Τον πυρήνα του άρθρου αυτού είχα και στο παρελθόν την ευκαιρία να τον αναπτύξω: Πώς η παρούσα κυβέρνηση - υπό την ώθηση και την παρακολούθηση του επικεφαλής της - είναι από τις καλύτερες της ευρύτερης περιόδου της Μεταπολίτευσης (πιο σωστά της περιόδου που ξεκίνησε με τη Μεταπολίτευση), η μακράν δε καλύτερη και αποτελεσματικότερη των τελευταίων χρόνων.
Ταυτόχρονα, βέβαια, δεν λείπουν - δεν γινόταν να λείπουν: κάθε κυβέρνηση κουβαλάει τόσο τις αδυναμίες των φορέων της όσο και ένα κοινωνικοϊστορικό υπόστρωμα που την επικαθορίζει - πράξεις και παραλείψεις με πρόσημο αρνητικό.
Τώρα όμως βρισκόμαστε στην ολοκλήρωση της χρονιάς κατά την οποία η νεοδημοκρατική κυβέρνηση ανανέωσε, θριαμβευτικά μάλιστα, τη λαϊκή εντολή (αφού παρέκαμψε σχετικώς ανώδυνα τη βόμβα που συνιστούσε η ολοσχερής αναλογική). Και έτσι, πιστεύω, η στιγμή προσφέρεται για μια ανακεφαλαίωση/κωδικοποίηση/συμπύκνωση της προσφοράς και των αμαρτιών/αδυναμιών της…
Το ότι σε επίπεδο ανθρωποσύνθεσης υπερέχει των προηγούμενων… Το ότι ο ηγέτης της αφουγκράζεται σαν λαγωνικό τις ευκαιρίες για προσέλκυση επενδύσεων και δημιουργία ευρύτερα κλίματος ανάπτυξης… Το ότι - χωρίς ασφαλώς να την έχει εμπεδώσει - βελτίωσε την αίσθηση ευνομίας (ή, έστω, περιόρισε κάπως την ανομία και τη μπαχαλοκρατία…).
Το ότι αναβάθμισε όσο ποτέ ίσως - εκτός από την αμυντική θωράκιση - και τη διεθνή εικόνα/αξιοπιστία της χώρας, σε βαθμό δημιουργίας αισθημάτων εθνικής υπερηφάνειας στον μέσο Έλληνα πολίτη… Το ίδιο δε πέτυχε με τη λειτουργία/ψηφιοποίηση της κρατικής μηχανής… Το ότι διαχειρίζεται με αρκετό πραγματισμό το - παγκόσμιο και ουσιαστικά μη διαχείρισιμο σε εθνικό επίπεδο - ζήτημα της εισροής στο δυτικό κόσμο μεταναστών από τριτοκοσμικές χώρες…
Ενώ ειδικά στον πρωθυπουργό πιστώνεται η ικανότητα διατήρησης της συνοχής ενός κυβερνητικού κόμματος με ακροδεξιά σταγονίδια, αλλά και πολλούς προοδευτικούς φιλελεύθερους έως κεντροαριστερούς ψηφοφόρους και στελέχη… Νομίζω πως όλα αυτά, με όρους καλής πίστης, είναι αδιαμφισβήτητα…
Ωστόσο (και «τούτων δοθέντων»), θα μπορούσε και για «κηλίδες» να γίνει λόγος. Ειδικότερα τέτοιες είναι…
Η κυβερνητική στάση όσον αφορά το δικαίωμα των πολιτών, ακόμη και των πολιτικών, να μην παρακολουθούνται από το μεγάλο μάτι του κράτους… Η στάση απέναντι στις «ανεξάρτητες» αρχές… Ή στην «ανεξάρτητη» τοπική αυτοδιοίκηση (όταν ο τοπικός άρχων δεν είναι πολιτικά προσκείμενος…).
