Αυτούς τους ανθρώπους όσο καλοπροαίρετα και να θέλεις να τους προσεγγίσεις σε πολιτικό επίπεδο, αυτοί δεν σου το επιτρέπουν με αυτά που λένε και αυτά που κάνουν.
Στους αριστερούς αναφέρομαι.
Αίφνης, ανακάλυψαν πως ο εθελοντισμός έχει συγκεκριμένο ταξικό πρόσημο. Νεοφιλελεύθερο και ως εκ τούτου είναι καταδικαστέος.
Ως γνωστόν ο εθελοντισμός είναι η ανιδιοτελής κοινωνική προσφορά μεμονωμένων πολιτών και συλλογικοτήτων. Εκφράζει την αλληλεγγύη και το αίσθημα ευθύνης όσων στρατεύονται σε αυτήν την ιδέα. Πάντα η εθελοντική δράση έρχεται να καλύψει κενά που αφήνει η λειτουργία του κράτους, σε έκτακτες καταστάσεις.
Γιατί ο εθελοντισμός κορυφώνεται όταν υπάρχει πολυεπίπεδη κρίση.
Τι ενόχλησε τους αριστερούς και ξεσπάθωσαν εναντίον του; Πώς γίνεται να υποστηρίζουν τις ΜΚΟ που πουλάνε την αλληλεγγύη—και μάλιστα πανάκριβα—και να εναντιώνονται σε μια ανιδιοτελή προσφορά;
Το υπόβαθρο αυτής της απορριπτικής στάσης είναι σε τελευταία ανάλυση θεωρητικό. Ως γνωστόν η Αριστερά πιστεύει πως το Κράτος οφείλει να διεκπεραιώνει, αυτό και μόνον αυτό, όλες τις κοινωνικές υπηρεσίες προς τους πολίτες. Σε ένα καθεστώς κρατικού σχεδιασμού οι ιδιώτες, ως γνωστόν, δεν έχουν θέση.
Αν προκύψουν έκτακτες ανάγκες και αυτές θα κληθεί το κράτος να τις καλύψει. Αν θελήσουν να παρέμβουν ανιδιοτελώς κάποιοι πολίτες αυτό –σύμφωνα με τις αντιλήψεις της Αριστεράς—σηματοδοτεί παραχώρηση προς τον ιδιωτικό τομέα, κάτι που δογματικά είναι απορριπτέο.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την φιλανθρωπία. Ο φιλάνθρωπος επιζητεί να βοηθήσει τον συνάνθρωπο του που πάσχει. Στο μυαλό των αριστερών αυτήν την φροντίδα την αναλαμβάνει το κράτος.
Θεωρητικά, στα σοσιαλιστικά καθεστώτα δεν υπήρχε δυστυχία. Με κρατική ντιρεκτίβα όλοι όφειλαν να είναι ευτυχισμένοι, χαμογελαστοί και να ατενίζουν το μέλλον με αισιοδοξία.
Συνεπώς, με βάση την θεωρία τους πολύ σωστά απορρίπτουν τον εθελοντισμό. Το πρόβλημα βρίσκεται στο γεγονός πως η θεωρία τους προκάλεσε ανθρώπινη δυστυχία, πολλαπλές ανθρωπιστικές κρίσεις και πολύ πόνο.
Στις φιλελεύθερες κοινωνίες όπου όλοι χωρούν, ο εθελοντισμός αποτελεί ύψιστη μορφή κοινωνικής προσφοράς, γιατί η ιδιωτική πρωτοβουλία δεν ταυτίζεται μόνον με το κέρδος. Η ιδιωτική πρωτοβουλία έχει πολλές διαστάσεις μεταξύ των οποίων είναι ο εθελοντισμός και η φιλανθρωπία.
Όλα αυτά είναι ακατανόητα για «κολλημένα» μυαλά, που λειτουργούν με προκατασκευασμένα σχήματα τα οποία όπου δοκιμάστηκαν απέτυχαν.
Στην προκειμένη περίπτωση μας δεν θα ήθελα να πιστέψω την εκδοχή πως ο αρθρογράφος της ΑΥΓΗΣ ενοχλήθηκε από την παρουσία στην Θεσσαλονίκη των νοσηλευτριών από την Κρήτη, για ευτελείς μικροπολιτικούς λόγους.
Στο κάτω-κάτω αν ο ΣΥΡΙΖΑ πίστευε πως το ΕΣΥ χρειαζόταν νοσηλευτικό προσωπικό, ας προσλάμβανε. Κυβέρνησε επί 54 μήνες. Δημιούργησε ένα θηριώδες υπερπλεόνασμα ένα μέρος του οποίου θα μπορούσε να διατεθεί για τις ανάγκες του ΕΣΥ και όχι να δοθεί υπό μορφή επιδομάτων στην εκλογική πελατεία του.
Τελικά αυτοί οι άνθρωποι έχουν δίκιο. Είναι πράγματι αριστεροί. Πρώτα έβαλαν κατά της αριστείας και προέβαλαν την ισοπέδωση. Τώρα βάλλουν κατά του εθελοντισμού γιατί διακατέχονται από έναν νοσηρό κρατισμό.
Άλλωστε —και αυτό είναι το πολιτικό δια ταύτα— ο εθελοντισμός με την δράση του πάντα ακυρώνει το «όσο χειρότερα, τόσο καλύτερα» που αποτελεί την σταθερή, διαχρονική επιδίωξη της Αριστεράς.
