Το έργο το έχουμε ξαναδεί: Δανεικά είναι αυτά, όταν οι ξαφνικές και πρόσκαιρες παραξενιές του καιρού σε μια μεσογειακή χώρα γίνονται αντιπαραθέσεις της κεντρικής πολιτικής σκηνής.
Το 2004 επί ΠΑΣΟΚ έκλεισε η εθνική οδός. Δράμα στα κανάλια, οιμωγές, καταγγελίες, κατηγορίες. Το 2017 επί ΣΥΡΙΖΑ το ίδιο. Χαμός στις τηλεοράσεις, οι παρουσιαστές κατακεραύνωναν ως δημόσιοι κατήγοροι, έδειχναν «δραματική» αλληλεγγύη στους εγκλωβισμένους, φιλοξενούσαν τις καταγγελίες των τελευταίων. Εντυπωσιακοί οι τίτλοι στα ειδησεογραφικά site: «Γολγοθάς οχτώ ωρών για τους οδηγούς στην εθνική οδό Αθηνών - Λαμίας».
Και η ΝΔ με ανακοίνωσή της να καταγγέλλει τότε ότι «Μια προαναγγελθείσα κακοκαιρία - και μάλιστα όχι τόσο έντονη - αποδείχτηκε αρκετή για να αναδειχθεί και πάλι η ολιγωρία του κρατικού μηχανισμού. Τα ερωτήματα είναι αυτονόητα: Ποιος φταίει που μια προαναγγελθείσα χιονόπτωση έγινε αιτία να κλείσει ο βασικότερος δρόμος της χώρας που συνδέει τη βόρειο και τη νότιο Ελλάδα;… η απάντηση είναι μία λέξη. Ανικανότητα».
Τα ίδια λέει και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Εν τω μεταξύ, εξ Αμερικής μας ήρθε στις 4/1ου η είδηση: «Χάος στην Ουάσιγκτον. Τουλάχιστον 440.000 νοικοκυριά βυθίστηκαν στο σκοτάδι στη Βιρτζίνια και 76.000 στο Μέριλαντ». Αλλά εκεί δεν έγινε θέμα κεντρικής πολιτικής διαμάχης.
Και τότε όμως επί ΠΑΣΟΚ, όπως και επί ΣΥΡΙΖΑ, πάντα όποτε συνέβαινε κάτι παρόμοιο, κάποιοι «στριφνοί και μίζεροι», που δεν διεκδικούσαμε την εύνοια του κοινού, θέταμε μια παράμετρο την οποία πολιτικές ηγεσίες, κομματικά στελέχη και τηλεαστέρες απέφευγαν: Οι μεν για να μη δυσαρεστήσουν ψηφοφόρους, οι δε, για να μη δυσαρεστήσουν το κοινό και χάσουν σε τηλεθέαση: Την ευθύνη των οδηγών.
Στην υπόθεση της Αττικής οδού παρενέβη εισαγγελέας, οπότε με τη βοήθεια ειδικών θα έχει εμπεριστατωμένη άποψη για τις ευθύνες της. Η όποια άποψή μας είναι υπονομευμένη εκ των προτέρων, γιατί εμφιλοχωρεί η εύκολη ρετσινιά της πρόθεσης αθώωσης της εταιρείας. Εξ' ου και απέχουμε, και αναφερόμαστε μόνο στο γεγονός ότι αποκλεισμένοι υπήρξαν και στην Κηφισίας, την Μεσογείων, την Κατεχάκη, τη Μαραθώνος και αλλού. Και αν δεν μπλόκαρε η εθνική οδός ήταν γιατί η Τροχαία απαγόρευσε τη διέλευση χωρίς αλυσίδες!
Ναι, ήταν καθημερινή, ο κόσμος πήγαινε στη δουλειά του, δεν πήγαινε εκδρομή για «να χαρούν τα παιδιά το χιόνι στην Πάρνηθα», ούτε ΚΑΠΗ που είχε κλείσει εκδρομή στο μοναστήρι, και «θα ήταν προσβολή στον Άγιο να μην πάμε» (αναφερόμαστε σε πραγματικά περιστατικά του εγκλωβισμού επί ΣΥΡΙΖΑ).
