Μεγάλη εβδομάδα, κατανυκτική, αλλά η ξέφρενη επικαιρότητα δεν παρέχει σε όλους τον χρόνο να βυθιστούν στα διηγήματα του Παπαδιαμάντη για να μεταλάβουν την κατάνυξη των ημερών. Ωστόσο, αυτές οι μέρες κάπως γλυκαίνει το «εσωτερικό», όχι μόνο των πιστών αλλά και των απίστων.
Ναι, και των απίστων! Γιατί σε αυτό τον τόπο μεγαλώσαμε, είμαστε παιδιά της ίδιας κουλτούρας και της ίδιας θύμησης. Μεστώσαμε με τον πένθιμο ήχο της καμπάνας τη Μεγάλη Παρασκευή, και τον διονυσιακό θριαμβικό ήχο της καμπάνας και των βεγγαλικών της Ανάστασης. Άθεοι ή όχι, μετέχουμε των εθιμικών μας παραδόσεων, του επιταφίου, του σαγηνευτικού λυρισμού των εξαίσιων ύμνων «Ω γλυκύ μου έαρ… που έδυ σου το κάλλος;».
Κάποιοι ωστόσο δεν μετέχουν της ίδιας μυσταγωγικής ευφροσύνης, την οποία «μεταλαμβάνουν» ακόμη και οι -σοβαροί- κατά συνείδηση άθεοι. Για κάποιους η θρησκεία είναι πολιτικό διαβατήριο, ψηφοσυλλέκτης, ψηφοδέλτιο, σταυρός - όχι Χριστιανικός σταυρός. Σταυρός ψηφοθηρίας.
Κάποιοι που διακηρύσσουν ότι ακολουθούν την τυπολατρία του εκκλησιαστικού πρωτοκόλλου, ακόμη και αν πιστεύουν (δεν αμφισβητούμε την πίστη κανενός), τελικά εκμεταλλεύονται την πίστη των απλοϊκών πιστών, και την επενδύουν για εκλογική ρευστοποίηση.
Ο Νατσιός της Νίκης, των «Γερόντων» και των παρεκκλησιαστικών οργανώσεων, με αφορμή το ν/σ για την ισότητα στο γάμο, και με στοχοπροσήλωση στις ευρωεκλογές δήλωσε: «δεν μπορείς να πολεμάς την εκκλησία τέσσερα χρόνια και να την επισκέπτεσαι στις ευρωεκλογές».
Είχε δε το θράσος να αναφερθεί απαξιωτικά στην παρουσία του Πρωθυπουργού (όποιος και αν είναι), στη δοξολογία της Εβδομάδας των Παθών. Μια παρουσία που δικαιολογείται και εκ του πρωτοκόλλου.
Ποιος πολεμάει την εκκλησία; Ο Μητσοτάκης, φιλελεύθερος ων, δεν έθεσε θέμα διαχωρισμού κράτους - εκκλησίας. Ο Τσίπρας, αριστερός ριζοσπάστης κατά δήλωσιν, αποκεφάλισε από την υπουργία τον Νίκο Φίλη, χάριν Ιερώνυμου και του άλλου χριστιανέμπορου, του Καμμένου. Ο Κασσελάκης τη μια μιλάει για διακριτούς ρόλους και την άλλη για διαχωρισμό (αμφιβάλλουμε αν γνωρίζει τις έννοιες). Για να μην πάμε πιο παλιά, που ο ριζοσπάστης Αντρέας (σίγουρα κατά την κυβερνητική του θητεία πολύ πιο ριζοσπάστης από τον Τσίπρα) αποκεφάλισε τον αείμνηστο Αντώνη Τρίτση εξαιτίας της εκκλησιαστικής περιουσίας.
