Ως γνωστόν εθνικόν είναι το αληθές, κατά τη φράση - παρακαταθήκη που μας κληροδότησε ο Διονύσιος Σολωμός. Με οδηγό τη φράση αυτή, και αφού δηλώνουμε ότι δεν ανήκουμε στις τάξεις των «κατευναστών» με κάθε τίμημα, δημοσιεύουμε το mail που έστειλε φίλος διπλωμάτης. Αν και διακρίνουμε κάποια απολυτότητα στις απόψεις, το δημοσιεύουμε μόνο προς προβληματισμό και περαιτέρω γνώση των «τεχνικών» (μη πολιτικών) παραμέτρων, που ορίζουν τη διένεξη Ελλάδας - Τουρκίας.
Μας γράφει: «Ως συνήθως θα απογοητεύσω κάποιους φίλους: Οι θριαμβολογίες για τα ελληνοτουρκικά δεν έχουν ρεαλιστική βάση. Πέραν του τεράστιου οπλοστασίου της (ανήκει στο top 10 παγκοσμίως), η Τουρκία είναι και σημαντικός παραγωγός/εξαγωγέας πολεμικού υλικού. Σε εμάς η αμυντική δαπάνη είναι βαρίδι που εμποδίζει τη διανομή επιδομάτων. Για την Τουρκία αποτελεί πηγή συναλλάγματος & μέσον προβολής ισχύος. O αμυντικός της τομέας έχει 10πλασιαστεί σε 2 δεκαετίες. Πέρυσι η παραγωγή της ανήλθε σε $10 δις με εξαγωγές $3 δις (στα οποία εμείς έχουμε να αντιπαραβάλουμε $0.017 δις).
Ανέκαθεν η άμυνα ήταν μέσον πλουτισμού επίορκων πολιτικών μας ή μεσαζόντων (οι μόνες περιπτώσεις διαφθοράς που αποδείχτηκαν μεταπολιτευτικά αφορούν τη συγκεκριμένη κατηγορία), καθώς και βολέματος αποτυχημένων κομματικών στελεχών σε χρεοκοπημένες ΔΕΚΟ, με εξωφρενικούς μισθούς.
Αντιθέτως στην Τουρκία ο τομέας προσφέρει 75 χιλ. θέσεις εργασίας, με $1,5 δις ετήσιες δαπάνες για την Έρευνα & Ανάπτυξη νέων τεχνολογιών. Γι’ αυτό και οι προτροπές μας για «ειρήνη και αφοπλισμό» δεν έχουν καμία τύχη, αφού μεταξύ μας υπάρχει διαφορά κλάσης: Η Τουρκία χρησιμοποιεί την Άμυνα ως μοχλό ανάπτυξης, ενώ εμείς ως αναγκαίο κακό που δεν μας επιτρέπει προεκλογικές παροχές.
Όταν το αγορασθέν υλικό μας παλαιώσει και απαξιωθεί, το πετάμε στα παλιοσίδερα και το αντικαθιστούμε με καινούργιο, με μηδέν προστιθέμενη αξία για τη χώρα. Αντιθέτως διαχρονικά οι Τούρκοι δεν έχουν πρόβλημα να προμηθεύονται όχι το καλύτερο ή το οικονομικότερο σύστημα της αγοράς, αλλά αυτό που εξασφαλίζει μεγαλύτερο υποκατασκευαστικό έργο για τις αμυντικές βιομηχανίες τους, που επιτρέπει την πρόσβαση και αντιγραφή του πηγαίου κώδικα του λογισμικού, που οδηγεί σε συμφωνίες συμπαραγωγής. Με άλλα λόγια, ο αμυντικός τομέας συγκεντρώνει στην περίπτωσή μας όλα τα στοιχεία της μεταπολιτευτικής κατάντιας σε διάφορα επίπεδα - ενώ για την Τουρκία εξηγεί πώς από τριτοκοσμική μπανανία έχει φτάσει σήμερα στους G20.
