Τον κ. Δημήτρη Αντωνίου -πλέον πρώην διοικητικό υπάλληλο στο ΕΚΠΑ- τον γνωρίσαμε τον περασμένο Φεβρουάριο, όταν στάθηκε μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες και αποκάλυψε το ρόλο «κλειδί», που έπαιξε στο σαμποτάζ του σέρβερ προκειμένου να μη γίνουν οι εξετάσεις διαδικτυακά.
Η έμπρακτη συμπαράστασή του στους καταληψίες φοιτητές του Ιδρύματος, είχε δικαιολογηθεί από μέρους του ως συμβολή στον αγώνα ενάντια στο νομοσχέδιο για τα μη κρατικά πανεπιστήμια, που όπως έλεγε «ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΙΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ».
Στους μήνες που πέρασαν, οι αρμόδιες αρχές του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου της Αθήνας, κατέληξαν ότι ο συγκριμένος υπάλληλος προφανώς δεν είχε καταλάβει τόσα χρόνια ποια είναι η δουλειά του και για ποιο ακριβώς λόγο πληρώνεται από τους φορολογούμενους, και αποφάσισαν να μην υπογράψουν την ανανέωση της σύμβασής του.
Σύμβαση η οποία, επί 19 συναπτά χρόνια, ανανεώνονταν κανονικά καθώς ο υπάλληλος πιθανόν κρινόταν απαραίτητος για την καλή διοικητική λειτουργία του ΕΚΠΑ και όχι αναγκαίος ως «βοηθός καταληψιών».
Στην αναγγελία της απόφασης λύσης της σύμβασης, φοιτητές μαζί με το συνδικαλιστικό κίνημα – καθώς ο συμβασιούχος ήταν μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της Ομοσπονδίας Διοικητικού Προσωπικού Τριτοβάθμιας εκπαίδευσης - κατέφυγαν στα συνήθη μέσα για την προστασία του.
Γενική συνέλευση και μια… παράσταση διαμαρτυρίας μέσα στο γραφείο της αντιπρυτάνεως, όπου κάποιος κύριος, έχων το ρόλο του «εισαγγελέα έδρας» απέδωσε στην παρούσα διοίκηση του ΕΚΠΑ, χουντικά χαρακτηριστικά.
Και μπορεί να το διατύπωσε «καθηγητικά» λέγοντας «ο ρόλος της παρούσας διοίκησής σας δεν έχει καταγεγραμμένο προηγούμενο στη μεταπολιτευτική περίοδο», το νόημα ήταν καθαρό.
Εκτός κι αν ήθελε να πει, ότι κανείς ποτέ και για τίποτα δεν απολύθηκε από το Πανεπιστήμιο (το συγκεκριμένο και γενικώς) καθ΄ολη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης.
Όσοι τρούπωσαν έμειναν δια βίου.
Η είδηση που βγαίνει από το μπουκάρισμα, ή όπως το λένε εύσχημα οι συνδικαλιστές, από την «παράσταση διαμαρτυρίας», είναι ότι η κυρία αντιπρύτανης αντέδρασε στην «κακοποιητική» συμπεριφορά τους.
Έκανε, ότι δεν μπόρεσε να κάνει ο νεαρός υπάλληλος του αεροδρομίου Ελ. Βενιζέλος, όταν δέχθηκε την επίθεση από τον αγριεμένο πρώην υπουργό που απαιτούσε να μην κάνει τη δουλειά του.
Οι σύντροφοι - συνδικαλιστές ζητούσαν από την αντιπρύτανη Σοφία Παπαϊωάννου να μην κάνει τη δουλειά της.
Δουλειά της είναι να προασπίζει το συμφέρον του Πανεπιστημίου και κατ΄ επέκταση του δημοσίου, από έναν υπάλληλο που λειτούργησε ακραία και πολλαπλά σε βάρος και των δυο συμφερόντων.
Η φωνή «βγείτε από το γραφείο μου, ρε» - που ακούγεται στο βιντεάκι που κυκλοφόρησαν οι ίδιοι οι «παρεμβασίες», για να εκθέσουν την αντιπρύτανη – είναι ιαχή απελευθέρωσης.
Από την ομηρία της κορεκτίλας, που έχει επιβάλει στους πανεπιστημιακούς να υφίστανται πλήθος εξευτελισμών από τους επαγγελματίες «σαμποτέρ» του ελληνικού πανεπιστημίου, αμήχανοι και φοβισμένοι.
Ή να συνδιαλέγονται μαζί τους για να τους επιτρέπουν να αναπνέουν μέσα στο Πανεπιστήμιο. Για την προστασία της κ. Παπαϊωάννου από τα αντίποινα ελπίζω να φροντίσουν εκείνοι που πρέπει.
Η δε πέτρα του σκανδάλου, ο συμβασιούχος, χαρακτήρισε κατά παραγγελία τιμωρία την απόλυση του, προσθέτοντας πως «η ελαστική και επισφαλής σχέση εργασίας των συμβασιούχων εξυπηρετεί, ώστε να ασκείται τρομοκρατία και εκφοβισμός σε βάρος τους».
Είναι απορίας άξιο πως άντεξε επί 19 χρόνια τέτοιο «εκφοβισμό» και «τρομοκρατία» μέσα στην ασφάλεια των συμβάσεων που παρατείνονταν τουλάχιστον από το 2007.
Πρόκειται για το είδος εκείνο της τρομοκρατίας που δεν μπορεί να καταλάβει κανείς εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα ή άνθρωπος του μεροκάματου που έζησε μέσα στον εκφοβισμό της κρίσης.
