Του Γιάννη Σιδέρη
Έχει υποστηριχτεί από σοβαρούς αναλυτές, ότι απώτερος στόχος της κυβέρνησης -εξακολουθεί να - είναι το grexit και η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Αιτιολογημένη η καχυποψία με βάση το πρώτο, έξω από κάθε κανονικότητα συγκροτημένης χώρας, εξάμηνο της πρώτης φοράς:
Ήταν το καμιά θυσία για το ευρώ, η παρελκυστική τακτική του Γιάνη στα Eurogroup, οι μυστικές συσκέψεις όπου εκφράζονταν σκέψεις - οι οποίες δεν ήταν καθόλου απορριπτέες από το Μαξίμου - για την υιοθέτηση των IOUs, οι ανά την υφήλιο αναζητήσεις βοήθειας (μέχρι και στην Βενεζουέλα του συντρόφου Νικολά απευθύνθηκαν. Την είχαν ντύσει με την αχλή του τσαβικού μύθου, και μέσα στην συντροφική έκστασή τους δεν κατάλαβαν ότι η χώρα είχε αρχίσει να αργοπεθαίνει). Ήταν το τραγελαφικό δημοψήφισμα επί ενός ερωτήματος φαντάσματος, επί μιας πρότασης που είχε αποσυρθεί, ήταν η αποστροφή του κ. Τσίπρα μπροστά στον Πούτιν, ότι είμαστε ναυτικός λαός και ξέρουμε και από άλλα λιμάνια.
Ήταν ακόμη οι μεγαλόστομες διακηρύξεις ότι η ριζοσπαστική αριστερά της μικρής περιθωριακής υπερχρεωμένης και πτωχευμένης χώρας θα άλλαζε την Ευρώπη, ώστε αυτή να απαλλαγεί από την ασφυκτική σιδερένια μέγγενη του διεθνοποιημένου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, προκειμένου επί τέλους να κυριαρχήσει η πολιτική επί της οικονομίας, και οι εργαζόμενοι να απελευθερωθούν!
Όλα αυτά τα ωραία, ανθρωπιστικά και ριζοσπαστικά - υποτίθεται ότι - είχαν τελειώσει εκείνες τις 17 δραματικές ώρες των συνεδριάσεων της Συνόδου Κορυφής στις οποίες συχνά αναφερόταν σε μετέπειτα ομιλίες του ο πρωθυπουργός.
Εκείνες τις ώρες που εκαλούντο εκτάκτως οι ηγέτες της Ε.Ε. προκειμένου να μας αποβάλουν από την Ένωση, ώστε να αποβληθούμε από το ευρώ. Ήταν οι ώρες που - πάλι υποτίθεται - προσγείωσαν το νεανικό, έμπλεο αγωνιστικής ορμής και πολιτικής αφέλειας, επιτελείο των φίλων του πρωθυπουργού. Υποτίθεται ότι κατανόησε την άβυσσο στην οποία θα έπεφτε η χώρα και πόσο δυσοίωνο θα ήταν το δικό του μέλλον – και όχι μόνο το πολιτικό.
Ήταν οι στιγμές που ο Γιούνκερ δήλωνε «έχουμε σχέδιο για παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στον ελληνικό λαό» - έτσι όπως στις λιμοκτονούσες χώρες της Αφρικής, γιατί αυτοί ήξεραν το χάος στο οποίο θα κατρακυλούσε η χώρα, μετά την έξοδό μας από το ευρώ.
Ωστόσο άγνωστο είναι αν όλα αυτά έχουν τελειώσει. Δημοσιεύματα της προηγούμενης εβδομάδας, διοχετευμένα από το μέγαρο Μαξίμου, όχι μόνο απέδιδαν στους δανειστές την δυστοκία που υπάρχει στην διαπραγμάτευση, αλλά κατηγορούσαν τους εταίρους ότι «μας οδηγούν στην δραχμή»…
Η δήλωση του προέδρου προξένησε ερωτηματικά
Ήρθε χθες η δήλωση του Προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου, ο οποίος έχει κατηγορηθεί από στελέχη της μείζονος και της ήσσονος αντιπολίτευσης, ότι εξυπηρετεί με τις παρεμβάσεις του την κυβερνητική πολιτική, για να εγείρει απορίες, αν όχι υποψίες.
Ο κ. Παυλόπουλος βέβαια είπε αυτό που σε άλλη στιγμή θα φάνταζε αυτονόητο. Ότι «η οικονομία και το νόμισμα αποχτούν νόημα μόνον όταν υπηρετούν τον άνθρωπο».
Ωστόσο, έχει δίκιο το Ποτάμι που επισημαίνει ότι «Κάθε δήλωση αποκτά ιδιαίτερο νόημα στη χρονική συγκυρία που γίνεται. Οι αναφορές περί νομίσματος στο μέσον μιας ατελέσφορης διαπραγμάτευσης, δίνουν λαβή για δεύτερες σκέψεις».
Ο πρόεδρος συνέχισε λέγοντας: «Η ευρωπαϊκή οικογένεια οφείλει να στηρίξει τον άνθρωπο, την αξία του και την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του, καθώς και την ανάγκη ενότητας».
Κι αν -ένας λαός θεωρήσει ότι- δεν το κάνει αυτό η ευρωπαϊκή οικογένεια, πως πρέπει να αντιδράσει, υψώνεται αυθόρμητο το ερώτημα...
Σαφώς το νόμισμα δεν είναι φετίχ
Σαφώς το νόμισμα -και για την στήλη- δεν είναι φετίχ. Ναι, το νόμισμα είναι εργαλείο για να υπηρετεί τον άνθρωπο. Αλλά ένα τόσο κομβικής σημασίας θέμα, που άπτεται όχι μόνο οικονομικών αλλά γεωπολιτικών πτυχών, που θα καθορίσουν ιστορικά το μέλλον της χώρας, δεν μπορεί να τεθεί ως ερώτημα, υπό τις ακραίες συνθήκες οικονομικής δυσπραγίας και αυθόρμητης αγανάκτησης που αυτή παράγει, και τις οποίες, εντέχνως η κυβέρνηση, αποδίδει στους ξένους.
Η αλλαγή νομίσματος - φυσικά με άλλη ισοτιμία από αυτή της εισόδου -και σε συνθήκες χρεοκοπίας, φτώχειας, δυσβάστακτων προσφυγικών και μεταναστατευτικά ροών, όξυνσης των εθνικών θεμάτων, θα ήταν ο δρόμο προς την κόλαση. Υπό άλλες συνθήκες θα ήταν υπό συζήτηση αλλά συζήτηση νηφάλια και επιστημονικά τεκμηριωμένη, συζήτηση χρόνων, και όχι κραυγών αγανάκτησης
Φυσικά ανώτατος κυβερνητικός παράγων στον οποίο απευθύνθηκε το liberal, ισχυρίστηκε ότι όλα αυτά είναι ονειροφαντασίες των δημοσιογράφων, αφού «η αξιολόγηση θα τελειώσει μέσα τον Μάιο και η χώρα δεν πρόκειται να βγει από το ευρώ».
Εν αναμονή λοιπόν…
