Του Γιάννη Σιδέρη
Αφού τα προετοίμασαν, τώρα τα πληρώνουν – βρίσκονται οικεία ευθύνη αιχμάλωτοι στις δαγκάνες του νόμου του Μέρφι που αναφέραμε χθες. Κάθε φορά που προσπαθούν να περισώσουν κάτι το κάνουν χειρότερο.
Η δήλωση ωστόσο της χθεσινής ημέρας ήταν το υπουργού Επικρατείας Χρ. Βερναρδάκη ο οποίος ζήτησε να μη βάλλεται ο Τσίπρας γιατί είναι 44 χρόνων (νέος και άπειρος δηλαδή).
Το φιλοπαίγμων και λογικό ερώτημα θα ήταν, και τότε τι την ήθελε την πρωθυπουργία αφού είναι νέος και άπειρος;
Υπάρχουν πολλοί ηγέτες στην ηλικία που ανέλαβε ο Πρωθυπουργός. Ενδεικτικά: Στη Γαλλία ο Εμανουέλ Μακρόν εξελέγη πρόεδρος σε ηλικία 39 ετών. Στην Ιταλία ο Ματέο Ρέντσι ηγήθηκε της κυβέρνησης στα 39 του. Στο Κόσοβο η Ατιφέτε Γιαχιάγκα ήταν μόλις 36 ετών όταν ανέλαβε την προεδρία. Στην Αυστρία ο καγκελάριος Σεμπάστιαν Κουρτς είναι μόλις 32 ετών. Στην Ιρλανδία ο Λίο Βαράντκαρ, στα 38 του έγινε ο νεότερος πρωθυπουργός της χώρας. Υπήρξαν και άλλοι στο παρελθόν, με κορυφαίο παράδειγμα τον Μπιλ Κλίντον που έγινε πλανητάρχης στα 46.
Ουδείς εκ των ανωτέρω ζήτησε υποστολή της κριτικής λόγω ηλικίας!
Ωστόσο η δήλωση Βερναρδάκη ουσιαστικά είναι η παθογένεια του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία πολλάκις έχει απασχολήσει την δημοσιότητα, γι αυτό και θα αναφερθεί περιληπτικά: Ήταν παρέα νεαρών οι περισσότεροι των οποίων δεν είχαν εμπειρία εργασίας (και από γνώση διοίκησης, ούτε περιπτέρου). Εμποτισμένοι με ιδεοληπτικές αφέλειες και άγνοια του πραγματικού κόσμου. Ο κόσμος τους ήταν τα κομματικά γραφεία, οι κομματικές μπροσούρες και θολές ονειρώξεις για την ώρα που θα πάρουν εκδίκηση για παλιές ήττες που το 1989-90 τις ξεπέρασε και η ιστορία.
Ο απλοϊκός κόσμος τους διαιρεμένος μανιχαϊστικά. Από τη μια η δική τους πλευρά, πάντα προδομένη και κυνηγημένη, πάντα υπέρ του ανθρώπου, του μετανάστη, του κυνηγημένου. Πάντα κατά των συνόρων που είναι πληγές στο πρόσωπο του πλανήτη και χωρίζουν τους λαούς, πάντα κατά των πολέμων, των εθνικισμών, του ιμπεριαλισμού και του καπιταλισμού. Βεβαίως και κατά του κράτους, το οποίο όμως όφειλε να παρέχει υψηλότατες κοινωνικές παροχές, υψηλότατους μισθούς και υψηλότατες συντάξεις (το πώς θα μπορούσε να τα προσφέρει δεν τους περνούσε από το μυαλό. Είχαν την εντύπωση ότι τα πάντα διευθετούνταν από κάποιον αόρατο αυτόματο πιλότο).
Ζούσαν σε ένα κόσμο αφέλειας, εφηβικής ανωριμότητας, τυλιγμένον σε ένα ροζ συννεφάκι μακαριότητας, ένθα απέδρα πάσα οδύνη, λύπη και στεναγμός.
Εξυπακούεται ότι στην οπτική τους οι αντίπαλοί τους ήταν εχθροί, καθότι φανατικοί θιασώτες όλων όσων αυτοί μισούσαν. Δεν καταλάβαιναν (ίσως ούτε ακόμη), ότι ο κόσμος που εκτεινόταν πέραν του πεπερασμένου περιβάλλοντός τους, ήταν ιδεολογικά πολύχρωμος. Ένα καλειδοσκόπιο ιδεών, ιδεολογιών, προβληματισμών, κοινωνικών αλλαγών, πειραματισμών και μετατοπίσεων στην οικονομία, την κοινωνία και τις γεωστρατηγικές αλλαγές.