Ακόμη και στην «ανεξάρτητη» Δικαιοσύνη: θυμίζω τη στοχευμένη αλλαγή, κυριολεκτικά τελευταία στιγμή, όχι μόνο του νομικού πλαισίου αλλά και της σύνθεσης του δικαιοδοτικού οργάνου, του δικαιούμενου να αποφανθεί για τη νομιμότητα της εκλογικής συμμετοχής του «κόμματος Κασιδιάρη»… (Σε όλα αυτά, η κυβερνητική στάση θυμίζει την «απόλυτη» ρήση του Καρδιτσιώτη Χαρίλαου Φλωράκη ο οποίος, σε σχέση με την ελευθερία λόγου στο εσωτερικό του ΚΚΕ -προσοχή: όχι στο ΚΚΕ εσωτερικού- είπε το αξεπέραστο: «Το κάθε κομματικό μέλος έχει το δικαίωμα να μιλάει ελεύθερα, αρκεί να λέει τα σωστά»!) Κατά δεύτερον…
Η συντήρηση - πιθανόν με έμμεση χρηματοδότηση προερχόμενη από δημόσιο χρήμα- ενός προσκείμενου ή φίλα διακείμενου γνωμοδιαμορφωτικού μηχανισμού… («Οι καμπάνες πληρωμένες κάνουνε σαν βουρλισμένες» έγραφε ο Δ. Σολωμός…) Επίσης…
Παρά την καταφανή υπεροχή έναντι των προκατόχων της σε ανθρωποσύνθεση, υπάρχουν ή υπήρχαν κυβερνητικά στελέχη -που δύσκολα θα μπορούσαν να λείπουν σε ένα τόσο πολυμελές σχήμα- καταφανούς ανεπάρκειας. Και αυτό κατ’ εξοχήν ισχύει για τους προερχόμενους από μεγάλες φαμίλιες της παράταξης. Ενώ, με εξαίρεση ίσως τον πρώην δήμαρχο Τρικκαίων και τον Δημήτρη Καιρίδη, το 2023 δεν υπήρξαν ποιοτικές είσοδοι όπως το 2019… Αντίθετα…
Με την τόσο εκτεταμένη μετεκλογική ανακύκλωση υπουργών -οι πάντες πλην Μενδώνη- υπήρξε ένα μεγάλο διάστημα για να «ρολάρει» το νέο κυβερνητικό σχήμα… Επιπρόσθετα…
Με αναμφίβολα θετικό συνολικό πρόσημο, η προσπάθεια μεταρρύθμισης στον χώρο της Δικαιοσύνης έχει προβλέψεις -αλλά και παραλείψεις: πχ τη μη ποινική διαφοροποίηση μεταξύ πρόθεσης και προμελέτης- που δεν ευνοούν την ουσία της δικαιοσύνης, χωρίς να είναι πάντα βέβαιο πως θα υπηρετήσουν ουσιωδώς την επιτάχυνση της απονομής της…
Και στη λειτουργία της αστυνομίας, όμως, υπάρχουν πολλά προβλήματα: Το πιο χαρακτηριστικό, η αποτυχία ουσιαστικής λειτουργικής αξιοποίησης των υπηρετούντων στην υπηρεσία υψηλών προσώπων ένστολων. Παρά πολλοί εξ αυτών «αρρώστησαν» μόλις έμαθαν τη επαπειλούμενη μετακίνηση, ενώ σε συντομότατο διάστημα οι περισσότεροι επανήλθαν στη θέση του προσωπικού/οικιακού βοηθού και φρουρού επώνυμων. (Ενδεικτικά για τη σχετική δυσλειτουργία: Σχεδόν αιωνόβιος πλέον δημοσιογράφος διατήρησε επί περίπου …40 χρόνια αστυνομική φρουρά, γιατί κάποτε ένα κείμενο της 17Ν τον ανέφερε ως ιδεολογικό της αντίπαλο…
Φιλομαθής αστυφύλακας που ήθελε να σωρεύει πτυχία και μεταπτυχιακούς τίτλους -αξιέπαινη επιδίωξη αλλά για άλλα επαγγέλματα- πήρε τόσες αναρρωτικές άδειες από τους ψυχιάτρους του Σώματος που, αν αυτές δεν υπέκρυπταν άτυπες εκπαιδευτικές άδειες, θα έπρεπε να είναι όχι ένστολος τρόφιμος του δημοσίου, αλλά τρόφιμος ψυχιατρείου…) Και να μην μιλήσουμε για την αδυναμία εφαρμογής της -νεοεισαχθείσης- νομοθεσίας που απαγορεύει σε πορείες και διαδηλώσεις να καταλαμβάνουν όλο τον δρόμο, καταστρέφοντας τον εμπορικό κόσμο… Τέλος…
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν φαίνεται να πιστεύει πολύ στην κοινωνική κινητικότητα: Στα παιδιά των ευκατάστατων έδωσε τη δυνατότητα μεγάλων αφορολόγητων κληρονομιών η γονικής παροχών. Για τα παιδιά από το Περιστέρι ελέχθη -από τον πρωθυπουργό- πως μπορούν να γίνουν εξαίρετοι ψυκτικοί…
Αυτά με την ελπίδα η συγκεκριμένη προσέγγιση να θεωρηθεί αντικειμενική και δίκαιη…
* Ο καθηγητής Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι συγγραφέας του έργου «Χωρίς Στέμμα, η Αβασίλευτη του Μεσοπολέμου», που κυκλοφορεί τις επόμενες ημέρες από τις εκδόσεις Πατάκη.
