Υπήρξε μια εποχή που η διάκριση ανάμεσα σε ΚΚΕεσ. και ΚΚΕ («ΚΚΕεξ.» για τους αντιπάλους του) κυριαρχούσε τόσο έντονα στην πολιτική ζωή της χώρας και τη σφράγιζε σε τέτοιο βαθμό που, όταν ένας Έλληνας φοιτητής προσέγγιζε για οποιονδήποτε λόγο έναν Γάλλο καθηγητή πολιτικών επιστημών, είχε εξαιρετικά μεγάλες πιθανότητες να γίνει δεκτός με τη φράση: «αν έρχεστε για να συζητήσουμε τις διαφορές ανάμεσα σε «εσ» και «εξ», ιδέα δεν έχω»…
Νομίζαμε πως η συγκεκριμένη διάκριση ανήκε με μια δεδομένη εποχή και έναν δεδομένο πολιτικό χώρο. Και όμως…
Αν κανείς αναλογιστεί από τη μία…
Την έκταση των ανεξέλεγκτων πυρκαγιών… Τα Τέμπη… Τη -δηλωτική λειτουργικής ανεπάρκειας των φοροεισπρακτικών μηχανισμών του κράτους- λογική, που οδηγεί σε επιβολή, σχεδόν ισοπεδωτικών και στην πραγματικότητα άνευ ουσιαστικώς διακρίσεων, «μαχητών» τεκμηρίων για τη φορολόγηση των ελευθεροεπαγγελματικών…
Την αχαλίνωτη οπαδική βία και τη διογκούμενη νεανική παραβατικότητα… Τις ομολογημένες, θεσμικά απαράδεκτες και δημοκρατικά αποκρουστικές, παρακολουθήσεις πολιτικών αντιπάλων… Την καταφανή ταξική προκατάληψη υπέρ των εχόντων (όπως κατεξοχήν φάνηκε με τη θεσμοθέτηση του αφορολόγητου της ενδοοικογενειακής μεταβίβασης μεγάλων περιουσιών…) Τη μη αντιμετωπιζόμενη από κανένα νομοσχέδιο απαράδεκτη και σχεδόν μη συγκαλυπτόμενη ώσμωση μεταξύ εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας…
Την αδράνεια ενώπιον της δικαστικής πρακτικής για ανατροπή του κρατικού προϋπολογισμού και τις αφειδώλευτες -εις βάρος των αδύναμων και των ειλώτων του ιδιωτικού τομέα- παροχές σε προνομιούχους του δημοσίου, κυρίως δικαστές και διπλωμάτες… Το διαιωνιζόμενο μπάχαλο στους δρόμους και κυρίως τη μη τήρηση της -προσφάτως μάλιστα υιοθετηθείσης από την παρούσα κυβέρνηση- νομιμότητας στη διαχείριση των διαδηλώσεων και των πορειών στους δρόμους των μεγάλων αστικών κέντρων, οι οποίες πλήττουν βάναυσα τον εμπορικό κόσμο της χώρας…
Το «καραγκιοζιλίκι» των σχεδόν 70 υπουργών -η Γαλλία έχει 15- και τη δημιουργία απίστευτων ως προς το αντικείμενό τους υπουργείων… Πάνω απ’ όλα, δε -ζήτημα βέβαια για το οποίο η παρούσα κυβέρνηση ασφαλώς και δεν είναι η μόνη υπεύθυνη- τις «αξιοζήλευτες» επιδόσεις των Ελλήνων μαθητών στον διεθνή διαγωνισμό της Πίζας…
Από την άλλη δε…
Την αποτελεσματική αναχαίτιση της παλαιότερης υβριδικής εισβολής στον Έβρο… Τον εξοπλισμό της χώρας με ό,τι πιο σύγχρονο διαθέτει η παγκόσμια πολεμική τεχνολογία… Την ακόμη πιο αποτελεσματική θωράκισή της με ένα πλέγμα πανίσχυρων διεθνών συμμαχιών… Παράλληλα, δε, τον έμφρονα πραγματισμό της (που επιστέφθηκε με τη δήλωση Μητσοτάκη για ενδεχόμενο «επώδυνων υποχωρήσεων», δήλωση προφανώς αποσκοπούσα στην προετοιμασία, για έναν λογικό συμβιβασμό κάποια στιγμή στο Αιγαίο, της εθνικής κοινής γνώμης…
Στοιχεία, όλα αυτά, τα οποία στον συνδυασμό τους επέτρεψαν την -από θέσεως ισχύος, αλλά και με νοοτροπία όχι ανελαστική- προσέγγιση με τον δύσκολο εξ Ανατολών γείτονα, που ίσως διασφαλίσει μια περίοδο σχέσεων καλής γειτονίας, άρα και απρόσκοπτης ανάπτυξης της εθνικής οικονομίας...
Τότε σε σχέση με τον σημερινό πρωθυπουργό φτάνει κανείς να αναρωτηθεί μήπως θα μπορούσε να έχει λεχθεί και να έχει ισχύ το ρηθέν από έναν πολιτικό του Μεσοπολέμου, τον Κωνσταντίνο Ζαβιτζιάνο, για τον πρωθυπουργικό πρόγονο Ελευθέριο Βενιζέλο: «Υπήρξε μέγας διπλωμάτης και μέτριος πολιτικός. Διέπραξε το ιστορικό λάθος το μέγα διπλωματικό έργο του να το στηρίξει στις πλάτες ενός μετρίου πολιτικού. Τις ιδικές του»…
Ο καθηγητής Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι συγγραφέας του έργου «Χωρίς Στέμμα, η Αβασίλευτη του Μεσοπολέμου», που κυκλοφορεί τις επόμενες ημέρες από τις εκδόσεις Πατάκη.
