«Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ δε μπορεί να επιδεικνύει τον μανδύα της εξουσίας και τα «άμφια της ιστορίας» γιατί τα ευτέλισε. Πρέπει να επανιδρυθεί, να αλλάξει οργανικά, δομικά, λειτουργικά, ηγετικά με δημοκρατικές διαδικασίες και όχι νεόκοπους αρχηγισμούς»!
Αυτά συμβουλεύει ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Κωνσταντόπουλος στην «Καθημερινή», κάνοντας και την αυτοκριτική του: «Ναι νιώθω εξαπατημένος, διαψευσμένος, για αρκετά σοβαρά θέματα. Δική μου η ευθύνη, είμαι υπόλογος. Η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν έχει καμία σχέση ούτε με την ουτοπική ούτε με τη ρεαλιστική Αριστερά, ούτε με τους αριστερούς της αγωνιστικής ανιδιοτέλειας και της οραματικής προσδοκίας.
Δίκαιη η αυτοκριτική, γιατί ο Τσίπρας και η παρέα του ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για τους αριστερούς της «αγωνιστικής ανιδιοτέλειας και της οραματικής προσδοκίας». Αφενός γιατί αυτό προϋποθέτει μια αριστερή κουλτούρα την οποία δεν διαθέτουν, αφετέρου γιατί άλλα είναι τα ζέοντα προβλήματα του εγγύς μέλλοντος για τον ΣΥΡΙΖΑ και τη χώρα – βέβαια να πούμε ότι «αριστερή κουλτούρα» διαθέτουν οι διανοούμενοι «γεφυραίοι» του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αυτοί απαξιώθηκαν ολοκληρωτικά, καθότι εσιώπησαν αιδημόνως σε όσα αναδύονται από τις δύσοσμες υποθέσεις Μιωνή, Καλογρίτσα και Παπαγγελόπουλου (προς τι λοιπόν η χρεία τους στην Αριστερά; ).
Οι ίδιοι έτσι κι αλλιώς, δεν υπάρχουν ως οντότητα στο στελεχικό «απαράτ» του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε στον λαό. Στο παρελθόν όσοι από αυτούς εκτέθησαν στο καμίνι της λαϊκής επιδοκιμασίας, πήγαν «διακεκαυμένοι» και άκλαυτοι.
Ο αρχηγός τους έχει άλλα κεσάτια. Βλέπει τις δημοσκοπήσεις που τον καθηλώνουν περί το 20 % μετά από ένα ολόκληρο χρόνο, που λογικά θα έπρεπε να «τσιμπάει» ποσοστά, από την αναμενόμενη φθορά της κυβέρνησης. Φοβάται ότι θα γίνουν εκλογές το Φθινόπωρο (όλος ο ΣΥΡΙΖΑ το πιστεύει αυτό), στις οποίες η προοπτική του είναι να φτάσει ως το 25%, καθότι θα επανασυσπειρωθεί το τμήμα της ανένταχτης - σκόρπιας Αριστεράς που μονάζει απογοητευμένη, και η οποία ενεργοποιήθηκε στις προηγούμενες εκλογές, προκειμένου να μην έρθει στην εξουσία η νεοφιλελεύθερη Δεξιά.
Η προοπτικές είναι απαισιόδοξες για το κόμμα. Τα νέα μέλη που με τόση ελπίδα είχαν αναγγείλει, τελικά δεν επείσθησαν να εισρεύσουν μαζικά και να στοιχίσουν τις οργανωμένες του. Ακόμη και τα ψηφιακής εγγραφής μέλη (αυτά που μέσω διαδικτύου θα γίνονταν μέλη χωρίς να χρειαστεί να μετάσχουν της ιδεολογικής κατήχησης των οργανώσεων) είναι υπό εξάλειψη.
Ο περίφημος «ανασχηματισμός» των εσωτερικών τομεαρχών που θα σχημάτιζαν την σκιώδη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, καθυστερεί . Επίσημη αιτιολογία είναι ότι περιμένει τον ανασχηματισμό του Μητσοτάκη, προκειμένου να τοποθετήσει τα κατάλληλα πρόσωπα. Εωλο επιχείρημα. Τα κόμματα, και δη τα αριστερά, δεν επιδίδονται σε face control, να διαλέξουν κάποιον ευειδή που θα αντιπαρατεθεί στον κάθε υπουργό. Οι τομεάρχες ασκούν πολιτική αρχών και προγράμματος, με τεκμηριωμένα επιχειρήματα ( ο εκπρόσωπος τύπου κόμματος είναι άλλο θέμα)
Απλώς ο Τσίπρας δεν έχει επιλογές, καθώς βλέπει γύρω του «καμμένα» πρόσωπα. Αυτοί που τον περιστοίχιζαν, με πρώτο το alter ego του, τον Νίκο Παππά έχουν κάψει τα φτερά τους στο φως της αρνητικής δημοσιότητας που τους – και θα τους – συνοδεύει.