Ο κόσμος πήγαινε στη δουλειά του, αλλά πήγαινε ανέμελος σαν σε άνοιξη. Οι περισσότεροι δεν είχαν αλυσίδες ή δεν ήξεραν πως να τις φορέσουν στα λάστιχα! Και εντάξει, στην Αττική οδό είχαν την ψευδαίσθηση πως επειδή είχαν πληρώσει διέλευση, κάποια τέλεια μηχανή θα είχε εξαφανίσει το χιόνι. Όμως το ίδιο περίμεναν και στους άλλους δρόμους.
Εν τω μεταξύ και οι μεν και οι δε, είχαν καταλάβει τις ΛΕΑ. Ακόμη και να υπήρχαν εκχιονιστικά διαθέσιμα δεν μπορούσαν να περάσουν. Όταν τρία -τέσσερα αυτοκίνητα χωρίς αλυσίδες μπλοκάρουν το δρόμο, μπλοκάρουν τα πάντα πίσω τους και παραλύει το σύμπαν.
Σήμερα γίνεται υπουργικό με αφορμή τον εγκλωβισμό. Ανεξάρτητα ποιες διοικητικές αποφάσεις άμεσης χρήσης θα ληφθούν, χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας και αυτό είναι μακροπρόθεσμο. Με ακόμη νωπή τη ταλαιπωρία των ανθρώπων παραιτημένων στον χιονιά, φαίνεται παράταιρο α μιλάει κανείς για ευθύνες των ανθρώπων που βρέθηκαν εκεί.
Όμως η ειλικρίνεια είναι αναγκαία. Και είναι υπέρ των μελλοντικών εγκλωβισμένων -γιατί αυτά θα ξαναγίνουν. Το να μην υπάρχουν αλυσίδες στο πορτ μπαγκαζ με την έναρξη του χειμώνα, το να θεωρούμε ότι στη χώρα που ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα δεν χρειάζονται τέτοια συμπράγκαλα, το να καταλαμβάνεται η ΛΕΑ και να εμποδίζει την διέλευση ακόμη και ασθενοφόρων για κάποιο ενδεχόμενο έκτακτο επεισόδιο υγείας ενός εγκλωβισμένου, είναι χαλαρότητα, κοινωνική αδιαφορία, και εν τέλει αυτοχειριασμός.
Το ένα ζητούμενο είναι η επιχειρησιακή αρτιότητα το κρατικού μηχανισμού (ήμουνα νιος και γέρασα και ακούω και να γράφω τα ίδια). Το δεύτερο η συμπεριφορά των εποχούμενων. Και η συνέπεια στην υπακοή στα στοιχειώδη του ΚΟΚ. Αυτά δεν έρχεται δι’ επιφοιτήσεως ή εξαιτίας ενός εγκλωβισμού. Απαιτεί διαρκή προσπάθεια και επιβολή τους από το κράτος. Με εκπαίδευση αλλά και έλεγχο.
Και σίγουρα το πολιτικό σύστημα θα πρέπει να ισορροπήσει. Η αέναη καταγγελία ίσως να φέρνει ψήφους (δεν είναι καν σίγουρο), αλλά δεν λειτουργεί διαπαιδαγωγικά για τον λαό. Το είδαμε με την προαναφερθείσα ανακοίνωση της ΝΔ όταν αθώωνε όσους δεν είχαν αλυσίδες, το βλέπουμε και με τις τωρινές καταγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ. Πέραν του «ανάλγητου κράτους» ουδείς έχει ευθύνη!
ΥΓ: Ναι, δεν καταγγείλαμε υπεύθυνους, για να γίνουμε και εμείς από εδώ διοχετευτήρες της λαϊκής αγανάκτησης. Αλλά περίπου 30 χρόνια τώρα δεν είδαμε να οδηγεί πουθενά αυτή η αγανάκτηση. Αθωώνει τους κατά υπηρεσία υπεύθυνους, αλλά και τους ανεύθυνους των δρόμων (επειδή ο λαός έχει πάντα δίκιο). Και έτσι ανακυκλωνόμαστε στα ίδια και τα ίδια. Να περνάει ο καιρός!
