Πολλοί αναλυτές έχουν αναφερθεί στην πολιτική ανεπάρκεια της ηγετικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ. Η οποία αφού δαπάνησε σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο μέσω της εστίασης της προσοχής της για μεγάλο χρονικό διάστημα αποκλειστικά στο θέμα των παρακολουθήσεων, ακολούθως αναλώθηκε για πολύ καιρό στην εκλογή αρχηγού και στην εκκαθάριση του εσωτερικού τοπίου. Φθάνοντας σήμερα να απογοητεύει πανηγυρικά τις όποιες προσδοκίες των κεντρώων ψηφοφόρων. Σήμερα που συμπληρώνεται μια δεκαετία από την έναρξη της διακυβέρνησης της χώρας από τον Σύριζα του Αλέξη Τσίπρα και τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου.
Σε αυτήν τη μαύρη επέτειο, επέλεξε η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, να μας ενημερώσει πως στις εκλογές του 2027 το κόμμα θα επιδιώξει να συγκυβερνήσει όχι με τη Νέα Δημοκρατία, αλλά με τον Σύριζα, το κόμμα Τσακαλώτου – Αχτσιόγλου και τα κόμματα Κωνσταντοπούλου, Βαρουφάκη. Δηλαδή με όλους αυτούς που είχαν οδηγήσει «εν πλήρη συνειδήσει» τη χώρα στο χείλος του γκρεμού για να ικανοποιήσουν τις ιδεοληπτικές εμμονές τους και να εκπληρώσουν το «προοδευτικό» τους όραμα.
Στη χώρα των Λωτοφάγων κατοικεί η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, ώστε να λησμονεί, όλα όσα συνέβησαν τη περασμένη δεκαετία; Το Δημοψήφισμα στο οποίο το κόμμα τους υποστήριζε το «ΝΑΙ»; Τα capital controls που διέλυσαν το τραπεζικό σύστημα; Το Ινστιτούτο της Φλωρεντίας για τους τηλεοπτικούς σταθμούς; Τη διαπόμπευση και επιφανών στελεχών του ΠΑΣΟΚ στην υπόθεση Νοβάρτις; Τα παρακλητικά ταξίδια στη Μόσχα και το Πεκίνο όπου ο Σύριζα προσέφερε «γην και ύδωρ» για δανεικά; Την αποστολή στην Τεχεράνη, για να αναζητηθούν κι εκεί δανεικά και ειδικές ενεργειακές συμφωνίες με αντάλλαγμα την προώθηση των συμφερόντων του Ιράν στην Ευρώπη; Τι από όλα αυτά δε θυμάται η «φρέσκια» ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ;
Πέραν πάσης αμφιβολίας οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως κεντρώοι, είχαν αρχίσει να βλέπουν με καλό μάτι τον τελευταίο τις πρόσφατες παρεμβάσεις του ΠΑΣΟΚ σε καίρια θέματα. Όπως είναι για παράδειγμα τα υπερβολικά κόστη των τραπεζικών προμηθειών μεταφοράς χρημάτων και οι εξωπραγματικές αυξήσεις στα ασφάλιστρα των ιδιωτικών ασφαλιστικών νοσηλευτικών συμβολαίων. Συγκεκριμένες παρεμβάσεις που πραγματικά ενδιαφέρουν το δυναμικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, που βοήθησαν στο να ξεχαστούν οι παλιότερες αναχρονιστικές θέσεις του ΠΑΣΟΚ για τα μη κρατικά πανεπιστήμια.