Ο έτερος χριστιανέμπορος Κυριάκος Βελόπουλος έδωσε έμμεσα σύνθημα να προπηλακίσουν τους βουλευτές που ψήφισαν υπέρ του νομοσχεδίου, «αγωνιώντας» προσχηματικά για τη σωματική τους ακεραιότητα:
«Παράκληση, παραίνεση, έκκληση στους βουλευτές που ψήφισαν το νόμο για τα ομόφυλα ζευγάρια, ότι καλό θα ήταν να μην πάνε στην εκκλησία, αφού το Πάσχα είναι ιερό για τους πιστούς. Επιμένω στην παραίνεση να μη διχάσουμε πάλι τους Έλληνες».
Αναγόρευσε δε εαυτόν και ως προστάτη των πολιτικών: «Προστατεύσω το πολιτικό προσωπικό της χώρας από παρόμοια συμπεριφορά … επειδή θα έχει πολύ κόσμο το Πάσχα και θα είναι και κάποιοι ακραίοι, να μην προκαλέσουμε περιστατικά που θα εκθέσουν την Εκκλησία και την πολιτική».
Στο όνομα του θεού της αγάπης που λέει ότι πιστεύει, αντί να απευθυνθεί στους «ακραίους» και να τους συνετίσει, να τους ζητήσει να δείξουν κατανόηση και να υπάρξει καταλλαγή, προειδοποίησε τους βουλευτές που ψήφισαν το νομοσχέδιο να μην παρουσιαστούν στις εκκλησίες!
Και φυσιολογικά ως παρότρυνση σε επεισόδια εξελήφθη, αφού αναγκάστηκε ο Αρχιεπίσκοπος να αναφερθεί ονομαστικά σε αυτόν: «Δεν κάνουμε ούτε αυτό που θα μας πει ο κ. Βελόπουλος ούτε αυτό που θα μας πει ο οποιοσδήποτε πολιτικός».
Κατά το κοινώς λεγόμενο η δήλωση Ιερώνυμου ήταν «άδειασμα» που δεν το περίμενε ο αλληλογράφος του Ιησού, ο οποίος στη συνέχεια, ολίγον ελισσόμενος, δήλωσε: «Κανένας πολιτικός δεν μπορεί να δώσει οδηγίες ούτε στον κλήρο, ούτε στην ιεραρχία. Όπως και η ιεραρχία δεν θα πρέπει να οδηγεί τους πιστούς σε συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους. Δυστυχώς, όμως, η δήλωση του Αρχιεπισκόπου εργαλειοποιείται προεκλογικά από τη ΝΔ και τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη».
Του στέρησε την εργαλειοποίηση της πίστης ο Αρχιεπίσκοπος. Αλλά και ο Μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος, ερωτηθείς, δήλωσε ότι θα δεχτεί στους κόλπους της Εκκλησίας όλο τον κόσμο και πιο συγκεκριμένα και αυτούς που ψήφισαν το νομοσχέδιο για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, αλλά και αυτούς που δεν το ψήφισαν.
Τόνισε: «Αλίμονο, ήδη δεχόμαστε όλους τους ανθρώπους πολλώ μάλλον τη Μεγάλη Εβδομάδα. Ο Χριστός, μας θέλει όλους, για εμάς σταυρώθηκε, για εμάς όλους αναστήθηκε. Και μας περιμένει να τον ακολουθήσουμε και να χαρούμε την Ανάστασή Του όλοι μαζί».
Και κατέληξε εγγίζοντας αυτό που προείπαμε: Την παράδοση: «Ξέρετε, νομίζω ότι η παράδοσή μας το διασώζει και ο πολιτισμός μας».
Ακριβώς, αυτή η παράδοση της γλυκύτητας, της κατανόησης, της αλληλεγγύης, της φιλαλληλίας, της συγχώρεσης (δεν αφορά τους ψηφίσαντες τον συγκεκριμένο γάμο), είναι η πεμπτουσία του Χριστιανισμού ως αιώνιο κήρυγμα. Κήρυγμα που απαξιώνουν οι χριστιανέμποροι, ρίχνοντάς στο τοις κυσίν των ψηφοθηρικών σκοπιμοτήτων.
