Παραδέχομαι πως είμαι από εκείνους, οι οποίοι πρώτοι το μακρινό πια 2008 άσκησαν σκληρή κριτική στον νεαρό Αλέξη Τσίπρα.
Είχα εξοργιστεί με την ιταμή συμπεριφορά του κ. Αλέκου Αλαβάνου απέναντι στον αείμνηστο Μιχάλη Παπαγιαννάκη, τη διαδικασία παράδοσης όχι μόνο του «δαχτυλιδιού» στο τότε φέρελπι Α. Τσίπρα, αλλά και στη διαδικασία μετασχηματισμού του Συνασπισμού, σε ένα κόμμα, μοναδικό ενδιαφέρον του οποίου ήταν να κάνει βόλτες στις διάφορες συνάξεις κατά της παγκοσμιοποίησης, να προσφέρει θαλπωρή σε διάφορους καταληψίες, να μετατρέπει το κόμμα σε κυψέλη διάφορων ανεκδιήγητων συνιστωσών και να αγνοεί επιδεικτικά τις μεγάλες αλλαγές που έφερε ο νέος, 21ος αιώνας.
Η κριτική αυτή συνεχίστηκε όλα τα χρόνια, με μεγάλη ένταση, ιδίως το πρώτο εξάμηνο του 2015, την εποχή που ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ μαθητευόμενοι μάγοι έπαιξαν τη τύχη της χώρας στα σημαδεμένα από τη Θεωρία των παιγνίων, ζάρια του Γιάνη, αλλά και καθ’ όλη τη διάρκεια της καταστροφικής κυβερνητικής του θητείας.
Θεωρούσα και θεωρώ πως το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο είναι ταυτόσημο με το φαινόμενο Τσίπρας, δηλαδή μία ολόκληρη δεκαπενταετία, αφορούν σε μια περίοδο, την οποία αποκαλώ «χαμένα» ή «κλεμμένα» χρόνια από την κοινωνία και τον τόπο. Η εχθροπάθεια και η κατασκευή εχθρών, η δολοφονία χαρακτήρων μέσω ενός ολόκληρου κυκλώματος από τα υπόγεια του Διαδικτύου, η προσπάθεια αλλαγής του γεωπολιτικού προσανατολισμού της χώρας, η εξόντωση της μεσαίας τάξης, η διάλυση της εκπαίδευσης και άλλα πολλά, είναι εκείνα που θα χαρακτηρίσουν αυτή την εποχή, την εποχή ΣΥΡΙΖΑ - Τσίπρας.
Ωστόσο, από το 2019 και μετά, ο κ. Τσίπρας, σε μία μεταστροφή, άρχισε να προσφέρει τόσο στην πατρίδα, όσο και στην ίδια του την παράταξη. Η αλήθεια είναι, βέβαια, πως το κάνει με ένα παράδοξο και ασυνήθιστο τρόπο, ωστόσο η προσφορά παραμένει.
Για να εξηγήσω. Η όλη πολιτεία του κ. Τσίπρα από το 2008 και μετά, δεν είναι τίποτα άλλο από μια διαδικασία απομυθοποίησης, απομάγευσης που θα έλεγε και ο Μαξ Βέμπερ, του ιερού τοτέμ της μεταπολιτευτικής περιόδου, της ελληνικής αριστεράς.
Χάρη στον κ. Τσίπρα, ευρύτατα τμήματα του πληθυσμού, υποχρεωτικά φοίτησαν στο πολιτικό φροντιστήριο, έστω και με οδυνηρό τρόπο, προκειμένου να αντιληφθούν πως δεν αρκούν οι επικλήσεις σε κάποιο αδιόρατο, αφηρημένο ηθικό πλεονέκτημα, αλλά χρειάζονται και οι απτές αποδείξεις. Μία από αυτές, ήταν η καταδίκη του δεξιού του χεριού, του κ. Ν. Παππά με 13 - 0 από το Ειδικό Δικαστήριο για ατιμωτικές πράξεις.
Μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, κατά τη διάρκεια των καθημερινών μαθημάτων αυτού του φροντιστηρίου, αντιλήφθηκε πως οι πολυδιαφημισμένες διοικητικές ικανότητες των εκ της αριστεράς προερχόμενων στελεχών, δεν επαρκούν ούτε για τη συλλογή των κοινοχρήστων μιας πολυκατοικίας στο κέντρο της πρωτεύουσας. Κι αυτό, για να μην αναφερθούμε στη διαχείριση μεγάλων προβλημάτων, όπως το μεταναστευτικό ή η δημόσια ασφάλειας.
Με επιμονή και υπομονή, ο κ. Τσίπρας συνέχισε την αποδομητική του διδασκαλία στην κοινωνία και φανέρωσε την κενότητα που δεν καλύπτεται με αριστερούς πομφόλυγες ούτε με ευφάνταστα ακρωνύμια. Όταν πια η πραγματικότητα σου χτυπάει την πόρτα, εσύ δεν μπορείς να μαντεύεις το μέλλον στο φλιτζάνι του καφέ, ακόμη κι αν ο τελευταίος προέρχεται από fare trade κολεκτίβες αυτοχθόνων της Λατινικής Αμερικής.
Ανάλογη ήταν η προσπάθεια και των βοηθών του κ. Τσίπρα, οι οποίοι είχαν αναλάβει την ενισχυτική διδασκαλία της κοινωνίας. Πομπώδεις δηλώσεις αντί για έργα, εύνοια των ημετέρων, αντί κοινωνικής δικαιοσύνης, κομισάριοι στα υπουργεία και τους οργανισμούς αντί για σοβαρή διοικητική δουλειά.
Οι πολίτες, ενθουσιασμένοι από την μεγάλη αλλαγή της «πρώτης φοράς αριστεράς», σιγά - σιγά άρχισαν να συνειδητοποιούν πως οι νέοι παράκλητοι, δεν ήταν τίποτα άλλο από ψευδοπροφήτες. Το σοκ, αρχικά, ήταν μεγάλο. Αναγκαίο, όμως, για να απορήσουν. Και όπως είπε ο γερό Πλάτων: η απορία είναι η πηγή της γνώσης. Απορώντας οι πολίτες αναζητούσαν απαντήσεις. Πρώτα από τον ΣΥΡΙΖΑ, όπου ίσχυε η παροιμία: απορία ψάλτου βηξ και, στη συνέχεια, από τη λογική.
Και τότε συνέβη αυτό που συμβαίνει πάντα στην ιστορία όταν η ιδέα που έχει κάποιος για την πραγματικότητα, συγκρούεται με την ίδια την πραγματικότητα. Κατάλαβαν πως ήταν άνθρακες ο θησαυρός και πως αυτό που αυτό που θεωρούσαν ως ανεκτίμητο, άφθαρτο, επαναστατικό, ελπιδοφόρο και πολλά υποσχόμενο, δεν ήταν τίποτα άλλο, από ένα παιδί του συστήματος που απλά ήθελε όλα τα παιχνίδια για τον εαυτό του.
Τώρα, όταν κλείνει αυτός ο κύκλος, μέσω αντιπροσώπου, ο κ. Τσίπρας προσπαθεί για άλλη μια φορά να παίξει το δικό του προσωπικό παιχνίδι με έναν proxy υποψήφιο ηγέτη. Μόνο που το 2023 δεν είναι 2008 και, κυρίως, έχουν πάρα πολλοί αποφοιτήσει από το πολιτικό φροντιστήριο της εποχής ΣΥΡΙΖΑ.
Σε αυτή την απομυθοποίηση, πρωταγωνιστικό ρόλο είχε και έχει ο κ. Τσίπρας και υπό μία διασταλτική ερμηνεία θα μπορούσαμε να πούμε: Η πατρίς ευγνωμονούσα, κ. Αλέξη Τσίπρα.
