Το πρώτο τρίμηνο της χρονιάς είναι το καλύτερο πρώτο τρίμηνο από το 2012. Είναι η πρώτη φορά εδώ και έντεκα συναπτά έτη που η χώρα παράγει σε ένα τρίμηνο ΑΕΠ 54 δισ. ευρώ, δείγμα ότι η οικονομία έχει δυναμική και συνεχίζει ανοδικά.
Την ίδια στιγμή που η ανάπτυξη στην Ελλάδα ήταν 2,1%, στην Ευρωζώνη ήταν 1,3%.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι το εισόδημα των μισθωτών αυξήθηκε κατά 6,9% και αυτό προ της αύξησης του κατώτατου μισθού, που ίσχυσε από τον Απρίλιο και μετά.
Φτάνουν όλ' αυτά ; Οχι βέβαια. Έχουμε ακόμη πολύ δρόμο μπροστά, οι μισθοί παραμένουν χαμηλοί. Ούτε η ελληνική οικονομία βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με άλλες, ούτε αρκούν μόνο μερικά χρόνια επενδύσεων για να φτάσουμε στον στόχο μας. Θα χρειαστούν πολλά ακόμη. Ωστόσο το μαύρο δεν ταιριάζει στην Ελλάδα.
Το βλέπουν αυτό η Morgan Stanley που θεωρεί ότι η υπεραπόδοση της οικονομίας θα συνεχιστεί, η JP Morgan που μιλά για τριπλό investment grade εντός του 2023 με αυτοδύναμη κυβέρνηση ΝΔ, ο ΟΟΣΑ που βλέπει ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να αναπτύσσεται κόντρα στην παγκόσμια τάση για επιβράδυνση και στο υψηλό κόστος δανεισμού και προεξοφλεί ισχυρή αύξηση των επενδύσεων, καθώς αυξάνονται οι δαπάνες που σχετίζονται με το Ταμείο Ανάκαμψης.
Αλλος κόσμος
Είναι δυνατόν να μην το βλέπει ο Αλ. Τσίπρας και το (νέο) επιτελείο του; Το νέο - παλιό πρόγραμμα που παρουσίασε χθες ο πρόεδρός του δείχνει ότι είναι δέσμιος του φαντασιακού κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς με άλλο όνομα και με παρουσιαστές διαφορετικά πρόσωπα, είναι το ίδιο ακριβώς με εκείνο που καταψηφίστηκε από το 41% στην κάλπη του Μαΐου.
Βασική του συνταγή το ίδιο κρατικοδίαιτο μοντέλο οικονομίας, που κινείται σε έναν άλλο κόσμο, δεν ασχολείται με τη παραγωγή πλούτου, παρά με την ανακατονομή φόρων και τον έλεγχο του κράτους. Ακούσαμε ξανά για τον έλεγχο μιας συστημικής τράπεζας, για την επανακρατικοποίηση της ΔΕΗ, για το «καρτέλ Μητσοτάκη», για τα υπερκέρδη εταιρειών ενέργειας και δυιλιστηρίων.
Δεν ακούσαμε τίποτα για το πως μπορεί να παραχθεί νέος πλούτος στην Ελλάδα ώστε να μοιραστεί στην κοινωνία. Ούτε για το πως θα γίνουν νέες επενδύσεις, για το πως θα μειωθεί η ανεργία, τι σκέφτονται για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, για το περιβάλλον, για τον τουρισμό ή το δημογραφικό.
Τα σημάδια αναβάθμισης της οικονομίας
Σε αντιδιαστολή «της Ελλάδας που αποκλίνει από την Ευρώπη», χθες η απόδοση του ελληνικού δεκαετούς ομολόγου που διατηρεί απόσταση 50 μονάδων βάσης (0,50%) από το αντίστοιχο ιταλικό, υποχώρησε κι άλλο, στο 3,73%. Το γεγονός, μαζί με τη συρρίκνωση του spread (1,28%), δείχνει ότι οι αγορές προεξοφλούν την ανάκτηση από την Ελλάδα της επενδυτικής βαθμίδας.
Οι οίκοι αξιολόγησης αναμένουν το αποτέλεσμα των εκλογών και την ανακοίνωση της οικονομικής πολιτικής από τη νέα κυβέρνηση, ωστόσο οι αγορές κινούνται σε δικούς τους ρυθμούς. Η πορεία τους μαρτυρά ότι παρά τα υψηλά επιτόκια και την διεθνή αβεβαιότητα η επενδυτική κοινότητα βλέπει πολύ κοντά την ανάκτηση της βαθμίδας από την Ελλάδα.
Είναι αξιοπερίεργο αλλά η αντιπολίτευση επιμένει σε μια εικόνα που έρχεται σε πλήρη αντίθεση και με τη πραγματικότητα και με το αποτέλεσμα της κάλπης, όπως φαίνεται από τα όσα ανακοίνωσε χθες ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος συνεχίζει να θέλει τον έλεγχο του κράτους.
Όχι, απλώς να προστατεύει τους αδύναμους, να βάζει τους κανόνες και να ελέγχει αν εφαρμόζονται, αφήνοντας την αγορά να λειτουργήσει, αλλά να είναι αυτός που θα αποφασίζει το ύψος των επιτοκίων, των τιμολογίων στο ρεύμα, ποιος τελικά θα παίρνει τα δάνεια, σαν να θέλει να εξαρτώνται από αυτόν οι καταναλωτές και δανειολήπτες όσο το δυνατόν περισσότερο.
Και οι επενδύσεις;
Κάποιος θα αναρωτηθεί ποια είναι η θέση του ΣΥΡΙΖΑ στο νέο του πρόγραμμα για τις επενδύσεις. Οσο κι αν ακούγεται παράξενο, δεν περιλαμβάνει καμία αναφορά στο φλέγον αυτό θέμα, μόνιμη αγωνία για κάθε διακυβέρνηση. Είναι άραγε αρκετό ότι πέρυσι οι άμεσες ξένες επενδύσεις ξεπέρασαν τα 7 δισ. ευρώ και ότι φέτος οι εξαγωγές μας εκτιμάται ότι μπορεί και να σπάσουν το φράγμα των 100 δισ. ευρώ; Όχι βέβαια. Θα χρειαστούν πολλά περισσότερα για να φτάσουμε στον στόχο. Αλλά αντί να συζητάμε πως θα τα πετύχουμε αυτά, αναλωνόμαστε στη φοροϋστερία και στο που θα ανακατευθυνθούν οι φόροι, καθώς στην αντιπολίτευση ονειρεύονται ακόμη λεφτόδεντρα.
Το πρόβλημα της αντιπολίτευσης είναι η προσκόλλησή της στο παρελθόν και η αδυναμία της να συνομιλήσει με το παρόν και να διαβλέψει το μέλλον. Οι προτάσεις τους είναι ένας κακοχωνεμένος κρατικοδίαιτος οικονομισμός, μοντέλο που εξάντλησε τα όρια της ζωής του τη δεκαετία του '90.
Κυρίως εξαιτίας αυτής της αδυναμίας, δεν μπορούν να εκφέρουν ένα πειστικό λόγο και να παρουσιάσουν ένα συνεκτικό σχέδιο που να απαντά στα σημερινά προβλήματα της κοινωνίας, να προβλέπει πιθανές ευκαιρίες και κινδύνους. Με λίγα λόγια δεν έχουν όραμα. Και δεδομένης της αποδεδειγμένης διαχειριστικής τους ικανότητας δεν πείθουν.
