Του Γιάννη Σιδέρη
Η φρίκη ήταν πολύ μεγάλη για να περάσει «αφλέκτοις ποσίν» η κυβέρνηση από το καμένο τοπίο με τους 88 νεκρούς. Προσπάθησε εναργώς να αποπροσανατολίσει με την ύπαρξη αυθαιρέτων, το λαβύρινθο στα στενά που έφταναν σε αδιέξοδο, το κτήμα του ΝΔτη που ήταν περιφραγμένο, και τις αμαρτίες των προηγούμενων.
Ωστόσο τίποτε από αυτά δεν έπιασε καθώς το γεγονός των αποτρόπαιων θανάτων ήταν τόσο καταλυτικό, που κάθε δικαιολογία, ή κάθε κατηγορία κατά των αντιπάλων, επιβάρυνε τη θέση της. Εκλαμβανόταν από την κοινωνία ως φυγομαχία και κοροϊδία. Έτσι αντιμετωπίστηκε, με πινελιές σαρκασμού και αγανάκτησης, η ατυχής προσπάθεια ανάληψης πολιτικής ευθύνης, στην οποία επιδόθηκε ο Πρωθυπουργός προς άγραν εντυπώσεων.
Στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος ήταν αρκετοί οι βουλευτές και τα κομματικά στελέχη που απηύθυναν μηνύματα προς το Μαξίμου, ζητώντας την απομάκρυνση του κ. Τόσκα, ελπίζοντας ότι αυτή θα αποτελέσει βαλβίδα αποσυμπίεσης και εκτόνωσης με ήπιο τρόπο της κοινωνικής δυσαρέσκειας, πριν αυτή μεταβληθεί σε οργή.
Ωστόσο η εσπευσμένη απομάκρυνση του κ. Τόσκα, πριν τον αναμενόμενο ανασχηματισμό, καταδεικνύει ότι ο Πρωθυπουργός συνειδητοποίησε πως παρήλθαν ανεπιστρεπτί οι καιροί που ασκούσε γοητευτική πειθώ επί της κοινωνίας και απολάμβανε της εμπιστοσύνης της.
Είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό, και νιώθει ανασφαλής και αποσταθεροποιημένος. Ενδεικτικό ότι στα κοινωνικά δίκτυα, η σκληρή, άνευ αρχών και συχνά χυδαία πολιτική αντιπαράθεση, έδωσε τη θέση της σε νέο τοπίο ωμού, απύθμενου μίσους κατά κυβερνητικών βουλευτών και αξιωματούχων.
Το πρόβλημα της κυβέρνησης δεν τελείωσε με τον αποκεφαλισμό του κ. Τόσκα. Μόλις ξεκίνησε.
Άργησε πολύ να κατανοήσει ότι τα προβλήματα του κράτους που παρέλαβε, ξεπερνούσαν παρασάγγας τις απλουστευτικές αναγνώσεις της. Παράλληλα υποτίμησε το λαό, θεωρώντας ότι η επίκληση του ηθικού πλεονεκτήματος αποτελεί διαχρονική πανάκεια δια πάσαν νόσον και πάσαν κοροϊδίαν.
Αφήνοντας τη λειτουργία το κράτους στον αυτόματο πιλότο, και υπερεπενδύοντας στα επικοινωνιακά τερτίπια, ξέχασε το βασικό. Αυτά αποδίδουν μόνο εφόσον η πραγματικότητα σε επιβεβαιώνει. Διαφορετικά σε απογυμνώνει και σε κατασπαράσσει, καταδεικνύοντας την ανυπαρξία σου.
Η κυβέρνηση ελέγχεται και θα ελεγχθεί στο μέλλον σε τρεις πτυχές:
Η μια ήταν η διοικητική παράλυση κατά τη διάρκεια της φωτιάς. Αστυνομικοί χαμένοι, να μην έχουν σαφείς εντολές προς τα που θα κατευθύνουν το κύμα των αυτοκινήτων για να μη συναντήσει τα κύμα της φωτιάς. Πυροσβεστικές υπηρεσίες που σαν εμπειρικοί οιωνοσκόποι υπέθεταν προς τα που θα κατευθυνθεί η φωτιά, αγνοώντας τα τεχνολογικά δεδομένα που υποδείκνυαν διαφορετικά.
