Ενώ η δημοσκοπική καθήλωση του ΚΙΝΑΛ ενδιαφέρει μόνο τους ψηφοφόρους του, τα στελέχη και τους βουλευτές του, για την αντίστοιχη του ΣΥΡΙΖΑ, πλανιέται μια γενικότερη απορία στην πολιτική ζωή. Γιατί δεν ανακάμπτει ο ΣΥΡΙΖΑ;
Απορία που πηγάζει από μια μηχανιστική λογική η οποία θεωρεί δεδομένο ότι ένα κόμμα που ανήλθε στην εξουσία υπό ιδιαίτερες συνθήκες κοινωνικής αναστάτωσης, θα εγκατασταθεί στην θέση του εναλλακτικού πόλου εξουσίας.
Ως φορείς αυτής της σχεδόν… «μεταφυσικής» λογικής, δεν κατανοούν το βάλτωμα, και στρέφουν οφθαλμόν ελπίδας στον Τσίπρα, ζητώντας του να «πάρει πρωτοβουλίες», να «κάνει κάτι», ώστε το κόμμα να ξεφύγει από την μέγγενη και να εκτιναχθεί ξανά σε τροχιά εξουσίας.
Το πρόβλημα είναι ότι ακόμη και να δύναται «να κάνει κάτι», συνεπάγεται ένα βήμα το οποίο θα αφήσει πίσω του κομμάτια από τον νυν ΣΥΡΙΖΑ.
Το κόμμα π.χ. του ζητάει να επανέλθει στην ριζοσπαστικότητα του 2010-15. Θεωρεί ότι η εξουσία κατελήφθη επειδή οι λαϊκές μάζες είδαν το φως το αληθινόν, το εκ Μαρξ εκπορευόμενον.
Ακόμη αρνούνται να κατανοήσουν ότι η μεγάλη μάζα των ψηφοφόρων τους, μετά την απογοήτευση της και από το «λεφτά υπάρχουν» του Γιώργου, είδε στον Τσίπρα τον ηγέτη που θα τους απάλλασσε από τον δύστηνο ΕΝΦΙΑ, θα τους επανέφερε τις συντάξεις, και ου μην, με την «Σεισάχθεια» θα γλύτωναν δια παντός τον βραχνά των δανείων τους.
Οι Πασόκοι πάλι, θέλουν το κόμμα να μεταπλασθεί ως ένα νέο ΠΑΣΟΚ που θα συσπειρώσει όλη την Κεντροαριστερά. Αρκεί να αφήσει πίσω του τον κομματικό μηχανισμό με την ιδεοληπτική αριστεροσύνη. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που είχε πει η Τζάκρη για «αριστερίζουσες εκκρεμότητες» στον ΣΥΡΙΖΑ - όπου οι μουσαφίρηδες θα διώξουν τους «νοικοκυραίους».
Τέλος, οι «Γεφυραίοι» προσέτρεξαν στον ΣΥΡΙΖΑ, γοητευμένοι από την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών (διαχρονικό πάθος του ιδεοληπτικού «αντιεθνικισμού» τους).
Τόσο υψηλά έθεσαν την Συμφωνία που για χάρη της έσβησαν με σφουγγάρι τον λαϊκισμό, τη μισαλλοδοξία, τον ανερμάτιστο πολιτικό λόγο που εξέπεμπε ο ΣΥΡΙΖΑ, και ο οποίος λογικώς δεν αντιστοιχούσε στην «αβρότητα» των ιδεών τους.
Αυτή η συνθετότητα του ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να του προσπορίσει ένα συμπαγές και ιδεολογικά ομοιογενές, οπαδικό κοινό.
Ομοιογένεια υπάρχει στα οργανωμένα μέλη του, αλλά το μόνο που είναι ικανή να του εξασφαλίζει, είναι η είσοδος στη Βουλή με το αναιμικό 3-4%.
