Ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι αυτός που είναι. Σε άλλους -τους περισσότερους- αρέσει, σε άλλους δεν αρέσει. Προσωπικά λέω τα καλύτερα λόγια για αυτόν. «Μα, υπερεκτίθεται και φθείρεται», είναι η σταθερή επωδός που ακούω. Τους απαντώ λέγοντας πως ο Άδωνις καθημερινά βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του πυρός, δίνοντας μάχες για την υπεράσπιση του κυβερνητικού έργου και του δικού του έργου.
Είναι απολύτως λογικό σε αυτήν την αδιάλειπτη προσπάθειά του να τραυματίζεται μερικές φορές. Ατσαλάκωτοι και άφθαρτοι στην πολιτική είναι μόνον οι κρυμμένοι. Αυτοί είναι λογικό να μην τραυματίζονται, διότι δε συμμετέχουν σε καμιά μάχη. Άκαπνοι και σιγουράντζες, μπερδεύουν τον δημόσιο λόγο με τις δημόσιες σχέσεις.
Το μεγαλύτερο προσόν του Αδώνιδος είναι οι ανυπόκριτη οικειότητα που εκπέμπει στην προσωπική επαφή. Και δεν αναφέρομαι στη συναναστροφές του με φίλους. Αναφέρομαι στο πώς αντιμετωπίζει αυτούς που διαμαρτύρονται, τους απέναντι. Τους πλησιάζει, τους μιλά και τους καλεί σε διάλογο. Γιατί έχει τέτοια ανοικτή συμπεριφορά; Διότι στη ζωή δεν του χαρίστηκε τίποτα, του έκαψαν οι αληταράδες καμιά δεκαριά φορές το βιβλιοπωλείο του, αγωνιστής στην πολιτική, δε φοβάται τη χειραψία, δε φοβάται τη συζήτηση γιατί έχει εμπιστοσύνη στα πιστεύω του και κυρίως στο έργο του.
Προχθές, στο Γενικό Νοσοκομείο Καρπενησίου, στον προαύλιο χώρο, τον περίμεναν οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ. Μέσα από αυτή την ομάδα ξεπετάχτηκε μια κυρία και του είπε αυθόρμητα: «είσαι πιο όμορφος από κοντά», ο Άδωνις της απάντησε πως «αυτό το σχόλιο αξίζει ένα φιλί» και έσκυψε, τη φίλησε και στη συνέχεια της είπε αυτό που αποτελεί τον τίτλο αυτού του άρθρου. Θυμάμαι, μια ανάλογη σκηνή, όταν στο προηγούμενο υπουργικό πόστο του, οι συνταξιούχοι, διαμαρτυρόμενοι, συγκεντρώθηκαν έξω από το υπουργείο του. Ο Άδωνις κατέβηκε, τους μίλησε και αυτοί άρχισαν να τον χειροκροτούν.
Πέραν της επικοινωνιακής πτυχής του προχθεσινού ασπασμού, υπάρχει και η πολιτική ουσία της δήλωσης «πως μπορούμε να τσακωνόμαστε, αλλά δεν είμαστε εχθροί». Δυστυχώς, η λαίλαπα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, πέραν όλων των άλλων δεινών, εισήγαγε και την εχθροπάθεια στην πολιτική μας ζωή. Χαρακτηριστική ήταν η κραυγή «θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν» και «ή εμείς ή αυτοί». Όταν η πολιτική αντιπαράθεση διεξάγεται με όρους καθεστωτικής αλλαγής, είναι μοιραίο ο αντίπαλος να αντιμετωπίζεται ως εχθρός. Και με τον εχθρό η συνύπαρξη είναι απαγορευτική. Υπάρχει χώρος μόνον για τον ένα. Έτσι η πολιτική μετατρέπεται σε πόλεμο. Αυτά τα ζήσαμε, δεν πρόκειται να τα ξεχάσουμε, μας τα θυμίζει και ο Τσίπρας με τα όσα λέει.
Αυτό το κλίμα έχει σπάσει με την πτώση και κυρίως με την ηθική κατάπτωση του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα πλέον, συζητούμε και δε μαλώνουμε. Διαφωνούμε, χωρίς να βριζόμαστε. Μπορεί μια πολιτική αντίπαλος ενός υπουργού να τον πλησιάσει και να του χαρίσει μια φιλοφρόνηση για να εισπράξει ένα φιλί. Αν θελήσουμε να μεγαλώσουμε την εικόνα του Καρπενησίου θα δούμε ότι κρύβει την ελπίδα για έναν άλλον πολιτικό πολιτισμό. Δε φτάσαμε ακόμα εκεί, αλλά υπάρχουν πλέον οι συνθήκες για να πορευτούμε προς τα εκεί.
