Όσοι ανησυχούν για την επανεκλογή του Πούτιν, να ησυχάσουν. Όλα τα exit poll του δίνουν μια άνετη επικράτηση επί του βασικού αντιπάλου του, του Κανένα. Ήταν μια έντονη προεκλογική περίοδος με πλούσιο διάλογο, debate μεταξύ των δύο βασικών διεκδικητών, δηλαδή του Βλαδίμηρου με τον Πούτιν, είχε και μερικές δολοφονίες, για να μην ξεχνιόμαστε.
Οι εκλογές έχουν τριήμερη διάρκεια, αλλά η κατάσταση ελέγχεται, όπως δηλώνει το εκλογικό επιτελείο του Πούτιν και όλοι οι συνεργάτες του εκφράζουν την αισιοδοξία τους για το τελικό αποτέλεσμα. Γίνονται συνεχείς συσκέψεις για την έκταση της νίκης που θα ανακοινώσουν. Οι πιο μετριοπαθείς προτείνουν το 82.2%, ενώ οι πιο ακραίοι ένα ποσοστό κοντά στα εκλογικά αποτελέσματα επί μεγάλης Σοβιετίας, δηλαδή 99,9%. Πάντα μου άρεσε, παιδιόθεν, που άφηναν στην άλλη πλευρά αυτό το ευρύχωρο 0.1%. Προσπαθούσα να μαντέψω ποιοι ήταν αυτοί του 0.1%, ώσπου ανακάλυψα, όταν μεγάλωσα, πως ήταν ένα σοβιετικό στατιστικό στοιχείο, αναλλοίωτο στον χρόνο.
Όπως είδαμε σε φωτογραφίες η εκλογική διαδικασία γίνεται και με περιφερόμενες κάλπες. Σε τέτοιες εκλογές δε χρειάζονται εφορευτικές επιτροπές ούτε παραβάν. Τι πάει να πει μυστική ψήφος; Ή έχεις το θάρρος να φανερώσεις τι ψηφίζεις ή κάθεσαι στο σπίτι σου. Γιατί όταν ψηφίζεις φανερά, ψηφίζεις πάντα σωστά. Είναι κανόνας.
Να υποθέσω πως οι ρωσόφιλες εγχώριες δυνάμεις-ψεκασμένες και αψέκαστες- έχουν μείνει ικανοποιημένες όχι μόνον από το αδιάβλητο των διαδικασιών, αλλά και από την αναμενόμενη, έστω δύσκολη, νίκη του εκλεκτού τους Βλαδίμηρου Πούτιν. Θα συνεχίσει να τους χαρτζιλικώνει, γιατί σε τελική ανάλυση αυτό μετρά.
Περιμένω αναλύσεις του τύπου «τώρα που κέρδισε τις εκλογές, μπορεί να περιορίσει τις απαιτήσεις του για την Ουκρανία» ή κάτι ακόμα καλύτερο «ο Πούτιν αυτής της θητείας θα είναι ένας άλλος Πούτιν, πιο ανανεωμένος και πιο εκσυγχρονιστής, κάτι σαν Ρώσος Σημίτης».
Ας το σοβαρέψουμε τώρα. Η Δύση έχει μπλέξει με έναν άνθρωπο ο οποίος έχει βάλει ως στόχο την ανασύσταση του σοβιετικού imperium και δεν ορρωδεί μπροστά σε τίποτα. Έχει τα δίκτυα του στην Ευρώπη, δίκτυα που άλλα χρονολογούνται από τη δεκαετία του 1980 και άλλα που κτίστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 2000, τα οποία λειτουργούν μέσα στις δυτικές δημοκρατίες ως 5η φάλαγγα. Αποβλέπουν στην αποδυνάμωση των ευρωπαϊκών δημοκρατικών θεσμών, μέσω της πρόκλησης κοινωνικών εντάσεων και πολιτικών κρίσεων.
Σε αυτήν την προσπάθεια τους βρίσκουν ακούσιους σύμμαχους τους οπαδούς της woke κουλτούρας οι οποίοι με τις ακρότητές τους ενισχύουν το άλλο άκρο, αυτό που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο προωθεί τις πολιτικές του Πούτιν. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, στη συστημική της έκφραση, δε βλέπει πως οι πολιτικές της στο μεταναστευτικό και στον λεγόμενο δικαιωματισμό είναι το καλύτερο δώρο προς τις φιλορωσικές—αντισυστημικές δυνάμεις, κάτι που θα αποτυπωθεί, όπως φαίνεται, στο αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Ο ατλαντισμός, το βασικό ιδεολόγημα των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων και όχι μόνον, τείνει να δώσει τη θέση του σε έναν απροκάλυπτο ή κεκαλυμμένο φιλοπουτινισμό. Στο Ουκρανικό δοκιμάζονται οι αντοχές της Δύσης.
Ο Πούτιν κάνει τη δουλειά του. Εμείς;
