Σήμερα το βράδυ θα βγει λευκός καπνός από την Κουμουνδούρου. Ο νέος πρόεδρος θα εισπράξει τα επινίκια, οι οπαδοί του θα επιδοθούν σε δοξαστικές επινίκιες ιαχές, θα παιανίσουν για μια νέα νικηφόρα πορεία, αλλά το κόμμα που ήξεραν, το κόμμα της νικηφόρου δεκαετούς πορείας, ετελεύτησε τον βίον του.
Το σπέρμα της μελλοντικής αποδιάρθρωσης είχε εμφυτευθεί και κυοφορήσει από παλιά. Από τον καιρό των πλατειών, όπου η συμμαχία με τον διάβολο (κατά την προτροπή Λένιν) εξελήφθη ως νομιμοποιητικό στοιχείο της σύμπλευσης με τους Καμμένους. Και έκτοτε άρχισε η αποϊδεολογικοποίηση, η αποπολιτικοποίηση και η αποσάρθρωση.
Ο Κασσελάκης είναι το σύμπτωμα και όχι η αιτία της ιδεολογικής κατάρρευσης. Ανήκει βεβαίως στον κλάδο των πολιτικών επιστημόνων η ακριβής ακτινογραφία της μετάλλαξης ενός κόμματος, που από ανανεωτική Αριστερά μεταπλάστηκε σε ριζοσπαστική, και στη συνέχεια σε ένα συμπίλημα εχθροπάθειας, ανορθολογισμού, τοξικότητας, και πολιτικής αταξικότητας.
Το έχουν εντοπίσει αρκετοί προ ημών. Από την αντίθεση στον καπιταλισμό και τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση (για την οποία έκαναν αγωνιστικό τουρισμό στις Γένοβες και τις Πράγες ο Τσίπρας και οι σύντροφοί του – και τα θεωρούσαν γαλόνια αριστερής επίδειξης), κατάντησαν να υιοθετήσουν τον στείρο αντι-δεξιϊσμό της Αυριανής, και στην συνέχεια επιδόθηκαν σε έναν άλογο - τοτεμικού τύπου- αντιμητσοτακισμό.
Στο καθεστώς πλήρους πολιτικού εκφυλισμού και εκπεσμού, θεωρούσαν ότι το να βρίζουν τον Μητσοτάκη ήταν επιβεβαίωση της αριστεροσύνης τους! (και η πλάκα είναι ότι το περίφημο σύνθημα «Μητσοτάκη γ@@σαι» το απέσυραν άρον άρον αυτοί που κυρίως το επαναλάμβαναν στα σόσιαλ μίντια!).
Η εξαχρείωση που εκδηλώθηκε κατά την εσωκομματική περίοδο δεν εντάσσεται στην εύκολη δικαιολογητική εξήγηση ότι «άναψαν τα αίματα», και ότι αυτά συμβαίνουν στις εσωκομματικές αναμετρήσεις. Δεν συνέβησαν αυτά στη ΝΔ με την εκλογή Μητσοτάκη, ούτε στην εσωκομματική διαμάχη του ΠΑΣΟΚ.
Υπήρξαν κόντρες, διαβολές, αντιθέσεις, υπονομεύσεις, αλλά λίγο πολύ ήταν πολιτικές. Ναι, υπήρξε και ο Ρέλλος που πέταξε καφέ στον Βενιζέλο έξω από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, αλλά ήταν μια ιδιάζουσα μεμονωμένη χουλιγκανική περίπτωση, που καταδικάστηκε από όλες τις πτέρυγες. Δεν υπήρξε το υπαρξιακό μίσος που εκδηλώθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ.
Αντιμαχόμενοι είναι οι παλιοί κομματικοί, που τώρα εξ ανάγκης στοιχίζονται πίσω από την Αχτσιόγλου, και οι νέας σοδειάς Συριζαίοι που προσέγγισαν τον Αλέξη της κυβερνητικής θητείας και με όρους προσωπολατρίας.
Αυτή η προσωπολατρία διοχετεύτηκε και στον Κασσελάκη. Όχι μόνο επειδή κυκλοφόρησε υποδορίως ότι ήταν ο εκλεκτός του Τσίπρα. Αλλά και γιατί είπε τη μαγική φράση ότι αυτός μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη. Ήταν το… άγιο δισκοπότηρο σε μια μάζα οπαδών που από αριστεροί είχαν γίνει απλώς αντι- Μητσοτακικοί!
Δεδομένου ότι αυτή η μάζα δεν είχε ουδεμία συνάφεια με τις αρχές της Αριστεράς, προσέδωσε στα στελέχη του κομματικού μηχανισμού ακόμη και ρατσιστικές κατηγορίες, επειδή οι τελευταίοι δεν δέχονταν να παραδώσουν αμαχητί το κόμμα στον άγνωστο αλεξιπτωτιστή εξ Αμερικής που ήρθε να το οικειοποιηθεί.
Τους κατήγγειλαν για αίσθηση ιδιοκτησίας (αυτούς που υπέμεναν δεκαετίες στο μίζερο 3%) και απαιτούσαν αυθωρεί να παραδώσουν τις καρέκλες στη νέα γενιά (όπου νέα γενιά είναι μεταξύ των άλλων οι εκλεκτοί του Κασσελάκη, όπως π.χ. ο Πολάκης και η Τζάκρη).
Όταν θα γραφεί η ιστορία αυτού του προεκλογικού αγώνα, θα είναι η καταγραφή της ντροπής. Νεότευκτοι Συριζαίοι γρούπις του Κασσελάκη, αναφερόμεναι στην ανάγκη απομάκρυνσης των κομματικών, έκαναν λόγο για «αποπαρασίτωση», φράση που χρησιμοποιούσαν οι ναζί για τους Εβραίους!
Η απομάκρυνση φυσικά και θα γίνει, εάν ο Κασσελάκης σήμερα εκλεγεί πρόεδρος. Ο κάθε πρόεδρος δικαιούται στην επιλογή του επιτελείου του, ακόμη και σε κόμματα που υποτίθεται ότι δεν γίνονται αυτά, και τα όργανα στελεχώνονται μέσα από επιλογές καταστατικών διαδικασιών.
Καλοί ή κακοί οι παλιοί κομματικοί, καθηλωμένοι σε ανεπίκαιρες θεωρίες και παλαιολιθικές δοξασίες, δεν άξιζαν τέτοιας ευτελούς, έως φασιστοειδούς, συμπεριφοράς από τους ανθρώπους του επήλυδους γιάπη - αν είναι πράγματι γιάπης. Και ναι, υπάρχει η άποψη ότι καλώς τα υφίστανται. Τα προετοίμασαν με την υποταγή τους στη διοικητική μονολιθικότητα του Τσίπρα. Είναι και αυτό μια άποψη όχι απορριπτέα.
Το χάσμα που άνοιξε ο προεκλογικός σεισμός δεν θα γεμίσει με άνθη συντροφικότητας. Ούτε βεβαίως θα διευρυνθεί προς το παρόν, ως το επερχόμενο συνέδριο που θα είναι ένας ανηλεής πόλεμος χαρακωμάτων. Και μετά από αυτό θα έρθουν οι ευρωεκλογές. Τα δύο στρατόπεδα θα περιμένουν τα αποτελέσματα με το δάχτυλο στην σκανδάλη.
Πάντως το χάσμα δεν θα γεφυρωθεί. Ο ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ μας τελείωσε.
