Οπωσδήποτε δεν παράγει στην κοινωνία στον ίδιο βαθμό με τον Μητσοτάκη αίσθημα ασφάλειας, ούτε βέβαια και την αίσθηση ότι μπορεί να επηρεάσει εξίσου τις διεθνείς εξελίξεις, να προσελκύσει επενδύσεις κ.ο.κ… Εξ ου και η καταφανής υστέρηση σε σχέση με τον σημερινό πρωθυπουργό στην καταλληλότητα για την πρωθυπουργία. Με άλλα λόγια είναι ακόμη περισσότερο μια υπόσχεση παρά μια εγγύηση, μια ελπίδα παρά μια στέρεη πολιτική επένδυση.
Παράλληλα, η εκ μέρους του ολοσχερής απουσία αναστολών για επένδυση στη δημαγωγία, στον ευτελή λαϊκισμό, ακόμη όμως και στα χτυπήματα κάτω από τη μέση (βλέπε τις συνεχείς μομφές του στον βασικό ανταγωνιστή του για την ηγεμονία στον κεντροαριστερό χώρο και πρώην θύμα παρακολούθησης, ότι «από κάπου τον κρατάνε»), όπως και η ευχέρεια της αποκήρυξης του προσωπικού του παρελθόντος, μέχρι και με το επιχείρημα πως τότε δεν ένιωθε ευτυχισμένος επειδή ήταν με γυναίκα… όλα αυτά κάνουν μέρος των Ελλήνων να τον αντιμετωπίζουν με απέχθεια…
Από την άλλη ωστόσο…
Είναι τόσα πολλά αυτά που θα μπορούσαν να πιστωθούν στον νεοπαγή πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, που ίσως να δικαιολογείται η άποψη ότι αναδιαμορφώνει καθοριστικά και μόνιμα το εθνικό πολιτικοκομματικό πεδίο. Ήδη έχει πραγματοποιήσει αρκετά μικρά «θαύματα». Ειδικότερα…
Πρώτον: Πιτσιρικάς και ξενόφερτος ων, πέτυχε να πει σε μια ορθόδοξη συντηρητική κοινωνία με σύστημα μονοκομματικής κυριαρχίας, μάλλον επιτυχημένα δε, αφού δεν ξεσηκώθηκαν τεράστιες αντιδράσεις, «είμαι ανοιχτά ομοφυλόφιλος και θα σε κυβερνήσω». Πιθανότατα επενδύοντας στο αξίωμα πως «όταν υπάρχει άμεση αποδοχή της ιδιαιτερότητας, το κουτσομπολιό πεθαίνει από ουρανική ασιτία»…
Δεύτερον: Κατάφερε και έσπρωξε εκτός κόμματος ανθρώπους έντιμους μεν, των οποίων όμως η προσκόλληση σε ιδεολογικούς παγετώνες εμπόδιζε κάθε μετακίνηση του κόμματος στη χώρα του πραγματισμού. (Ίσως λόγω της αντίδρασής τους ο Τσίπρας δεν είχε επιτύχει μια ανάλογη στροφή, την ανάγκη της οποίας πιθανότατα είχε αντιληφθεί, δεν διέθετε όμως το πολιτικό κεφάλαιο για να επιχειρήσει, εκτός των άλλων γιατί ο ίδιος είχε ιππεύσει στο παρελθόν επί της «αιθεροβαμοσύνης». Παρενθετικά, εν προκειμένω, η διαφορά παιδείας και κοσμοπολίτικης άνεσης του σημερινού ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ από τον προκάτοχό του είναι χαοτική…).
