Δεν έχει σημασία μόνο τι λέει κάποιος. Έχει σημασία και ποιος το λέει, αν στην πορεία του ήταν συνεπής με αυτά που λέει.
Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν… συγκινητικός στις αγωνίες του κατά την ομιλία του στο ομώνυμο Ινστιτούτο που ίδρυσε για να πραγματοποιήσει το rebranding.
Ο ανήξερος πρωθυπουργός κατά τη φρικαλέα νύχτα του Ματιού, ο πρωθυπουργός που επιχείρησε να εξοντώσει ηθικά δέκα πολιτικούς αντιπάλους με την αήθη μεθόδευση της Νοβαρτις, ο πρωθυπουργός του Ινστιτούτου της Φλωρεντίας όπου επιχείρησε να πλήξει αυταρχικά τον αριθμό και την ελευθερία των ΜΜΕ, ο πρωθυπουργός του τσαλαπατημένου δημοψηφίσματος, δήλωσε:
«Στις ημέρες μας η δημοκρατία δεν καταλύεται με πραξικοπήματα, υπονομεύεται με νέους τρόπους», όπως ας πούμε «με αυταρχικές πρακτικές».
Αυτά λέει επίσης ο Πρωθυπουργός των προληπτικών συλλήψεων για τις Πρέσπες, και των δηλώσεων της υπουργού Γεροβασίλη ότι η κυβέρνηση δικαιούται να υποδεικνύει στα κανάλια τις ειδήσεις!
Παράλληλα συνέχισε (και εκ της θέσεώς του επέτεινε τη σχετική φιλολογία), ότι κατά την κυβέρνηση «Το έγκλημα έπρεπε να ξεχαστεί Γι’ αυτό οι μπουλντόζες έλαβαν εντολή να μπαζώσουν το επόμενο κιόλας πρωινό. Για να θάψουν το έγκλημα, για να ξεχαστεί. Μπάζωσαν με ψέματα και fake news τον δρόμο για τις εκλογές».
Παράλληλα χαρακτήρισε τον υποψήφιο ΠτΔ Κώστα Τασούλα ως «πρόεδρο επιστάτη της κυβερνητικής πλειοψηφία». Και το έκανε μια ημέρα μετά αφότου η Γεροβασίλη είχε αποκαλύψει ότι ήταν εις γνώσιν του ΣΥΡΙΖΑ το συμπληρωματικό έγγραφο που με ασυγχώρητη καθυστέρηση ανακάλυψε το ληθαργικό ΠΑΣΟΚ.
Η κυβέρνηση εξέπληξε δυσάρεστα με τη φοβική αντιμετώπιση και με κινήσεις που απέπνεαν παλαιοκομματική κουτοπονηριά. Και την επέτεινε με την αυταρχική διαχείριση της εξεταστικής επιτροπής, που ο πρωθυπουργός κατόπιν εορτής, αναγνώρισε ως «όχι και η καλύτερη στιγμή».
Έτσι έδωσε και την εντύπωση για προσπάθεια συγκάλυψης, στρώνοντας τον δρόμο της σχετικής κατηγορίας από την αντιπολίτευση. Κι εδώ έγκειται η στρεβλή συμπεριφορά της αντιπολίτευσης που δεν βοηθά, για να μην πούμε πλήττει, τους θεσμούς και τη δημοκρατία.
Χρέος της αντιπολίτευσης είναι να απαιτεί να χυθεί άπλετο φως την υπόθεση. Μόνο που αυτή η τραγωδία έχει και αίτιά της. Στην δημόσια συζήτηση έχουν εξαφανιστεί εντελώς οι σταθμάρχες, ο έλεγχος που υφίσταντο, ο ρόλος της ΡΑΣ (Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμων), γιατί π.χ. ενέκρινε την τοποθέτηση του μοιραίου αρχάριου, οι ευθύνες για την καθυστέρηση της περίφημης σύμβασης 717, κ.α.
Προς το παρόν όλη η συζήτηση επικεντρώνεται στο «Μετά» του δυστυχήματος. Και συνοδεύεται από τη καταγγελία της συγκάλυψης. Άρα τα κόμματα έχουν αποφασίσει τους ενόχους, ερήμην του επικείμενου δικαστηρίου και ερήμην του δικαστή που ερευνά επί δύο χρόνια την υπόθεση.
Δε θα μας απασχολούσε και δε θα γράφαμε αυτό το κείμενο εάν η δηλητηριώδης αντιπολιτευτική καταγγελία δε λειτουργούσε ως ενισχυτής του περιρρέοντος αντισυστημισμού, ο οποίος αποδείχτηκε και στη συγκεκριμένη εκδήλωση του Ινστιτούτου Τσίπρα.
Σύμφωνα με έρευνα της Metron Analysis που παρουσιάστηκε, πάνω από 7 στους 10 πολίτες πιστεύουν ότι υπάρχει συγκάλυψη ευθυνών στην υπόθεση των Τεμπών. Και αυτό είναι το λιγότερο.
Σημαντικό είναι ότι το σύστημα απονομής δικαιοσύνης συγκεντρώνει επίσης χαμηλές αξιολογήσεις ως προς την αμεροληψία του, στο πλαίσιο της χαμηλής εμπιστοσύνης προς Θεσμούς και Κράτος Δικαίου.
Οι πολίτες που συμμετείχαν στην έρευνα κρίνουν κατά 91% ότι η Δικαιοσύνη είναι αργή (σωστό, βγαίνει από την εμπειρία) αλλά από το 79% και ως πολιτικά ελεγχόμενη, ενώ μόνο το 27% τη θεωρεί ανεξάρτητη. Επίσης, το 71% των πολιτών απαντά ότι η Δικαιοσύνη χειρίζεται τις σημαντικές υποθέσεις «με ανεπάρκεια».
Ιδιαίτερα χαμηλή είναι και η εμπιστοσύνη στο κοινοβούλιο (13%) και μόλις 6% στα πολιτικά κόμματα. Το τελευταίο εύρημα είναι συνταρακτικό, αλλά τα κόμματα αδυνατούν να το κατανοήσουν, και εξακολουθούν να αυτοχειριάζονται και να αυτοϋπονομεύονται με κεκτημένες χρόνιες μικροπολιτικές συμπεριφορές.
Τα κόμματα είναι ο συλλογικός φορέας που από την ιδιοσυστασία και την υπαρξιακή τους αιτία, στόχο έχουν την κατάληψη της εξουσία, και κατά συνέπεια τη διαχείριση της ζωής των πολιτών.
Με το 79% να πιστεύει ότι η Δικαιοσύνη είναι πολιτικά ελεγχόμενη (πίστη που τα κόμματα με τις καταγγελίες εκ των πραγμάτων επιτείνουν) και με μόνο το 6% να πιστεύει σε αυτά, ποια κοινωνία ελπίζουν να διοικήσουν; Με ποιους ρυθμιστικούς κανόνες, τους οποίους τώρα καταπατούν, χωρίς να βλέπουν ότι
τους αφαιρούν αξιοπιστία; Δεν περιμένουν, όχι τη δίκη, αλλά έστω το πόρισμα του δικαστή.
Με τέτοιες ανώριμες συμπεριφορές, ευτυχώς που δεν υπάρχει στη χώρα μας κάποιο χαρισματικό αντίγραφο του Τραμπ…
