Ο σημερινός Πρόεδρος της Βουλής είναι μια πολιτική προσωπικότητα με αρετές - επειδή δεν είναι άτομο ρέπον στην αυτοπροβολή ή την επίδειξη - ελάχιστα γνωστές στους πολλούς. Αρετές σημαντικότατες ωστόσο: Υψηλή νοημοσύνη, βαθιά πολιτική αλλά και ευρύτερη καλλιέργεια, παράλληλα εντυπωσιακή γενικότερη παιδεία, ευφυΐα, χιούμορ (που δεν επιδεικνύει δημόσια), ανθρώπινη καλοσύνη, ευπροσηγορία, συγκρότηση, εμπειρία, ακόμη δε και ξεχωριστή ικανότητα διαχείρισης ανθρώπων…
Προσωπικά δεν αμφιβάλλω πως θα είναι ένας Πρόεδρος συνεπής, μετριοπαθής, ευπρεπής, επαρκής, συναινετικός, συνθετικός, που δεν θα προσβάλει ποτέ καμιά πολιτική ευαισθησία, αλλά θα προσπαθήσει να υπηρετήσει και την εθνική ενότητα και τη θεσμική αξιοπρέπεια του αξιώματος. Ταυτόχρονα θεωρώ δεδομένο πως δεν θα κάνει λάθη σαν αυτά που, από καταφανή απειρία έκανε η -κατά τα άλλα αξιοπρεπέστατη και με απόλυτη ευσυνειδησία προσηλωμένη στα καθήκοντά της- σημερινή πρόεδρος, η οποία, π.χ., δέχτηκε να βραβευθεί από δημοτικό άρχοντα τη στιγμή που αυτός διεκδικούσε την αρχηγία κομματικού χώρου…
Παρά ταύτα…
Αν ήμουν στη θέση του πρωθυπουργού (οι πάντες κάποια στιγμή κάνουν μια φαντασιακή μετάβαση σε έναν τέτοιο ρόλο και αξίωμα…)
Χωρίς δισταγμό θα επέλεγα τον Ευάγγελο Βενιζέλο...
Όχι τόσο από αίσθηση ιστορικής δικαιοσύνης: Επειδή, όπως ευρέως ομολογείται, ο συνταγματολόγος καθηγητής σε στιγμές εθνικά κρίσιμες σήκωσε με πολιτική αυτοθυσία τη χώρα στις πλάτες του…
Κυρίως από αίσθηση ιστορικής ευθύνης: Αν κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον και μέσα στους ταραγμένους και καταιγιδώδεις καιρούς που ζούμε η χώρα καταστεί δυσκυβέρνητη, ο άλλοτε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και κυβερνητικός αντιπρόεδρος των δύσκολων αποστολών θα είναι σε θέση να κρατήσει το εθνικό πηδάλιο με χέρια σταθερά και στιβαρά. Ίσως όσο κανένας άλλος…
Ακόμη περισσότερο, όμως, γιατί η επιλογή του -εξαίρετου, επαναλαμβάνω- Τασούλα ωθεί στην ακραία πρακτική εφαρμογή της την απαράδεκτη θεσμική (μεταρ)ρύθμιση, που επέτρεψε ο κορυφαίος και φύσει υπερκομματικός πολιτειακός θώκος να μπορεί να καλυφθεί με απόφαση μονοκομματικής ή μονοπαραταξιακής πλειοψηφίας…
[Εν προκειμένω ας μου επιτραπεί να υπομνήσω πως εδώ και πάρα πολλά χρόνια υποστήριζα την ανάγκη αποσύνδεσης της αδυναμίας συγκέντρωσης της αυξημένης προεδρικής πλειοψηφίας από την πρόωρη προκήρυξη εθνικών εκλογών, αλλά με άλλο τρόπο: με την παροχή της δυνατότητας για ετήσια ή 18μηνη επιμήκυνση της θητείας του ήδη ευρισκόμενου στο αξίωμα πολιτειακού ρυθμιστή…]
ΥΓ. Πάντως μάλλον υπήρξε λάθος του Ανδρουλάκη να ταυτίζει τη «συναινετική επιλογή» με την πρόταση Προέδρου μόνο από τον δικό του πολιτικό ή ευρύτερο παραταξιακό χώρο. Προτιμότερο θα ήταν απλώς να έδινε έμφαση στην πολιτική παράδοση επιλογής του Προέδρου πέραν της κυβερνητικής παράταξης και πλειοψηφίας. Και του ότι στη νέα -κατά τα προλεχθέντα: προβληματική- συνταγματική πρόβλεψη περί μονοκομματικής δυνατότητας ανάδειξης του ΠτΔ θα έπρεπε να γίνεται προσφυγή, κατά το συνταγματικό πνεύμα και τις διαμορφωμένες συνθήκες, μόνο αν δεν υπάρχει δυνατότητα να βρεθεί καμιά άλλη λύση…
*Ο καθηγητής Θανάσης Διαμαντόπουλος εξέδωσε πρόσφατα στις εκδόσεις Πατάκη το έργο «Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ως πλαστουργός Ιστορίας»…