Πχ, αυτή τη στιγμή οι γείτονες πουλάνε επιθετικά ελικόπτερα T129 στο Πακιστάν και τις Φιλιππίνες και προωθούν εξαγωγές στη Νιγηρία και αλλού. Πρόκειται για ιταλικής σχεδίασης ελικόπτερα (βασίζονται στο Mangusta) που εκσυγχρονίσθηκαν από τους Βρετανούς. Είναι κατώτερα από τα δικά μας ΑΗ-64 Apache; Πιθανότατα ναι, αλλά οι Τούρκοι έχουν δικαίωμα συμπαραγωγής και πώλησης, ενσωματώνοντας πολλά εγχώρια υποσυστήματα. Τα παράγουν σε μεγάλες ποσότητες, σημαντικό μέρος της αξίας παραμένει στην Τουρκία και οι χώρες στις οποίες τα εξάγει είναι βέβαιο ότι θα της παράσχουν πολιτική (και όχι μόνο) στήριξη, αν χρειαστεί. Εμποδίζει το αμερικανικό εμπάργκο την εξαγωγή των κινητήρων; Κανένα πρόβλημα, οι Τούρκοι τους φοράνε ουκρανικούς και όλα καλά.
Πέραν του Bayraktar που έχει γίνει γνωστό από το Ουκρανικό, οι Τούρκοι έχουν ήδη σε επιχειρησιακή ετοιμότητα τον δικινητήριο αντικαταστάτη του, Akinci και πρωτοπορούν παγκοσμίως σχεδιάζοντας υπερηχητικό μη-επανδρωμένο stealth, με την ονομασία Kizilelma (Κόκκινη Μηλιά...) Θα διαθέτει κινητήρες jet – χάρη και πάλι στην ευγενική προσφορά της ουκρανικής Ivchenko – και οπλισμό αποτελούμενο από πυραύλους cruise και άλλα όπλα ακριβείας, τουρκικής και πάλι σχεδίασης και παραγωγής. Τα εν λόγω drones θα επιχειρούν από το νεότευκτο ελαφρύ αεροπλανοφόρο / πλοίο αμφίβιας επίθεσης (μπορεί να μεταφέρει και ένα πλήρες αποβατικό τάγμα) Anadolu, ισπανικής μεν σχεδίασης αλλά με το 70% του κόστους να αφορά εγχώριο κατασκευαστικό έργο. Για να μην μιλήσουμε για βαλλιστικούς πυραύλους (ακόμα και μέσου βεληνεκούς, της τάξης των 2,5 χιλ. χλμ) που αναπτύσσονται με κινεζική τεχνογνωσία, άρματα μάχης και κάθε είδους υλικό.
Για να φτάσουμε στο προκείμενο: Σύντομα το ισοζύγιο ισχύος μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας θα φτάσει στο χειρότερο ever εις βάρος μας σημείο στην ιστορία των 2 χωρών. Κατόπιν και σταδιακά, με την προμήθεια περισσοτέρων Rafale+METEOR, εκσυγχρονισμό των F-16 (ενδεχομένως και αγορά stealth F-35) και παραλαβή των φρεγατών BELH@RRA, θα έχουμε καταφέρει να καλύψουμε το κενό.
Επομένως, το αμέσως επόμενο διάστημα είναι ίσως η μοναδική ευκαιρία για να επιφέρουν οι Τούρκοι προληπτικό χτύπημα κατά της χώρας μας. Δεν το έχει σχολιάσει κανείς, αλλά αν αντί για πτήση αναγνώρισης και φωτογράφισης του αρματαγωγού μας, το τουρκικό drone εξαπέλυε κατευθυνόμενα όπλα δεν θα έμενε όρθιο ούτε κολυμπηθρόξυλο.
Δεν είναι θέμα αντρειοσύνης και παλικαριάς, όπως αποδείχτηκε και στην Αρμενία, αφού στις περιπτώσεις αυτές δεν καταλαβαίνει κανείς καν τι του συνέβη. Όσο για το εσωτερικό μέτωπο, καλύτερα να μην μιλήσουμε, είχε εξηγήσει ο Κονδύλης ποιοι θα το διαχειριστούν: «ένα πλαδαρό κοινωνικό σώμα αιωρούμενο γύρω από τον μέσο όρο μιας γενικής ευημερίας, όπου ύψιστη αποστολή της πολιτικής ηγεσίας είναι ακριβώς να εγγυάται τη διατήρηση αυτής της πλαδαρότητας».
Μέχρι την ώρα που (ας ελπίσουμε) θα αποκατασταθεί η ισορροπία δυνάμεων, θα πρέπει να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά. Και να αποφεύγουμε τις θριαμβολογίες.
