρώην πρωθυπουργός σε σχέση με τις ατέρμονες διεργασίες στα αριστερά, προστέθηκε ο Πάνος Καμμένος δηλώνοντας διαθεσιμότητα για το καλό της πατρίδας και της ιστορίας προκειμένου να ενώσει τη λαϊκιστική υπερδεξιά των Βελόπουλου, Νατσιού και Λατινοπούλου.
Ο κ. Τσίπρας στην τελευταία ημερίδα που διοργάνωσε το ομώνυμο Ινστιτούτο του - το οποίο λειτουργεί ως κολυμβήθρα για τον ίδιο αλλά και για τους προσκεκλημένους του – διάλεξε να μιλήσει για το Κράτος Δικαίου, τη Δημοκρατία και τη Δικαιοσύνη.
Ο πρώην πρωθυπουργός αγαπάει τα ρίσκα και την έκθεση. Είχε την… τόλμη να μιλάει για κράτος δικαίου, δικαιοσύνη και δημοκρατία ακόμη κι όταν τον χειροκροτούσαν οι κ. Παππάς, Παπαγγελόπουλος, Πολάκης και άλλα εξέχοντα στελέχη της διακυβέρνησης του. Το έκανε άνευ αναστολών έχοντας στο ακροατήριο του, ανθρώπους όπως ο συνταγματολόγος Νίκος Αλιβιζάτος, και οι ανώτατοι δικαστές όπως οι κ. Ράμμος και Σαρμάς. Υπέδειξε ως απόλυτη ανάγκη να αλλάξει ο τρόπος επιλογής της ηγεσίας της δικαιοσύνης ώστε να μην έχει καμία εξάρτηση από την εκτελεστική εξουσία.
Ομολογουμένως μια τέτοια αλλαγή ίσως να λειτουργήσει ως φρένο στη διαλυτική για την κοινωνία, αμφισβήτηση και της δικαιοσύνης και της πολιτικής. Όμως η ειλικρίνεια της ανησυχίας του για την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης αμφισβητείται εντόνως από τις επιλογές που είχε κάνει έχων την εξουσία. Προσβλέπει πολλά στη λήθη και όχι αδίκως ο πρώην πρωθυπουργός. Όμως υπάρχει πολύς κόσμος που θυμάται τη νύχτα της 29ης Ιουνίου του 2015 όταν στις 2 μετά τα μεσάνυχτα και δια περιφοράς το υπουργικό του συμβούλιο όρισε την κ. Βασιλική Θάνου πρόεδρο του Αρείου Πάγου, Με βουτιά στην επετηρίδα και αφήνοντας πίσω εννέα αρχαιότερους υποψηφίους. Στην πολύκροτη σχέση Θάνου - κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με αλληλοδιαδοχή των ρόλων και των αποστολών που ανατέθηκαν στην πρώην πρόεδρο του Αρείου Πάγου συντρίβονται θεαματικά οι προτάσεις του.
Εξίσου προβληματική είναι και η διατύπωση του ότι η άνοδος της ακροδεξιάς θα αναχαιτιστεί εάν συνεννοηθεί και ενωθεί γρήγορα η «προοδευτική παράταξη». Η προοδευτική παράταξη έτσι όπως την ορίζει και ο Αλέξης Τσίπρα αλλά και ο Νίκος Ανδρουλάκης κάνει εντελώς το ανάποδο: έχει ενωθεί στο να κουβαλάει νερό στο μύλο της ακροδεξιάς εργαλειοποιώντας τόσο ασύγγνωστα το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών. Το έκανε προσωπικά και ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός χωρίς να διαθέτει τα «ελαφρυντικά» του Ν.Ανδρουλάκη. Έχοντας την κυνική διαχείριση της τραγωδίας στο Μάτι και επιπλέον το βαρύ στίγμα της συνεργασίας με το εθνικιστικό και λαϊκιστικό μόρφωμα των ΑΝΕΛ. Για τους κανονικούς αριστερούς, πριν συμβεί ο «γάμος» το 2015, ο Καμμένος ήταν κανονική ακροδεξιά.
Η συνέντευξη Καμμένου, λίγες ώρες αργότερα έθετε παλιά και νέα επίδικα, ειδικά για τον κ.Τσίπρα. Εκτός από το βασικό στόχο του, να καλλιεργήσει την εντύπωση ότι είναι εκλεκτός του Ντ. Τραμπ στην Ελλάδα και ότι μπορεί να ενοποιήσει το χώρο δεξιά πέραν της ΝΔ και στις παρυφές της, εξέθεσε τον κ. Τσίπρα.
Εξηγώντας ότι ο Αμερικανός πρόεδρος κάνει τις δουλειές του με τη λογική «τι μου δίνεις τι σου δίνω» αναφέρθηκε στο πως είχε εμφανίσει στον Τραμπ τη χρησιμότητα του αριστερού Τσίπρα προκειμένου να περάσουν στην Ελλάδα ό,τι ήθελαν οι ΗΠΑ.
Τότε που ευρισκόμενος στον κήπο του Λευκού Οίκου ο ριζοσπάστης αριστερός πρωθυπουργός διαπίστωνε γελώντας ότι ο Ντ. Τραμπ δεν είναι και τόσο διαβολικός, κλείνοντας τη συμφωνία για τη Σούδα, την Αλεξανδρούπολη και το Στεφανοβίκειο.
Ενθυμούμενος επίσης την άριστη και έντιμη σχέση τους ο κ. Καμμένος απάντησε μάλλον θετικά στο αν ο κ. Τσίπρα πρέπει να επανακάμψει. Διακηρύσσοντας ότι τα δεξιά και τα αριστερά τελείωσαν. Και με τη νέα πολιτική που φέρνει ο Τραμπ στην Ευρώπη αξία έχει ποιος πιστεύει στο κράτος- έθνος και ποιος θέλει εντολές από τις Βρυξέλλες.
