Όλες οι κυβερνήσεις έχουν ένα κρίσιμο σημείο το οποίο αν περάσουν δεν υπάρχει επιστροφή. Αρχίζει η σταδιακή φθορά που μερικές φορές μετατρέπεται σε κατάρρευση. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει υπερβεί αυτό το σημείο ή μήπως έχει τα περιθώρια να ανακόψει την πτωτική της πορεία και να ανακάμψει;
Για να εισέλθει μια κυβέρνηση στη ζώνη της αμετάκλητης πτώσης θα πρέπει να συντρέχουν κάποιες προϋποθέσεις, εκ των οποίων η βασικότερη είναι η ύπαρξη πειστικής εναλλακτικής πρότασης. Αν δεν υπάρξει ένα τέτοιο κόμμα που να εγγυάται στους πολίτες πως μπορεί να κυβερνήσει καλύτερα από τους νυν κυβερνώντες, τότε τίποτα δεν έχει κριθεί. Οι αναποφάσιστοι, αυτοί που δε μένουν ικανοποιημένοι από την υπάρχουσα κυβέρνηση, μετά από αμφιταλαντεύσεις θα επιστρέψουν στα πατρώα εδάφη. Η ακυβερνησία μπορεί να μην τρομάζει μια φανατική μειοψηφία δυσαρεστημένων, όμως η συντριπτική πλειοψηφία απεχθάνεται την αβεβαιότητα και την πολιτική αστάθεια.
Ένας δεύτερος εξίσου βασικός παράγοντας είναι οι προσωπικότητες των βασικών παικτών. Ποιες οι ικανότητές τους, τα χαρακτηριστικά τους, τα ελαττώματα και τα προτερήματά τους. Αυτές οι συγκρίσεις πολλές φορές αποβαίνουν καθοριστικές, όπως έχει δείξει η πρόσφατη Ιστορία.
Αν συνεκτιμήσουμε αυτούς τους δύο παράγοντες, ο Μητσοτάκης θα πρέπει να αισθάνεται σχετικά ασφαλής. Βέβαια, ο υπολειπόμενος χρόνος μέχρι τις εκλογές είναι μεγάλος, αλλά υπό τις παρούσες άκρως δυσμενείς για αυτόν συνθήκες, μπορεί να αποβεί υπέρ του.
Όμως υπάρχει και ένας τρίτος σημαντικός παράγοντας που στην παρούσα φάση είναι αστάθμητος. Και αυτός ο παράγοντας αφορά τα διεθνή στηρίγματα των βασικών παικτών. Όλοι οι αντίπαλοι του πρωθυπουργού στερούνται παντελώς τέτοιων στηριγμάτων. Απλώς ποντάρουν στο να χάσει ο Μητσοτάκης το στήριγμα που του προσέφεραν πλουσιοπάροχα οι ΗΠΑ των Δημοκρατικών. Μπορεί να συμβεί αυτό;
Με έναν Τραμπ και το βάρβαρο περιβάλλον του, όλα μπορούν να συμβούν. Αυτή είναι μια γενική διαπίστωση. Τα χοντρά γράμματα. Αν όμως προχωρήσουμε στα ψιλά γράμματα θα δούμε πως το σύστημα Τραμπ δε θα βρει αξιόπιστη εναλλακτική στην Ελλάδα. Και κυρίως δε θα ρισκάρει την πολιτική αστάθεια σε μια χώρα που στέκεται δίπλα στο Ισραήλ σταθερά εδώ και έξι χρόνια. Φυσικά, με απρόβλεπτους ανθρώπους ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει. Αλλά αυτή η αβεβαιότητα θα πρέπει να καταγραφεί.
‘Όμως εκεί που θα κριθεί αν η κυβέρνηση έχει περάσει ανεπιστρεπτί στη ζώνη του λυκόφωτος ή αν θα κατορθώσει σταδιακά να ανακτήσει το χαμένο έδαφος, είναι η επιστροφή στην κανονικότητα. Αν θα μπορέσει να βάλει ένα τέλος σε αυτόν τον παροξυσμό που μας θυμίζει το 2015. Διότι χωρίς κανονικότητα, με καθημερινές πορείες και καταστροφές και η οικονομία θα χαντακωθεί και η επιχειρηματική αβεβαιότητα θα επιστρέψει.
Ο πρωθυπουργός βρίσκεται σήμερα σε αυτή τη μετέωρη στάση. Πολλά θα δείξει ο επικείμενος ανασχηματισμός. Αν δηλαδή έχει επίγνωση της κατάστασης που βρίσκεται πρωτίστως η χώρα. Γι' αυτό προσωπικά θα ήθελα με τον ανασχηματισμό να σημάνει ένα προσκλητήριο όλων των δυνάμεων που θέλουν η πατρίδα μας να μη διακυβεύσει τα όσα πέτυχε αυτά τα έξι χρόνια. Αναμφίβολα θα μπορούσαν να γίνουν περισσότερα, αλλά και αυτά που έγιναν δεν ήταν λίγα.
Ανασχηματισμός-προσκλητήριο για μια επανεκκίνηση.
