Κυκλοφορεί η άποψη - διατυπωμένη και παλιότερα - πως η ίδρυση της πανεπιστημιακής αστυνομίας ήταν ένα λάθος και σήμερα η κυβέρνηση διορθώνει αυτό το λάθος. Ένα επιχείρημα που διατύπωναν ήταν πως οι γυναίκες και οι άνδρες της πανεπιστημιακής αστυνομίας θα ήταν εύκολος στόχος για τις ομάδες των αντιεξουσιαστών και των συνοδοιπόρων τους οι οποίοι επιζητούσαν επιμόνως την ύπαρξη ενός θύματος ώστε να ανάψει η σπίθα της εξέγερσης. Ένας στόχος που ακόμα παραμένει. Ένα άλλο επιχείρημα που ακούστηκε ήταν πως δεν είναι δυνατόν η ΕΛ.ΑΣ. να προστατεύει την πανεπιστημιακή αστυνομία.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: ήταν αναγκαία η ίδρυση της πανεπιστημιακής αστυνομίας; Τα γεγονότα αποδεικνύουν πως ήταν, γιατί η επέμβαση της ΕΛ.ΑΣ. όποτε γινόταν - αν γινόταν - ήταν κατόπιν εορτής. Μάλιστα, πολλά περιστατικά βίας κατά πανεπιστημιακών δεν έγιναν καν γνωστά. Συνεπώς, χρειαζόταν μια δύναμη, με βάση εντός των ΑΕΙ, να περιπολεί και να επεμβαίνει επιτόπου αν χρειαστεί. Και εφόσον το επεισόδιο θα απαιτούσε την επέμβαση της ΕΛ.ΑΣ., η πανεπιστημιακή αστυνομία - και όχι ο πρύτανης - θα την καλούσε. Δηλαδή η ΕΛ.ΑΣ. θα επενέβαινε στα βαριά περιστατικά. Βαρύ περιστατικό αναμφίβολα θα ήταν και η επίθεση κατά των περιπόλων της πανεπιστημιακής αστυνομίας.
Αυτός ήταν ο αρχικός σχεδιασμός και επάνω σε αυτόν τον σχεδιασμό θα ασκήσουμε την κριτική μας και όχι στην εκφυλισμένη τελική εκδοχή του. Επιπροσθέτως, δεν είναι νοητό μια εκλεγμένη κυβέρνηση να ακυρώνει μια παρέμβαση - τομή γιατί κάποιες σέχτες επιζητούν νεκρό ή υπό τον φόβο της δράσης τους. Αυτά τα ζητήματα στις δημοκρατίες είναι λυμένα.
Τέλος, η παρουσία της πανεπιστημιακής αστυνομίας στους πανεπιστημιακούς χώρους θα έσπαγε τον «τσαμπουκά» των δυναμικών μειοψηφιών που πίστευαν - και τώρα πιστεύουν ακόμα πιο πολύ - πως αυτοί οι χώροι τους ανήκουν. Η πανεπιστημιακή αστυνομία θα αποκαθιστούσε, και σε συμβολικό επίπεδο, την τάξη.
Μια μεταρρύθμιση θέλει το χρόνο της για να αποδώσει και να γίνει αποδεκτή από την πλειοψηφία αυτών που αφορά. Απαραίτητη προϋπόθεση για αυτό είναι η κυβέρνηση να πιστέψει στην αναγκαιότητά της και να τη στηρίξει με κάθε τρόπο. Η πονεμένη ιστορία της πανεπιστημιακής αστυνομίας είχε αυτήν τη δυσάρεστη κατάληξη γιατί η κυβέρνηση δεν πίστεψε σε αυτήν. Την «έκαψε» πριν καν δοκιμαστεί.
Στο κάτω κάτω, δεν υπάρχει μεγάλη τομή, σημαντική μεταρρύθμιση, που δεν προκαλεί αντιδράσεις. Το κομβικό σημείο είναι ένα: αυτή η μεταρρύθμιση συμβαδίζει με τα ιδεολογικά προτάγματα, τις πολιτικές θέσεις και τις προγραμματικές εξαγγελίες μιας κυβέρνησης; Ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις και στις προσδοκίες αυτών που στάθηκαν στο πλευρό της;
Αναμφίβολα η εξαγγελία της ίδρυσης της πανεπιστημιακής αστυνομίας ανακούφισε πρωτίστως την πλειοψηφία των πανεπιστημιακών και χαιρετίστηκε από τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας. Το γεγονός ότι σήμερα η κυβέρνηση υπαναχωρεί, τηρώντας βεβαίως κάποια προσχήματα, εμβάλλει σε γενικότερες ανησυχίες. Διότι:
Αντί η Νέα Δημοκρατία, με πρόσφατο τον εκλογικό θρίαμβο και με διαλυμένη την αξιωματική αντιπολίτευση, να τρέξει με ταχύτερους ρυθμούς αυτή τη μεταρρύθμιση, την ακυρώνει. Είναι μια μικρή αστοχία ή μήπως θα γίνουμε μάρτυρες μιας light διακυβέρνησης κατά την οποία οι ηττημένοι θα καταγράφουν μικρές ή μεγάλες νίκες;
