Του Γιάννη Σιδέρη
Κάθε επέτειος είθισται να τιμάται με «δεκάρικους», και σε έναν τέτοιο επιδόθηκε ο πρωθυπουργός, με το άρθρο του στην Αυγή. Μόνο που οι «δεκάρικοι» - παραδοσιακά πληκτικοί, καθότι αναμενόμενοι στην μεγαλόσχημη κενότητά τους - γίνονται εθιμικά ανεκτοί επειδή τα γεγονότα έχουν προ πολλού παρέλθει, δεν γεννούν πάθη, και τις επιπτώσεις τους τις έχει σκεπάσει η σκόνη του χρόνου.
Αντιθέτως όταν αναφέρονται σε τρέχοντα χρόνο με τις πληγές των γεγονότων ανοιχτές, εξοργίζουν ή ενίοτε προκαλούν θυμηδία. Ο πρωθυπουργός μετά από διαδοχικές ήττες στη διαπραγμάτευση, που κατέληξαν στην ολοκληρωτική για το κόμμα του ήττα, την υπογραφή του δικού του μνημονίου, εξακολουθεί να επαίρεται ότι «είχαμε την συνείδηση ότι ο αγώνας που ξεκινήσαμε στην Ελλάδα ήταν ένας αγώνας για ολόκληρη την Ευρώπη». Και πιο κάτω, «Η Ελλάδα θα κάνει το μεγάλο άλμα προς τα εμπρός. Θα κερδίσει τη μάχη δημοκρατίας, της ανασυγκρότησης, της κοινωνική δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης, ανοίγοντας τον δρόμο αυτόν σε ολόκληρη την Ευρώπη» - αυτή τη φορά έδειξε μετριοφροσύνη, δεν είπε και για ολόκληρο τον πλανήτη, όπως είχε πει στους καιρούς της αντιπολίτευσης
Προφανώς και τα πίστευε ο κ. Τσίπρας αυτά. Η Αριστερά ούτως ή άλλως διέπεται από την μεσσιανική θεολογία ότι προόρισται να σώσει την ανθρωπότητα. Έτσι και ο πρωθυπουργός θα απελευθέρωνε τις μάζες των καταπιεσμένων ευρωπαίων εργαζομένων, οι οποίες θα εν μία φωνή θα πίεζαν τις κυβερνήσεις τους υπέρ των ελληνικών δικαίων, ενώ πάντα με την δυναμική παρέμβαση της Αριστεράς η Ευρώπη θ' άλλαζε νοοτροπία, δομές, κανονισμούς, συγκρότηση, προσανατολισμό, ηγεσίες.
Το εντυπωσιακό είναι ότι δεν υπάρχει υπόνοια αυτοκριτικής στο κείμενο για τους μήνες της ήττας, των διαψεύσεων που οδήγησαν στο τρίτο μνημόνιο! Τέτοιο κενό είναι αξιομνημόνευτο και δείχνει αδιαφορία και περιφρόνηση προς εκείνους που απευθύνεται.
Π.χ. «λειτουργώντας πάντα υπέρ των ευάλωτων και των πιο αδύναμων», λέει για τους οποίος δεν έκανε τίποτα ή έκανε πολύ λιγότερα απ΄ ότι οι Σαμαροβενιζέλοι , με το τετραπλάσιο του «τσιπρικού» κοινωνικού επιδόματος. Η ζημιά στην οικονομία μπορεί να φτάνει και τα 80 δις: α) δεν ήθελαν τα λεφτά του ΤΧΣ και τα έστειλαν πίσω, β) με τη γελοία διαπραγμάτευση του Γιάνη), με την αστειότητα της αντίστασης στις ιδιωτικοποιήσεις που απλώς τις έκαναν με χρονοκαθυστέρηση, με το αντιαναπτυξιακό πνεύμα του τους διακατείχε. Όσο για την πάταξη της διαφθοράς, ακόμη λίστες μαζεύει. Με όσα έταζε θα έπρεπε ήδη να έχει υπάρχει κοσμογονία
(Για το υπόλοιπο του πρωθυπουργικού μηνύματος δεν υπάρχει χρεία αναφοράς. Αστάθμητος παράγοντας είναι μόνο η κοινωνία. Από πλευράς κυβέρνησης πιστωτών, θα γίνουν αμοιβαίες υποχωρήσεις. Εφόσον περάσει το ασφαλιστικό, τα υπόλοιπα μέτρα θα τραβηχτούν πιο πίσω, θα συγκροτηθεί το μεγάλο ταμείο ιδιωτικοποιήσεων, η αξιολόγηση θα γίνει, τα 5,7 δις θα έρθουν, η συζήτηση για το χρέος θα αρχίσει. Όλα μίζερα, όλα στο όριο του χρόνου και στο ακραίως κατώτατο επίπεδο δημιουργικού αποτελεσματικότητας).
Ο Βούτσης
Αντιθέτως πρόσβαρη πολιτικά είναι η συνέντευξη του κ. Βούτση στην «Καθημερινή». Ο Πρόεδρος της Βουλής κάνει αξιέπαινη αυτοκριτική λέγοντας «φλερτάραμε με πολλές αυταπάτες ως απεδείχθησαν, για Κινέζους, για Ρώσους, για Ντράγκι, για το μέτωπο του Νότου, που έρχεται αλλά καθυστερημένα».
Προς - προσωπική - τιμή του αυτό. Ωστόσο όσοι τους έλεγαν ότι αυτά που σήμερα ο ίδιος ορίζει ως αυταπάτες, ήταν αυταπάτες, ήταν μια φενάκη που δεν ταίριαζε σε ανθρώπους που έχουν περάσει την εφηβεία, τους χαρακτήριζαν προδότες και γερμανοτσολιάδες.
Η στήλη επιμένει στην υπενθύμιση των όρων γιατί αυτοί πόλωσαν και διαίρεσαν την κοινωνία, ανέσυραν μισερές εποχές και δημιούργησαν ρηγμάτωση με ευρέα τμήματα της - τμήματα τα οποία θα ήταν εν δυνάμει φίλιες δυνάμεις στον ΣΥΡΙΖΑ, τώρα και στο μέλλον…