Διότι αυτό ζητούν οι κεντρώοι ορθολογιστές ψηφοφόροι. Πέρα από τις όποιες ιδεολογικές καταβολές τους που τους συνοδεύουν μια ζωή, επιθυμούν να έχουν μια κανονικότητα στη ζωή τους. Καλά σχολεία δημόσια και ιδιωτικά, καλά πανεπιστήμια δημόσια και ιδιωτικά, καλή δημόσια φροντίδα στον χώρο της υγείας, αποτελεσματικές δημόσιες υπηρεσίες, ασφάλεια αξιοκρατία, σταθερότητα και μια καθημερινότητα που να τους επιτρέπει να κάνουν το καλύτερο δυνατόν στη δουλειά τους, ή στην επιχείρηση τους μέσα στα πλαίσια της ελεύθερης οικονομίας. Οι κεντρώοι ψηφοφόροι δε δελεάζονται από τις εξαγγελίες για επαναστατικές αλλαγές του κόσμου και για ανατροπές των συστημάτων. Ωστόσο, πιστεύουν στις βαθιές μεταρρυθμίσεις. Τις επιθυμούν και τις υποστηρίζουν.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια η παρούσα κυβέρνηση έχει επιτύχει σε μεγάλο βαθμό να συγκεντρώσει την πλειοψηφία των κεντρώων ψηφοφόρων. Η οποία πλειοψηφία μαζί με τη ραχοκοκαλιά της Νέας Δημοκρατίας, εξακολουθούν να δίνουν ένα ισχυρό προβάδισμα και μια ευρεία αποδοχή και δημοφιλία στο πρόσωπο του πρωθυπουργού με το εκπληκτικό ποσοστό του 44%, μετά από 5 χρόνια διακυβέρνησης της χώρας.
Από ό,τι φαίνεται η κυβέρνηση πιθανότατα δε θα επιτύχει να μειώσει τις απώλειες της από τα δεξιά της. Όπου η ρωσική προπαγάνδα, τα fake news, τα δεξιά παραληρήματα και ο παραθρησκευτικός σκοταδισμός, έχουν καταφέρει να «μπετονάρουν» μια όχι ευκαταφρόνητη μάζα ψηφοφόρων.
Ωστόσο, στο χώρο του κέντρου, η κυβέρνηση με τις πρωτοβουλίες της, διαθέτει το πάνω χέρι στις πολιτικές συγκλίσεις, αλλάζοντας από μόνη της τη σελίδα. Με αποτέλεσμα η εναλλακτική πρόταση κυβερνητικής εξουσίας που υπόσχεται τις τελευταίες ημέρες το ΠΑΣΟΚ, να διαθέτει χαρακτηριστικά οπισθοδρόμησης ή με ιατρικούς όρους «γαστρικής παλινδρόμησης». Που να επιτρέπει σε τοξικά χαρακτηριστικά να επιστρέψουν στο προσκήνιο.
Όσο και να υποστηρίζει το ΠΑΣΟΚ πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ένας αδύναμος πρωθυπουργός που βρίσκεται σε πολιτικό αδιέξοδο και δεν έχει σχέδιο, είναι δυνατόν να συγκινούνται οι κεντρώοι ψηφοφόροι από την πιθανότητα κυβερνητικής συνεργασίας του ΠΑΣΟΚ με τον σημερινό Σύριζα των μικρομεσαίων κυβερνητικών στελεχών του 2015-2019, με τα πρώην επιφανή κυβερνητικά στελέχη που έφυγαν ακόμα πιο αριστερά, με τον αμετανόητο Βαρουφάκη και τους υπόλοιπους γραφικούς;
Πιστεύει η ηγετική ομάδα του Νίκου Ανδρουλάκη ότι ο μηδενισμός του κυβερνητικού έργου και η άρνηση διαρκείας, θα φέρει ψήφους; Ότι η υπόσχεση δημιουργίας «αριστερού μετώπου» θα αποδυναμώσει το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας; Και ότι η συνεργασία με τη φιλοπουτινική αριστερά, θα είναι βιώσιμη και χρήσιμη για τη χώρα; Δε βλέπει άραγε η ομάδα του Νίκου Ανδρουλάκη τον τρόπο με τον οποίο οι Γάλλοι Σοσιαλιστές διαφοροποιήθηκαν στην πρόταση μομφής κατά του Φρανσουά Μπαϊρού, από το συνονθύλευμα της «συμμαχίας της Αριστεράς» και τις κραυγές Μελανσόν;
Ευχαριστούμε πολύ τον κύριο Ανδρουλάκη που δυο χρόνια πριν από τις εκλογές μας ξεκαθαρίζει «με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει», και ευχόμαστε σε όλη την ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, καληνύχτα και καλό ύπνο μπροστά στα όνειρα της για τη διακυβέρνηση της χώρας από κοινού με τα συντρίμμια του Σύριζα.