Ψιλά γράμματα γι αυτούς. Ο ζηλωτισμός είναι αυτάρκης και συμπαγής. Δεν χρειάζεται ευαίσθητες κεραίες και μάτια ανοιχτά. Για απάντηση στο κάθε πρόβλημα, υπάρχει το “by the book”. Φταίει ο καπιταλισμός, η Δεξιά και ο ιμπεριαλισμός (ο αναγνώστης ίσως πιστεύει ότι τα απλοποιούμε. Μακάρι να το κάναμε…).
Και έτσι φτάσαμε στο φρικιαστικό προκείμενο. Μακράν ημών να ισχυριστούμε ότι με άλλη κυβέρνηση δεν θα καίγονταν οι άνθρωποι στο Μάτι. Ουδείς μπορεί να ξέρει. Όμως το πρόβλημα τους είναι άλλο, και είναι διττό:
Αφενός η άγνοια: Ο γράφων απ' αρχής έχει αντιτεθεί στο γενικό κλίμα καταγγελιολογίας και έχει υποστηρίξει ότι είχαν το δικαίωμα να ορίσουν δικούς τους γενικούς γραμματείς, προέδρους, συμβούλους. Το πρόβλημα είναι ποιους διάλεξαν. Όταν ο πρωθυπουργός δίνει το σήμα διορίζοντας «στρατηγικούς συμβούλους» συγκεκριμένης ποιότητας «αγωνιστές», ευνόητο ήταν ότι όλα τα κεντρικά στελέχη που επάνδρωσαν στρατηγικές θέσεις στη διοικητική διακλάδωση του κράτους, θα ακολουθούσαν το παράδειγμά του και δεν θα έψαχναν καλά βιογραφικά. Θα διόριζαν τους κολλητούς τους - πάσης μορφής και σχέσης. Γι'' αυτό δεν προσέλκυσαν τους κατάλληλους ανθρώπους, προκειμένου να διοικήσουν με αποτελεσματικότητα τον κρατικό μηχανισμό.
Αφετέρου η πολιτική αήθεια: Τι να πρωτοσημειώσει κάποιος. Την κοροϊδία του brainstorming περί κατεδαφίσεων, από αυτούς που παρείχαν ευκολίες πληρωμής για τα αυθαίρετα που επέτρεψαν οι προηγούμενοι να κτισθούν , τον Σπίρτζη που γνωστοποιούσε από τηλεοράσεως κόλπα νομιμοποίησης αυθαιρέτων; Τις μεταλλασσόμενες θέσεις ότι στην αρχή δεν ήξεραν για νεκρούς, μετά κάτι είχαν ακούσει και στο τέλος δεν είχαν τη βούλα γιατρού να τους πιστοποιήσει ότι οι 40 σακούλες για νεκρούς που είχαν παραγγείλει, μπορεί και… να μη χρειάζονταν; Την βολική ενοχοποίηση των ΜΜΕ, επειδή θέλουν να καταστείλουν την κριτική τους;
(Αυτά ως γενικά ερωτήματα, γιατί αν πάμε στα επί μέρους, δεν έχουμε χώρο. Ο κ. Φίλης ας πούμε, που αγωνιούσε για το ποιος θα πάρει την ευθύνη αν πάθαινε κάτι ο Κουφοντίνας, δεν έχει διερωτηθεί ποιος παίρνει την ευθύνη για την εκατόμβη των ανθρώπων που έφυγαν σαν μάρτυρες – όταν «φεύγεις» καιγόμενος ή πνιγόμενος από καπνό, ο θάνατος είναι απάνθρωπα μαρτυρικός).
Δυστυχώς για τον ίδιο, ο κ. Τσίπρας επέλεξε και επεδίωξε να γίνει Πρωθυπουργός, και μάλλον ουδείς θα σεβαστεί το… τρυφερόν της ηλικίας του. Όταν παίρνεις ένα λαό στους ώμους σου, πρέπει οι ώμοι σου να είναι στιβαροί. Αλλιώς μην το κάνεις.
