Είναι εκ πρώτης όψεως ακατανόητο ένας δικτάτορας να εξοντώνει έναν πολιτικό του αντίπαλο ο οποίος δεν έχει καμιά δυνατότητα να τον βλάψει και η φυσική του εξόντωση, με μια στοιχειώδη λογική ανάλυση, μόνον προβλήματα θα του δημιουργήσει. Είναι δεδομένο ότι στις εκλογές στη Ρωσία, ο Βλαντιμίρ Πούτιν, θα λάβει ό, τι ποσοστό θέλει.
Κανένας δε μπορεί να ελέγξει το αδιάβλητο της διαδικασίας και αν κάποια οργάνωση το επιχειρήσει, θα τη θέσουν εκτός νόμου. Συνεπώς, όσοι συνδυάζουν τον θάνατο του Ναβάλνι με τις επικείμενες εκλογές δε μπορούν να αιτιολογήσουν με λογικά επιχειρήματα την ερμηνεία τους.
Για να κατανοήσουμε το πώς λειτουργούν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα - είχαν προηγηθεί δολοφονίες και περίεργοι θάνατοι και άλλων αντιπολιτευόμενων στον Πούτιν - θα πρέπει να έχουμε πάντα υπ΄όψη πως σε αυτά η παραμικρή ρωγμή μπορεί να μετατραπεί σε ένα μεγάλο ρήγμα. Τα καθεστώτα που δεν έχουν θεσμικές δικλίδες ασφαλείας τις αντικαθιστούν με την άσκηση στυγνής βίας, μέχρι φυσικής εξοντώσεως. Όταν δεν υπάρχουν αυτές οι δικλίδες οι κρίσεις δεν εκτονώνονται και η πίεση συσσωρεύεται. Συνεπώς, μια λύση υπάρχει. Η προληπτική αποτροπή των κρίσεων. Πώς επιτυγχάνεται αυτό; Με τις φυλακίσεις και τις δολοφονίες όλων όσοι το καθεστώς εκτιμά πως το απειλούν.
Ο Ναβάλνι, φυλακισμένος 1.600 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Μόσχας, σε σωφρονιστική αποικία, αποτελούσε απειλή για τον Πούτιν; Ουδείς ασχολείτο μαζί του. Δεν είχε καμιά δυνατότητα να επηρεάσει τις προσεχείς εκλογές. Όμως αυτά τα καθεστώτα έχουν τη δική τους λογική, που δεν υπακούει στην κλασική ανάλυση κόστος/όφελος. Η λογική τους υπαγορεύεται από την ανασφάλεια που είναι κρυμμένη μέσα στους άκαμπτους αρμούς μιας ολοκληρωτικής εξουσίας. Ο Ναβάλνι, όπως πιο μπροστά και ο Νεμτσόφ, και η Πολιτκόφσκαγια και τόσοι άλλοι Ρώσοι αντικαθεστωτικοί, δολοφονήθηκαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο όχι γιατί απειλούσαν το ολοκληρωτικό καθεστώς Πούτιν, αλλά διότι η παρουσία τους και μόνο δεν ήταν ανεκτή. Δεν έπρεπε να υπάρχουν. Αποτελούσαν ένα λάθος. Τόσο απλά.
Συγχρόνως, αυτές οι απροκάλυπτες δολοφονίες, στέλνουν ένα μήνυμα στους επίδοξους αντιπολιτευόμενους για το ποια τύχη τους περιμένει. Ούτως ή άλλως τον Πούτιν η διεθνής κατακραυγή δεν τον ενδιαφέρει καθόλου. Στις 23 Φεβρουαρίου 2022, με την εισβολή στην Ουκρανία, διέβη τον Ρουβίκονα και διέρρηξε τις σχέσεις του με τον πολιτισμένο κόσμο. Είναι απέναντι. Το αυτί του δικτάτορα δεν ιδρώνει με τις διαμαρτυρίες και τις διαδηλώσεις στη Δύση επειδή «εξαφάνισε» με το σύνδρομο του αιφνίδιου θανάτου ακόμα έναν αντιφρονούντα. Απλώς φέρνει σε δύσκολη θέση όλες τις ρωσόφιλες πολιτικές δυνάμεις που φωλιάζουν στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Μικρό το κακό. Η Δύση εύκολα ξεχνά. Άλλωστε τα ρωσικά δίκτυα είναι πανίσχυρα σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Συμπερασματικά: Με το σύνδρομο του αιφνίδιου θανάτου του Ναβάλνι, η Δύση και κυρίως οι ΗΠΑ οφείλουν να αντιληφθούν, έστω την τελευταία στιγμή, το τι διακυβεύεται στην Ουκρανία. Νεμτσόφ, Λιτβινένκο, Πολιτκόφσκαγια, Ναβάλνι και εισβολή στην Ουκρανία είναι τα παζλ που συνθέτουν την εικόνα ενός νέου imperium. Toυ σοβιετικού, στη σύγχρονη εκδοχή του Πούτιν.
