Αυτές τις ημέρες του Θείου Πάθους και της Ανάστασης είναι λογικό η σκέψη μας να περιστρέφεται γύρω από ζητήματα που αφορούν την θρησκεία, την πίστη, τον άνθρωπο, τον Δημιουργό.
Οι Ιουδαιοχριστινιακές θρησκείες βασίζονται σε τρία αξιώματα. 1.Τον κόσμο τον δημιούργησε ο Θεός, 2. Όταν Αυτός κρίνει θα επέλθει η Δευτέρα Παρουσία 3. Τότε όλοι θα κριθούν.
Δηλαδή αυτές οι θρησκείες έχουν Μεσσιανικό, εσχατολογικό και σωτηριολογικό περιεχόμενο.
Εναποθέτουν την λύτρωση στην Άλλη ζωή, όχι στην επίγεια. Στον επέκεινα κόσμο, που δεν είναι μια κατασκευή του ανθρώπινου μυαλού, αλλά μια υπερβατική, ασύλληπτη κατάσταση.
Η δε χριστιανική θρησκεία στην διδαχή της εισήγαγε τις έννοιες της αγάπης, της αμαρτίας, της λύτρωσης και της εξιλέωσης, της συγχώρεσης και της παρηγορίας. Όσοι διάγουν βίο χριστιανικό, θα αμειφθούν στην Άλλη ζωή.
Ο Μαρξ καταγόταν από Εβραϊκή οικογένεια και έλαβε την Ιουδαϊκή θρησκεία. Μετά τις νεανικές ιδεαλιστικές ανησυχίες του, γείωσε τα αξιώματα του Ιουδαιοχριστιανισμού. Με την θεωρία του επαγγέλθηκε τον επί Γης παράδεισο, διατηρώντας έτσι και τον Μεσσιανικό και τον σωτηριολογικό και τον εσχατολογικό χαρακτήρα της θρησκείας του. Το μόνο που έκανε ήταν πως τα εκκοσμίκευσε.
Το τέλος της Ιστορίας έρχεται με την μετάβαση στην κομμουνιστική—αταξική κοινωνία, όπου παύει να υφίσταται η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και σε αυτήν την κοινωνία βρίσκουν την σωτηρία τους όλοι οι καταφρονεμένοι και οι καταπιεσμένοι. Συγχρόνως αυτή η θεωρία έχει και τον Δημιουργό της, που δεν είναι άλλος από το προλεταριάτο.
Έτσι από τον αρχικό αθεϊσμό, που είχε τις ρίζες του στον Διαφωτισμό, ο μαρξισμός μετατράπηκε σε κοσμική θρησκεία, όπου ο Δημιουργός ήταν αρχικά η εργατική τάξη και στην συνέχεια η φωτισμένη πρωτοπορία της.
Αυτοί οι άνθρωποι που «είναι φτιαγμένοι από ειδικό υλικό», όπως είπε ο Στάλιν στον επικήδειο που εκφώνησε πάνω στον τάφο του Λένιν.
Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι οι «φτιαγμένοι από ειδικό υλικό», οι κομμουνιστές, είχαν αποκτήσει από την θεωρία τους τις ικανότητες του Πλάστη. Μπορούσαν να διαμορφώσουν τις σχέσεις των ανθρώπων, να καθορίσουν τις συνειδήσεις τους. Ο κόσμος γι΄αυτούς ήταν μια άμορφη μάζα πλαστελίνης που αυτοί μπορούσαν να της δώσουν ό,τι σχήμα ήθελαν.
Αυτή ακριβώς η απόλυτη δύναμη, αυτή η αίσθηση του επίγειου Δημιουργού, ήταν που γοήτευσε χιλιάδες διανοούμενους του πλανήτη και τους οδήγησε να υπηρετήσουν την νέα θρησκεία. Να κλείσουν τα μάτια στην Τρομοκρατία ή και να την αποδεχθούν ακόμα. Δίκαια ο Ραϋμόν Αρόν αποκάλεσε τον μαρξισμό «όπιο των διανοουμένων.»
Στις δεκαετίες του 1920 και του 1930 η επίσκεψη στην Μόσχα, στην Μέκκα του κομμουνισμού, είχε προσκυνηματικό χαρακτήρα. Ο Ν.Καζαντζάκης έγραψε το 1927, όταν επισκέφτηκε το Μαυσωλείο του Λένιν, « Χριστός και τούτος, κόκκινος».
Για όλους αυτούς τους πνευματικούς ανθρώπους που γοητεύτηκαν από την κομμουνιστικό βολονταρισμό, από την ικανότητα λίγων ανθρώπων να αλλάξουν τον κόσμο επειδή αυτοί το θέλουν, τους οδήγησε να κλείσουν τα μάτια στην εξόντωση ολόκληρων κοινωνικών τάξεων, να αποδεχθούν και να δικαιολογήσουν την Τρομοκρατία, ως το απόλυτο πολιτικό όπλο.
Να της προσδώσουν ηθικό περιεχόμενο.
Ως το όπλο που αλλάζει συνειδήσεις και εξαφανίζει ανθρώπους.
Είναι ενδεικτικό αυτό που έγραψε ο Μπέρναρντ Σω το 1931: « το ζήτημα δεν είναι αν θα σκοτώσουμε ή δεν θα σκοτώσουμε, αλλά αν σκοτώσουμε αυτούς που πρέπει». Ο δε Πολ-Ποτ, γνήσιο παιδί του Γαλλικού Μάη του 68, είχε γράψει πως «αν τους αφήσουμε να ζήσουν δεν κερδίζουμε τίποτα, αν όμως τους σκοτώσουμε δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα».
Έτσι, μια εκκοσμικευμένη ουτοπία, κατέληξε σε μια επίγεια δυστοπία. Η θρησκεία του μαρξισμού, με τα σύμβολα της, τους μάρτυρες της, τους ύμνους της, τις αιρέσεις της και την Ιερά Εξέταση της κατέρρευσε, όταν κατέρρευσε και η «περιούσια πατρίδα».
Οι διανοούμενοι όμως παρέμειναν. Ανιστόρητοι, αμετανόητοι, ακόμα πιο κυνικοί.
