Του Σάκη Μουμτζή
Νομίζω πως το πολιτικό κλίμα που ζούμε θυμίζει ποδοσφαιρικό αγώνα που το αποτέλεσμα του έχει κριθεί και όλοι περιμένουν τον διαιτητή να σφυρίξει την λήξη του αγώνα.
Οι ηττημένοι φοβούνται μήπως στα τελευταία λεπτά η βαριά ήττα τους μετατραπεί σε διασυρμό και οι νικητές, με πασίτσες στο κέντρο του γηπέδου, κάνουν συντήρηση δυνάμεων.
Βέβαια, άμα «καθήσει» η φάση μπορεί να ρίξουν στις καθυστερήσεις του αγώνα ακόμα ένα γκολάκι. Έτσι για ενθύμιο.
Σήμερα βλέπουμε πως κανένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και το πιο αισιόδοξο, δεν συζητεί για νίκη του κόμματος του. Μάλιστα, κάποιοι ασχολούνται με τους πρώτους έξι μήνες της διακυβέρνησης Μητσοτάκη ενώ κάποιοι άλλοι, μη τηρώντας καν τα προσχήματα, συζητούν για την σύνθεση της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας.
Φυσικά, ένα τέτοιο κλίμα γενικευμένης ηττοπάθειας θα δώσει διαστάσεις συντριβής στην ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Όταν ένα κόμμα, 15 ημέρες πριν από τις εκλογές, εγκαταλείπει τον αγώνα, αποθαρρύνει τους εναπομείναντες οπαδούς του και στέλνει τους αναποφάσιστους ψηφοφόρους κατευθείαν στον νικητή.
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει περιπέσει σε αυτό το νοσηρό κλίμα της παραίτησης; Γιατί εξέλιπε η αγωνιστικότητα που πάντα χαρακτήριζε την Αριστερά;
Δύο είναι οι λόγοι:
1.Ο Κ.Μητσοτάκης κατόρθωσε και έδωσε στις ευρωεκλογές και στις περιφερειακές εκλογές, ευθύς εξ αρχής, χαρακτήρα δημοψηφίσματος. Δεν άλλαξε καθ΄οδόν την στρατηγική του. Χωρίς ταλαντεύσεις επέβαλε την ατζέντα του.
Απεναντίας ο Α.Τσίπρας, χωρίς σταθερό προσανατολισμό, τελικά αναγκάσθηκε να αποδεχθεί τον δημοψηφισματικό χαρακτήρα των εκλογών της 26ης Μαϊου.
Δηλαδή αποδέχθηκε στις εκλογές της 26ης Μαϊου να τεθεί στην κρίση των πολιτών το συνολικό κυβερνητικό έργο. Μάλλον δεν είχε επαφή με το περιβάλλον, αν πίστεψε πως η πλειοψηφία των πολιτών ήταν ικανοποιημένη από τις επιδόσεις της κυβέρνησης του.
2.Πάντα ο πρωθυπουργός υποτιμούσε τον Κ.Μητσοτάκη. Πάντα είχε μιαν ανεξήγητη αίσθηση υπεροχής που φαινόταν τόσο στις συζητήσεις στην Βουλή, όσο και στο κλίμα που καλλιεργούσαν οι συνεργάτες του. «Ο Τσίπρας δεν χάνει από τον Κούλη».
Έτσι, προέκυψε ένα σοβαρό πρόβλημα στον ΣΥΡΙΖΑ. «Και τώρα τι γίνεται που χάσαμε πανηγυρικά από τον Κούλη;» Απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν υπάρχει. Με σπασμένα τα φτερά, χωρίς αυτοπεποίθηση, μέσα σε κλίμα γενικευμένης ηττοπάθειας, βαδίζουν προς την 7η Ιουλίου.
Τώρα πλέον δεν μπορούν να επικαλούνται και τις «συνωμοσίες των δημοσκόπων» καθώς: πρώτον, επιβεβαιώθηκαν οι εκτιμήσεις τους και δεύτερον, δεν μιλούμε πλέον με δημοσκοπικά ευρήματα, αλλά με πολύ συγκεκριμένα εκλογικά αποτελέσματα.
Παρόμοιο κλίμα παραίτησης θυμάμαι μόνον στις εκλογές του 2009, όταν ο Κ.Καραμανλής προσέφυγε στις κάλπες για να παραδώσει την διακυβέρνηση του τόπου στον Γ.Α.Παπανδρέου. Και τότε ουδείς είχε αμφιβολία για τον νικητή.
Δεν γνωρίζω αν αυτό το κλίμα θα δημιουργήσει στην Νέα Δημοκρατία μιαν επανάπαυση και έναν εφησυχασμό, βοηθούσης και της θερινής ραστώνης. Πάντως, μέχρι στιγμής δεν έχουν παρατηρηθεί παρόμοια φαινόμενα, καθώς μπορεί η νίκη να είναι βεβαία, αλλά δεν είναι καθόλου βεβαία η αυτοδυναμία. Είναι προς κατάκτηση.
Η λευκή πετσέτα του Αλέξη δεν είναι αρκετή.