Τρίτον: Απαλλαγμένος πια από τους πολιτικούς παλαιοημερολογίτες, πέτυχε μια αδιανόητη μετάλλαξη του κόμματός του. Δεν ανέδειξε απλώς -χωρίς ανατολές, ουσιαστικά απενοχοποιώντας το- το συντηρητικό τρίπτυχο «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια», εμπλουτισμένο μάλιστα και με δυτικοστρέφεια! Πρόβαλε, επίσης, ως πολιτική επιδίωξη τη δημόσια ασφάλεια, την ευνομία και την ευταξία, έννοιες τόσο έξω από την παραδοσιακή κουλτούρα της Αριστεράς... Ενώ, για πρώτη φορά σε αυτόν τον χώρο, τον «δομικώς διαζευγμένο» από την αλήθεια των αριθμών και των οικονομικών δεδομένων, κατέθεσε ένα πρόγραμμα παροχών στοιχειωδώς κοστολογημένο, με προσπάθεια ανάδειξης των πηγών από τις οποίες θα προέλθει η χρηματοδότησή του…
Τέταρτον: Συγκρότησε ευρωψηφοδέλτιο ουσιωδώς καλύτερο από τα ανάλογα άλλων κομμάτων εν πολλοίς κυριαρχούμενων από γελοίες τελεσελέμπριτις, περιφανείς λακτιστές μπάλας, τρεχαλατζούδες που δεν γνωρίζουν τις βασικές αριθμητικές πράξεις, μοντέλες ή «αστέρες» κατά δήλωσή τους έτοιμους να ρυμουλκήσουν το ευρωπαϊκό όλο πίσω από τα ελληνικά συμφέροντα, «αρπάζοντας από το μπράτσο τον Ολλανδό». Το δικό του -με εξαίρεση έναν καλαθοσφαιριστή (του οποίου αγνοώ τα άλλα προσόντα πέραν του γούστου στη δερματοστιξία και της ευστοχίας στα τρίποντα), καθώς και μια κυρία με ισχυρότατη μνήμη, αφού μετά από δεκαετίες ενθυμήθηκε τον βιασμό της- χαρακτηρίζεται από ισορροπία και ποιότητα. Ειδικά αν σταθούμε στους πέντε απευθείας επιλεγέντες από τον ίδιο, έστω και αν η νεότερη εξ αυτών -και ιδιαίτερα ταλαντούχος, αναμφίβολα- γρήγορα υιοθέτησε τον τηλεοπτικό τραμπουκισμό και τη «μέθοδο» ομιλίας πάνω στον συνομιλητή της…
Αν σε όλα αυτά αθροίσουμε το ότι η λάμψη της προσωπικότητας του Κασσελάκη βρίσκεται σε χτυπητή αντίθεση με τη στρυφνότητα και τη γκριζάδα τους βασικού ανταγωνιστή του για την ηγεμονία του χώρου της κεντροαριστεράς… Και αν συνεκτιμήσουμε πως το κομματικό σύστημα μιας ώριμης δημοκρατίας δεν μπορεί επ’ άπειρον να μην εμπεριέχει τη δυνατότητα κυβερνητικής μεταβολής… Ενώ σε όλον τον πέραν της ΝΔ χώρο δεν φαίνεται να υπάρχει άλλην ηγετική και λαμπερή προσωπικότητα (πλην, ίσως, της Ζωής του έθνους, της οποίας όμως η ξινίλα κατισχύει της όποιας ηγετικότητας), τότε δεν αποκλείεται… Πιθανολογώντας παράλληλα πως, σε μια εκλογή όπου η αποχή θα χτυπήσει ταβάνι, οι οιστηλατούμενοι από τον νεαρό ηγέτη θα προσέλθουν στην κάλπη… Τότε…
Εφόσον ο κασσελάκειος ΣΥΡΙΖΑ πάρει σημαντική διαφορά από το ανδρουλάκειο ΠΑΣΟΚ… Ενδέχεται να δρομολογηθεί διαδικασία εκροής ψηφοφόρων από τον πλέον αδύναμο προς τον ισχυρότερο πόλο της κεντροαριστεράς, ώστε… Και ο εξ Αμερικής «μετεωρίτης» να αποτελέσει αξιόπιστη κυβερνητική εναλλακτική λύση, όταν -κάποτε θα συμβεί- ολοκληρωθεί η φάση της απόλυτης πολιτικής ηγεμονίας του Κυριάκου Μητσοτάκη. Πολλώ μάλλον που ισχύει και γι’ αυτόν ό,τι είπε για κάποιον άλλο «υπερβατικό» ο Γκαουντί, όταν τον κατηγόρησαν πως καθυστερούσε υπερβολικά την ολοκλήρωση της Σάντα Φαμίλια Σακράδα: «Ο πελάτης μου έχει άπλετο χρόνο μπροστά του»…
* Ο καθηγητής Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι συγγραφέας του έργου «ΧΩΡΙΣ ΣΤΕΜΜΑ, Η Αβασίλευτη του Μεσοπολέμου», που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη.
