Του Σάκη Μουμτζή
Οι παλιότεροι θα θυμούνται το σλόγκαν του γ.γραμματέα αθλητισμού επί Χούντας Α. Ασλανίδη: «κάθε πόλη και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο».
Αυτό ακριβώς μου θύμισε η εκπαιδευτική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Μοίρασε απλόχερα πανεπιστημιακές σχολές –τρόπος του λέγειν—σε όλη την Ελλάδα, αδιαφορώντας πλήρως για την επαγγελματική αποκατάσταση των πτυχιούχων.
Βέβαια, για να είμαι δίκαιος αυτή ήταν μια πατέντα σχεδόν όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, με τα γνωστά αποτελέσματα για την Παιδεία.
Αυτή ήταν τότε η αντίληψη για μιας μορφής ανάπτυξη στις επαρχιακές πόλεις. Ιδρύονταν σχολές κι έτσι, μέσω των φοιτητών, εκινούντο οι οικονομίες των τοπικών κοινωνιών.
Γινόταν μια μεταφορά πόρων από τα δύο μεγάλα αστικά κέντρα στις μικρότερες πόλεις της Ελλάδος. Δηλαδή η συγκεκριμένη πολιτική δεκαετιών ήταν πλήρως αποσυνδεδεμένη από τις ανάγκες της Παιδείας.
Η Παιδεία ήταν μοχλός ανάπτυξης, μάλλον στρεβλής, των επαρχιακών πόλεων και εξίσου στρεβλός ήταν ο αντίκτυπος αυτής της πολιτικής για την ίδια την Παιδεία.
Αυτή η κατάσταση άρχισε, μετά το 2010, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, να ισορροπεί. Άρχισαν να ακούγονται σιγά-σιγά φωνές για όλον αυτόν τον ανορθολογικό «σχεδιασμό», που είχε κόστος για το Ελληνικό Δημόσιο.
Ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ και επανέφερε όλην αυτή την νοσηρή κατάσταση. Αποκορύφωμα η εξαγγελία ίδρυσης Νομικής Σχολής στην Πάτρα.
Ήταν ολοφάνερο πως σε έναν υπερκορεσμένο, εδώ και δεκαετίες, κλάδο θα ήταν εγκληματικό να προσθέταμε νέες στρατιές ανέργων νομικών επιστημόνων.
Όπως ήταν φυσικό η νέα κυβέρνηση αμέσως εξήγγειλε την ακύρωση της σχετικής απόφασης. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά.
Ξεσηκώθηκαν οι τοπικοί φορείς με πρωτοπόρους τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, ο δε Α. Τσίπρας συνέδεσε αυτήν την απόφαση με το εκλογικό αποτέλεσμα στον νομό Αχαΐας που ήταν δυσμενές για την Νέα Δημοκρατία. Δηλαδή, σύμφωνα με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως ήταν μια πράξη με τιμωρητικό χαρακτήρα.
Δεν μπορεί να σκεφτεί πως υπάρχουν και άλλοι πολιτικοί που λαμβάνουν αποφάσεις με ορθολογικά κριτήρια, μακριά από λαϊκισμούς και πρόσκαιρες εντυπώσεις.
Ως γνωστόν στους 54 μήνες που κυβέρνησε ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε μια αντεπανάσταση στην Παιδεία. Δεν έγινε προσπάθεια να πάμε πολλά χρόνια πίσω. Αυτό τελικά μπορεί να ήταν καλό.
Έγινε προσπάθεια να κατεδαφισθούν τα πάντα κυρίως στον χώρο της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Και οι τρεις υπουργοί Παιδείας ήταν σκληροί μαρξιστές και προσπάθησαν να επιβάλλουν τις ιδεοληπτικές απόψεις τους στα ΑΕΙ.
Βέβαια και η Μέση Εκπαίδευση δέχθηκε και αυτή κτυπήματα, αλλά την είχαν ήδη αποτελειώσει οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί. Δεν χρειάζονταν ιδιαίτερη προσπάθεια από τον Φίλη, τον Μπαλτά και τον Γαβρόγλου.
Ένας κλάδος –οι καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης—που πιστεύει πως ο κοινωνικός του ρόλος είναι να παράγει «λαϊκούς αγωνιστές» και όχι μορφωμένους ανθρώπους, ένας κλάδος που μισεί την αξιολόγηση, θα σταθεί εμπόδιο σε κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια του χώρου.
Όλο αυτό το οικοδόμημα που έκτισε ο ΣΥΡΙΖΑ στην Παιδεία, πώς αντιμετωπίζεται;
Όχι με ημίμετρα και μεταβατικά διαστήματα. Μόνον με ριζικές αποφάσεις. Δηλαδή πλήρης κατεδάφιση του συγκεκριμένου συστήματος, «με έναν νόμο, με ένα άρθρο.»
Εδώ και τώρα!
Η νέα ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας θα πρέπει να στείλει αποφασιστικά το μήνυμα πως οι 54 μήνες ΣΥΡΙΖΑ διαγράφονται μονοκονδυλιά και πως μόνη λύση θα είναι η επανεκκίνηση.
