Κληρονόμησε ένα κόμμα βαθιά τοξικό και διχαστικό. Φύση πιθανότατα γονιδιακά μεταφερθείσα από την εποχή της Ζωής, εμπεριέχουσα δε το ιδεολογικό στίγμα του Λαφαζάνη και του Βαρουφάκη. Από την οποία ο Τσίπρας δεν μπόρεσε, παρά τις πολλές κυβιστήσεις του, να το απαλλάξει: Θυμάμαι, παραμονές των εκλογών του 2023, είχα πάει στη Δραπετσώνα να τον ακούσω –είναι η διαστροφή του πολιτικού επιστήμονα να παρακολουθεί όσο γίνεται περισσότερες ομιλίες κομματικών αρχηγών, προσπαθώντας να πιάσει το «σφυγμό» του πεζοδρομίου ή των κομματικών βάσεων– και εκεί η κομματική νεολαία μοίραζε ένα φυλλάδιο, σύμφωνα προς το οποίο «η κυβέρνηση Μητσοτάκη υπήρξε η χειρότερη στην ιστορία του …γαλαξία». (Το έχω ακόμη. Για την υστερία των κινούμενων στον πολιτικό γαλαξία, ουδείς λόγος.)
Ο ίδιος ο Κασσελάκης λοιπόν, ασφαλώς πολυτάλαντος έως χαρισματικός, εκτός από τον φρέσκο αέρα που έφερε στη δημόσια ζωή, αφού με γενναιότητα επέβαλε στην κοινωνία τον σεξουαλικό προσανατολισμό του, έκανε στο κόμμα τολμηρές παρεμβάσεις και αναθεωρήσεις. Φάνηκε για μια στιγμή, με δεδομένα τα όρια του Ανδρουλάκη και τη φθορά του Μητσοτάκη, πως θα μπορούσε να αποτελέσει τον απαραίτητο στη δημοκρατία «άλλο πόλο».
Ωστόσο…
Τα αυτοκαταστροφικά στοιχεία της προσωπικότητάς του φαίνεται πως υπονομεύουν κάθε δυναμική που θα μπορούσε να δημιουργηθεί. Δύο από τα πολύ πρόσφατα παραδείγματα:
Πρώτον, ενώ τον άκουσα ο ίδιος στην προεκλογική ομιλία του στη Θεσσαλονίκη να κάνει αυτοκριτική για την αντίθετη στην ελληνική νοοτροπία προβολή του στεγαστικού του πλούτου, ζητάει εγχρήματα δώρα για τον νέο γάμο του!!! Δεν ξέρω πόσο θα αποτιμηθεί αυτό σε πρόθεση ψήφου.
Δεύτερον, το απίστευτο ευρωψηφοδέλτιο που κατήρτισε. Και, βεβαίως, δέχομαι πως –ως προϊόν του τραγικού εκλογικού συστήματος– και τα άλλα κόμματα συνεισέφεραν στο να γίνει η χώρα μας «εξαγωγέας γραφικότητας» στο ευρωκοινοβούλιο: Με ελάχιστες εξαιρέσεις, π.χ. Μανιάτης, Βόζενμπεργκ και δυο-τρεις άλλους το πολύ. Μάλιστα και τα άλλα κόμματα περιέλαβαν στο ψηφοδέλτιό τους –εκτός από διάφορες τηλεπερσόνες– αδιανόητα απαίδευτους αθλητές. (Π.χ. μια κυρία που προφανώς δεν γνωρίζει διαίρεση –άλλως δεν θα είχε παραιτηθεί παλαιότερα από το ψηφοδέλτιο επικρατείας άλλου κόμματος, θεωρώντας τότε ως πιθανώς μη εκλόγιμη τη θέση της– ενώ στο τελευταίο προεκλογικό της φυλλάδιο έγραφε πως είχε «πάντα τη στήριξη και η αγάπη της κοινωνίας».) Ωστόσο… Πουθενά αλλού δεν υπήρξε υποψήφιος που να συνδυάζει σε τέτοιο βαθμό την απαιδευσία με έναν σχεδόν φασίζοντα ρητορικό τραμπουκισμό! Αυτό, την ώρα που επιδιώκετο η μετακίνηση του ΣΥΡΙΖΑ προς το κέντρο!
Τούτων όμως δοθέντων… Με τον κασσελάκειο ΣΥΡΙΖΑ να «συγκαίεται», ως εναλλακτική κυβερνητική λύση, μαζί με τον νέο αρχηγό του… Με τον Ανδρουλάκη, όπως μου είπε πρόσφατα παλιός ευρωβουλευτής –όχι απλώς να μην έχει καταφέρει να επωφεληθεί πολιτικά από τη συμπάθεια που προκάλεσε η ιδιότητα του θύματος «νομιμοφανούς» θεσμικής εκτροπής, αλλά– «να μην ακούεται ούτε καν όταν λέει σωστά πράγματα». Προφανώς, ελλείψει πολιτικής οντότητας (Gravitas).
Πώς η χώρα θα καταστεί δυνατόν να αποκτήσει την απαραίτητη εναλλακτική κυβερνητική λύση; Δεν ξέρω αν αυτή θα μπορούσε το ΠΑΣΟΚ να την εκφράσει υπό έναν εξαιρετικά αποτυχημένο δήμαρχο, για τον οποίο μάλιστα κάποιοι φαίνεται να πιστεύουν ότι νωρίς εκδήλωσε στοιχεία πολιτικού αμοραλισμού.
Σε κάθε περίπτωση, για να απαλλαγεί αυτό το κόμμα από μια μέτρια ηγεσία που του βάζει πολύ χαμηλή οροφή, ίσως θα έπρεπε το πολιτικά πιο ώριμο τμήμα της κοινωνίας να κινητοποιηθεί και πάλι στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό σε εσωκομματικές διεργασίες, έστω και αν δεν ταυτίζεται απόλυτα προς τον πολιτικό φορέα που τις διεξάγει. Και αυτό προκειμένου η χώρα να παραμείνει κυβερνήσιμη και όταν η σημερινή κυβέρνηση δεν θα έχει επαρκές πολιτικό κεφάλαιο για να διασφαλίζει με προοπτική χρόνου κάτι τέτοιο…
* Ο καθηγητής Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι συγγραφέας (και) του έργου «Ελευθέριος Βενιζέλος, Πλαστουργός ιστορίας, Ο άνθρωπος, ο θρύλος, το πολιτικό αποτύπωμα», που θα κυκλοφορήσει σύντομα από τις εκδόσεις Πατάκη.
