Επικός ο Νίκος Ανδρουλάκης, δήλωσε στη Βουλή «Με φόρα θα έρθει το ΠΑΣΟΚ για να λυτρώσει τον λαό από την κυβέρνηση της ΝΔ».
Μόνο που η επικότητα μπορεί να μεταβληθεί σε γραφικότητα, και αντί για επίδειξη θάρρους, βεβαιότητας, και ορμητικής επέλασης, να καταντήσει φυρό σλόγκαν ευθυμίας.
Το έπαθε η Πόπη Τσαπανίδου, με την περίφημη παρότρυνση προς τον Αλέξη Τσίπρα, «Πρόεδρε έλα με φόρα». Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ανεβάσει τα ποσοστά του, η Πόπη θα ήταν εξάγγελος της νίκης. Αλλά επειδή ο πρόεδρος ήρθε με φόρα από το 31,53% στο 17,8%, η προτροπή έγινε ειρωνική αναφορά.
Το πάθημα των άλλων δεν έγινε μάθημα για τον Νίκο. Το ΠΑΣΟΚ ανακάμπτει, αλλά τίποτα δεν δείχνει ότι έρχεται με φόρα. Πολύ περισσότερο αν συνυπολογιστούν οι καιροί:
Η ΝΔ έχασε τα δάνεια ποσοστά του αντι- ΣΥΡΙΖΑ μετώπου αλλά δεν τη βλέπουμε να καταρρέει. Διατηρεί σταθερά την εκλογική της βάση, πέριξ του 30%, τρία χρόνια πριν από την τυπική ημερομηνία των εκλογών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λαμβάνει αυτό που του αρμόζει. Ένα αν-ιδεολογικό τσούρμο, με αρματωσιά απλοϊκών συνθημάτων και τροφοδότης έντονου κοινωνικού μίσους, διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη.
Και παρόλα αυτά, το ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί, με ρυθμό χελώνας, να τσιμπάει ποσοστά. Που σημαίνει ότι δεν έρχεται με φόρα και δεν ενθουσιάζει. Αλλά δεν φταίει το ίδιο γι’ αυτό, ούτε καν η μουντή προσωπικότητα του Νίκου. Απλώς άλλαξαν οι καιροί. Ο παραληρηματικός ενθουσιασμός που ενέπνευσε ο Τσίπρας έγινε στάχτη.
Το ενθουσιώδες πλήθος, στην πλειοψηφία του, ένιωσε ως προδοσία την υποταγή του Αλέξη στη ρεαλιστική αναγκαιότητα, και δεν διατίθεται να επενδύσει ενθουσιασμό στις υποσχέσεις των πολιτικών. Απλώς εναποθέτει την ελπίδα του στην προγραμματική τους πρόταση και την εγγύηση - όχι την εγγύτητα - που αποπνέουν.
Αυτό, αρέσει δεν αρέσει, εκτίμησε στον Μητσοτάκη. Ένιωσε ότι θα βρει ασφάλεια στην καθημερινότητά του, χωρίς υψηλές ιαχές, βροντώδεις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, μάχες, που κατέληγαν σε συλλογικές κοινωνικές ήττες. Αυτή την εμπιστοσύνη πρέπει να εμπνεύσει ο Ανδρουλάκης, και ως τώρα, αν και είναι μικρός ο χρόνος της νέας θητείας του, δεν δείχνει να το κατορθώνει.
Τι σημαίνει «για να λυτρώσει τον λαό από την κυβέρνηση της ΝΔ»; Ήρθε με τανκς η ΝΔ και επέβαλε την εξουσία της στον λαό; Ο λαός δεν τη διατήρησε στην εξουσία διά της ψήφου του; Εκτός αν υιοθετεί κάποια ψεκασμένη θεωρία περί εκλογικής νοθείας.
Ακόμη και αν υποθέταμε ότι ο Μητσοτάκης κορόιδεψε το λαό, το κόστος θα είχε καταλογισθεί στην πρώτη τετραετία, όπως το έκανε και στην περίπτωση Τσίπρα, που μετά την τετραετία, του έδειξε την πόρτα εξόδου. Ο λαός, όμως, τον επανεξέλεξε τον Κυριάκο, έστω και ως λύση ανάγκης (για να κάνουμε το χατίρι του Νίκου). Εφόσον ούτως ή άλλως ήταν επιλογή του λαού, με ποιον τρόπο ο Νίκος θα «λυτρώσει» αυτόν τον λαό από τις δικές του αποφάσεις;
Ο Ανδρουλάκης, στην προηγούμενη θητεία του, ασχολήθηκε μονοθεματικά με την παρακολούθησή του. Αποτέλεσμα ήταν να μην τον γνωρίσουμε επαρκώς, να είναι δύσκολη η αξιολόγησή του σε θέματα πολιτικής ωριμότητας, μόρφωσης, εμπειρίας, κουλτούρας.
Ενδεχομένως, αυτά τα «ηρωικά» περί λύτρωσης του λαού ή περί «πόρτας εξόδου στη ΝΔ» να μην τον αντιπροσωπεύουν (λέμε.). Να τα πετάει επειδή αποσκοπεί να επαναέλξει την απολεσθείσα κοινωνική βάση του αυριανικού ΠΑΣΟΚ που μετακόμισε στον ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως, το ΠΑΣΟΚ, το εύρος της κεντροαριστερής βάσης που το διατήρησε εν ζωή, έχει σοβαρό κόσμο στις τάξεις του. Και δεν είναι πρόσφορος να «καταπιεί» λαϊκίστικες ιαχές περί «λύτρωσης» από μια κυβέρνηση που εξέλεξε δις ο ίδιος ο λαός.
Επί του πρακτέου: Είχε, για παράδειγμα, δίκιο το ΠΑΣΟΚ στο θέμα των προσλήψεων, όπου διδόταν μεγάλο ποσοστό μορίων στην εντοπιότητα των προσλήψεων, έναντι των ουσιαστικών μορφωτικών κριτηρίων. Το έχασε, όμως, πλήρως, όταν για να δηλώσει αντίθεση, καταψήφισε, επί της αρχής, το νομοσχέδιο. Έτσι, χάνει τις εντυπώσεις και προβληματίζει τον σοβαρό δικό του κόσμο.
Αν συνεχίσει, σαφώς θα προσελκύσει χουλιγκάνους από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θα στείλει δικούς του σοβαρούς ψηφοφόρους στον Μητσοτάκη...