Υπηρεσίες που εμπειρικώς, δηλαδή υποκειμενικώς, έκριναν ότι δεν είχε νόημα να προσπαθήσουν την εκκένωση του οικισμού, και γι αυτό δεν προσπάθησαν καν! Κατασκηνώσεις που δεν έλαβαν εντολή από την Πυροσβεστική να εκκενωθούν, και εκκενώθηκαν πρωτοβουλία μη τοπικών δημοτικών αρχόντων. Υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης, όπως Πυροσβεστική και ΕΛ.ΑΣ, που δεν είχαν μεταξύ τους στοιχειώδη επικοινωνία, παρότι το προσωπικό και των δύο επέδειξε αυτοθυσία – αλλά η αυτοθυσία των μάχιμων στο μέτωπο δεν αρκεί όταν η κεντρική διοίκηση είναι ανύπαρκτη.
Η δεύτερη πτυχή ήταν η επιχείρηση εξαπάτησης του κοινού, με τον Πρωθυπουργό την αποφράδα ημέρα, να μαθαίνει λέει την ύπαρξη των νεκρών μόλις έφυγαν οι κάμερες. Ολίσθημα βαρύτατο, κατάλληλο για βαλκανική μοναρχία των αρχών του προηγούμενου αιώνα, αλλά όχι για σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Υποβάθμισαν τους θεσμούς και την ηθική που απαιτούν και το βρίσκουν ενώπιόν τους.
Τρίτη πτυχή η αδιανόητη προσπάθεια υπεκφυγών και μετάθεσης ευθυνών. Ενοχοποίησαν τα αυθαίρετα θεωρώντας τα ως ασφαλή διέξοδο. Ο διέξοδοι όμως είναι εύκολοι στους εύκολους καιρούς. Όταν το τίμημα είναι ανθρώπινες ζωές, κάποιες των οποίων εξαερώθηκαν (!). οι προσχηματικές καταγγελίες εξαερώνονται και αυτές.
Προστρέχοντας στους γνώστες: Όπως θυμίζει στην Aτhensvoice η κα Γιάννα Παναγοπούλου, στέλεχος του Ποταμιού, η κυβέρνηση στο θέμα των δασικών εκτάσεων απέδειξε ότι δεν είναι τίμια, αλλά αντιθέτως διαθέτει θράσος και πονηριά. Είναι η ίδια που αντί να εξυγιάνει τις παθογένειες του ΟΣΔΕ, άλλαξε τους δασικούς χάρτες για να στηρίξει την εκλογική πελατεία του ΣΥΡΙΖΑ.
Με νόμο που ψήφισε παρέδωσε στην οικοπεδοποίηση και την εκμετάλλευση, δασικές εκτάσεις που εκχερσώθηκαν μέχρι και το 2007, παρά την πρόβλεψη του Συντάγματος (άρθρο 117 παρ. 3), που επιτάσσει οι εκχερσωθείσες μετά το 1975 εκτάσεις κηρύσσονται υποχρεωτικά αναδασωτέες.
Δεν είναι τυχαίο που για πρώτη φορά μπορεί να κατοχυρωθεί ιδιοκτησία σε δασικές εκτάσεις με ένορκες βεβαιώσεις μαρτύρων! Έτσι εκατομμύρια στρέμματα δάσους φτιάχνουν στρατό ευνοημένων ιδιοκτητών για να διαιωνίσουν την εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ (σ.σ. Ο κ. Τσίπρας για την εξουσία του νοιάζεται. Οι οικολόγοι συνεργαζόμενοι έχουν να πουν κάτι επ'' αυτού;).
Τα ανωτέρω έπραξαν αυτοί που κατήγγειλαν τους νεκρούς στο Μάτι, ότι για τον θάνατό τους φταίνε αυτοί και τα αυθαίρετά τους.
Η κυβέρνηση βρίσκεται στην σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Τα πεπραγμένα της θητείας της αποκαλύπτονται και θα φέρουν Νέμεσιν.