Οι Πασόκοι που τον περιστοιχίζουν δεν έχουν εκείνη την αύρα που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως πόλος συσπείρωσης. Πλην Τζουμάκα βεβαίως (αλλά έχουν περάσει οι καιροί, άρα είναι ως μη υπάρχων), στις κομματικές θέσεις που απήλαυσαν ήταν «δοτοί», ήτοι διορισμένοι από τον αρχηγό, χωρίς επιβεβαιωμένη λαϊκή αποδοχή. Το μόνο που θα μπορούσαν, στους καιρούς της ορμητικής ανόδου, ήταν να μεταφέρουν στον ΣΥΡΙΖΑ την κεκτημένη τεχνογνωσία της λαϊκής κομματικής οργάνωσης ΠΑΣΟΚ. Όμως αυτό τότε. Τώρα ο κόσμος τους βλέπει ως θεσιθήρες που διάλεξαν ένα καταφύγιο προσωπικής επιβίωσης.
Με όσα βγαίνουν στη δημοσιότητα, η κομματική γραμμή που έδωσε ο Τσίπρας υποστηρίζει πως είναι σχέδιο της Δεξιάς να δεχθεί το κόμμα ενορχηστρωμένη επίθεση. Αυτό το επιχείρημα όντως έχει ως αποτέλεσμα μια προσωρινή συσπείρωση. Ωστόσο είναι μια συσπείρωση που ουδείς ξέρει αν θα κρατήσει ή θα σβήσει μαζί με τις καλοκαιρινές αύρες. Για τότε λέμε που θα έρχονται στο φως δύσοσμες συμπεριφορές από τις γνωστές υποθέσεις Παπαγγελόπουλου, Μιωνή, Καλογρίτσα, και οι οποίες θα θέτουν σε δοκιμασία το αξιακό φορτίο των ψηφοφόρων τους.
Το κόμμα δεν έχει δυνατότητα νέας αφήγησης. Περιμένει ως μάννα εξ ουρανού την φτώχεια που θα ενσκύψει λόγω της πανδημίας, προκειμένου να κερδοσκοπήσει επί της λαϊκής δυσαρέσκειας. Το έχει κάνει άλλωστε σλόγκαν ο Τσίπρας στις περιοδείες του, ότι «έρχονται λαϊκά συσσίτια». Ενδεχομένως και να έρθουν, αλλά στον προηγούμενο καιρό των λαϊκών συσσιτίων, υπήρχε ένας εχθρός: Το παλιό πολιτικό σύστημα που «κατέστρεψε τη χώρα», όπως έλεγε ο ίδιος. Τώρα θα είναι δύσκολο να πείσει ότι για το κορωνοϊό φταίει «το παλιό πολιτικό σύστημα». Τουλάχιστον προσώρας αυτό δεν αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις.
Και στα εθνικά δεν μπορεί να ελπίζει. Όσους λεονταρισμούς και να επιδείξει έναντι της Τουρκίας, θα τον συνοδεύει η παράδοση εθνότητας και γλώσσας στα Σκόπια. Στον ΣΥΡΙΖΑ νομίζουν ότι αντιδρούν μόνο οι εθνικιστές. Το πόσο πλήγωσαν τον λαό δεν το έχουν καταλάβει. Τα στελέχη του δεν έχουν ώσμωση, και δεν κάνουν μια γύρα στα καφενεία του απλού Ελληνα. Εκεί θα σοκαριστούν και θα καταλάβουν ότι έχουν μείνει με τους «Λιάκους».
Κοντολογίς ο Τσίπρας βρίσκεται σε αδιέξοδο. Στα οικονομικά δεν πείθει. Στελέχη ικανά να αντιπαρατεθούν ως σκιώδεις υπουργοί στην κυβέρνηση και να είναι άμωμα με πειστικό αφήγημα, δεν διαθέτει. Νέα μέλη δεν ελκύει. Οι πτέρυγες στο εσωτερικό του θα δώσουν τον υπέρ πάντων αγώνα για την επικράτησή τους στο Συνέδριο – εφόσον γίνει, κορωνοϊού επιτρέποντος.
Αυτό που του μένει είναι να διαχειριστεί τη θέση του ως… «μισό κόμμα». Όπως είπε ο Δραγασάκης: «Στόχος της ΝΔ είναι η εδραίωση ενός συστήματος του 1,5 κόμματος» ( σ.σ. όπου το ένα κόμμα θα είναι η ΝΔ κα το μισό ο ΣΥΡΙΖΑ). Δεν τους περνάει από το μυαλό ότι αυτό, είναι ή όχι στόχος της Δεξιάς, των «κατευθυνόμενων» ΜΜΕ και του «συστήματος», πρωτίστως είναι η φυσική απεικόνιση αυτού που κατάφεραν να αξίζουν στην συνείδηση των ψηφοφόρων !