Οι «Γεφυραίοι», έχοντας ως προίκα την ιδιότητα του «αριστερού διανοούμενου» (η οποία φιλοτεχνήθηκε μέσα από τα βδελυρά «αστικά ΜΜΕ»), δεν έχουν προσωπικό εκλογικό ποσοστό να προσθέσουν στο ποσοστό του κόμματος. Η πορεία έδειξε ότι δεν του προσέδωσαν καν δυναμική.
Μένουν οι Πασόκοι. Δεν ήταν πρωτεύοντα στελέχη στο πρώην κόμμα τους και η εισπήδησή τους στο νέο πολιτικό σκαρί όταν το προηγούμενο έβαζε νερά, ήταν ωφελιμιστική, όχι ιδεολογική. Μεταπήδησαν στη νέα εξουσία προκειμένου να δρέψουν κοινοβουλευτική και επαγγελματική ασφάλεια (με εξαίρεση τον κ. Κοτσακά ο οποίος παρέμεινε στέλεχος μακράν της δημοσιότητας).
(Παρένθεση: Φυσικά το ίδιο μπορεί να ισχυριστεί κάποιος για τους Πασόκους που βρέθηκαν στη ΝΔ. Πλην ίσως Χρυσοχοΐδη δεν ήταν αυτό που λέμε «πρωτοκλασάτα στελέχη». Εκ του αποτελέσματος του έργου τους όμως, συμπεραίνεται ότι ο Μητσοτάκης ήξερε να διαλέγει).
Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι οι Πασόκοι του ΣΥΡΙΖΑ τον ξελάσπωσαν αρκετές φορές κατά την διάρκεια της διακυβέρνησής του. Εξ εμπειρίας, διοικούσαν υπουργεία και Οργανισμούς που τους ανατέθηκαν με διοικητική επάρκεια, την στιγμή που οι σύντροφοι κομματικοί σε αντίστοιχες θέσεις «είχαν πελαγώσει και δεν ήξεραν που παν τα τέσσερα», κατά την κοινή εσωτερική παραδοχή τότε στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ως εκ τούτου αδικήθηκαν από τους ακραιφνείς κομματικούς «αγωνιστές» των ολιγομελών και αναποτελεσματικών Οργανώσεων, οι οποίοι κατά τις πρόσφατες εσωτερικές εκλογές τους κράτησαν μακράν των κομματικών Οργάνων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, τέκνο της συγκυρίας, δεν μπορεί να ενοποιηθεί καθότι οι κουλτούρες στο εσωτερικό του είναι ανομοιογενείς έως αντιμαχόμενες. Και ο Τσίπρας δεν είναι ούτε Γεώργιος Παπανδρέου να ενοποιήσει τις σκόρπιες ομάδες και τα κομματίδια της Κεντροαριστεράς, ούτε Ανδρέας να γίνει η κεντρομόλος δύναμη έλξης του κεντροαριστερού ακροατηρίου. Η αντοχή του ΚΙΝΑΛ, το οποίο νόμισε ότι θα απορροφήσει, το αποδεικνύει.
Η πολιτική παιδεία του Αλέξη τον ωθούσε να καταγγέλλει, να αποσυνθέτει, να δαιμονοποιεί. Αυτό τελείωσε. Η ίδια παιδεία τον καθιστά αδύναμο να συνθέσει, να προσδώσει όραμα και να συνεγείρει. Φαίνεται ακόμη και από τα απλά: Δίκην τοπικού βουλευτή ή τομεάρχη, τσακώνεται με την Μενδώνη για τις διαδρομές της Ακρόπολης (για τις οποίες ουδεμία γνώση έχει), ή για τα… γλυπτά που κατά… παγκόσμια πρώτη, ανακάλυψε στον σταθμό του Μετρό στη Θεσσαλονίκη – σε εκείνο το Μετρό που είχε εγκαινιάσει μουσαμάδες!
Πάντως, δεν έχουν άλλον. Αυτός τους ανέδειξε, με αυτόν θα πορευτούν (κατά την ταπεινή μας γνώμη, εσαεί καθηλωμένοι). Έως ότου υπάρξει «κάτι άλλο» στην Κεντροαριστερά, που προς το παρόν δεν φαίνεται στον ορίζοντα.
